Tej kapeli nie trzeba nikomu specjalnie przedstawiać Zespół, który zapoczątkował tzw. nurt NWOBH obok Saxon i wczesnego Def Leppard. Oczywiście są inne (mniej znane) grupy grające ten łatwo wpadający w ucho melodyjny ze śpiewnymi refrenami gatunek muzyczny jak: Demon, Samson (wcześniejszy zespół Bruce'a Dickinsona) Tygers of Pang Tang czy Diamond Head. Ale tyle tytułem wstępu. Żelazna Dziewica to przede wszystkim założyciel i basista Steve Harris, znany z "klekoczącego" basu, oraz wokalista Bruce Dickinson o ostrym jak syrena alarmowa głosie, co czyni tę grupę jako jedną z najbardziej rozpoznawalnych zespołów metalowych lat '80. Najbardziej znane albumy pochodzą właśnie z tych lat, i są najbardziej uznanymi wśród największych fanów zespołu.
Jest tutaj choć garstka fanów tego zespołu oprócz mnie i...Bizona?

Jest chyba. Ostatnio robiłem podsumowanie wszystkich płyt. Ale to jeszcze nie czas na "wklejkę".

Odniosę się jedynie do ostatniej płyty na której jest cały... jeden kawałek, który mi się podoba - When the Wild Wind Blows.
To chyba najgorsza płyta w całej dyskografii.

Fakt, The Final Frontier to może 2-3 numery, reszta jest przerażająco słabo (to znaczy jakby to byli debiutanci i bym nie słyszał kilkunastu wcześniejszych płyt to może bym ciut lepiej ocenił ale i tak nie bardzo).
Wróble ćwierkają że ponoć w 2014 nowa płyta, zobaczymy czy rzeczywiście. Na drugie Brave New World nie liczę.

Fanem nie jestem, bardzo lubię po prostu - chociaż mam na składzie 6 płyt tylko.
Brave New World uwielbiam, fantastyczna płyta.
7th Son i Powerslave też bardzo w sercu.
Nie biorą mnie Iron Maiden i Killers, ale jednak mimo wszystko za ich najsłabszą płytę (którą znam rzecz jasna) uważam The Number of the Beast.

Przecież to właśnie wtedy kiedy wchodziły dłuższe rzeczy robiło się najciekawiej - 7th Son, Brave New World. Przecież to właśnie te kawałki powyżej 5-6 minut są w większości najlepszymi utworami Ironów - te kawałki w których robiło się bardziej progresywnie również.

Fakt były dłuższe kawałki już wcześniej (Caught..., Rime...) ale to był HM czystej krwi, natomiast progresywna ścieżka obrana na Brave New World, a kontynuowana na kolejnych krążkach była chyba nie do końca przemyślana. Mówi się, że zawsze należy mierzyć siły na zamiary, a jak słychać Maideni najlepiej wypadają w takim hybrydowym repertuarze, czyli szybkie metalowe strzały, ewentualnie 2, 3 numery dłuższe i jeden bardzo rozbudowany. Sęk w tym, że Harris to nie Anderson, Banks czy Waters, a mam wrażenie, że ma takie ambicje jako twórca. Nie od dziś wiadomo że dla Harrisa inspiracją był/jest m.in. Jethro Tull, czy Genesis więc nie dziwne, że stara się czerpać z ich dorobku - a z jakim skutkiem? to już ocena należy do odbiorców w każdym razie mi taka stylistyka jaka zawarta jest na ostatnich albumach bynajmniej nie odpowiada. IM to galopada i krótka forma muzyczna utwory 3-6minut to ich domena w tasiemcach nie mają nic ciekawego do przekazania (nie mówię tu o kilku dłuższych utworach z ich wcześniejszego okresu)

Te długie kompozycje to już jest totalny schemat, jak kalka. Nie wiem czy Harris naprawdę myśli że robi progresywne numery... Sztucznie wydłużone, oparte na tym samym wzorze pseudo-progresywne kawałki. W dodatku bez polotu w melodiach

Harris napisał kilkanaście dobrych (ba kilka wręcz absolutnie rewelacyjnych) długich kompozycji ale jest dośc ograniczony jako kompozytor i aranżer. Mam wrażenie że już się trochę wypstrykał w takich kolosach mówiąc kolokwialnie a dwa zatracono balans na płytach, ostatni raz był porywający na Dance of Death. Trochę długich numerów, trochę szybkich strzałów. .

Brave New World i 7th Son to dwie moje ulubione płyty ale nawet tam kolosy były wymieszane z krótszymi numerami

Nie jest to temat "solo" ale warto znać takie numery (zresztą ironowski do bólu):

Dickinson - Broken
http://www.youtube.com/watch?v=6B7xYrxAeUc

EDIT -

Wicker Man (radio edit) - wersja z pełnymi, śpiewanymi refrenami. Czyli w pewnej części pełniejsza od albumowej.

http://www.youtube.com/watch?v=tC6AjkJU7hY

Oo ci panowie jak dali po garach to klękajcie narody :):):) "Chrześcijanin tańczy chrześcijanin tańczy" hehehehe

najbardziej podobał mi się ich występ na polskim weselu

albo jak z tym takim typem przebranym za czaszke grają :):):):)

To nie jest jakiś tam typ przebrany za czaszkę tylko ich maskotka - Eddie

no no z tym hehehehehhe :):) to to jest dobre :):):)

Zawsze uważałem ich za sedesie z bakelitu zespolik grający ciągle tak samo,ale jakiś czas temu pewna znajoma zmotywowała mnie do przesłuchania większości ich płyt i dalej uważam, że często trudno odróżnić jeden kawałek od drugiego , bo są zbyt podobne do siebie,ale są 3 płyty, w tym jedna, którą baardzo polubiłem. Najlepsza wg mnie jest Somewhere In Time, którą nabyłem niedawno w oryginale. Płyta jest rewelacyjna, a moi faworyci z niej to: Alexander The Great (ależ to ma farfoclu kopa, super gitary, tekst też spoko wokal Dickinsona nie wkurza, kapitalny kawałek), Stranger In The Strange Land (to z kolei ma w sobie jakąś DIOwatość i genialne solo Smitha na gitarze-wg mnie najlepsza solówka w katalogu IM), Wasted Years i Deja Vu, w ogóle kapitalny klimat jest na tym albumie. Druga w kolejności płyta, która mi się podoba, to Seventh Son Of a Seventh Son z utworem tytułowym i jego refrenem na czele. Ostatnia to Dance Of Death z której najbardziej lubię Paschendale. 2 pierwsze płyty bez Dickinsona też są całkiem ciekawe, za to np. takie Number of the Beast, czy Powerslave w ogóle mi się nie podobają . Brave New World ma momenty, ale jako całość jest średnia dość, a takie A Matter Of Live and Death, to porażka. The FInal Frontier jeszcze nie słuchałem, ale wątpię, żeby mnie olśniła

Final Frontier to starzy, szybcy Ironi, w przydługawych i przynudzających utworach. Ale myślę, że dwa ostatnie utwory na płycie są warte uwagi : ). Nic nie szkodzi, żebyś spróbował przesłuchać.

Zachęcony postem Anunakiego po ładnych kilku latach wróciłem do Ironów i odpaliłem sobie dzisiaj SOMEWHERE IN TIME i... trochę wstyd napisać, ale kurcze, jaki to śmieszno-fajny patatajmetal. Takie drim fjeter tylko pozbawione tej całej otoczki ratowania świata, a w zamian skupiające się na śpiewaniu o smokach, śmierci i rycerzach. lajk.

Jak widać czasem do metalu trzeba dojrzeć . W sumie dawno nie słuchałem Ironów, bo jednak klekoczący bas Harrisa na dłuższą metę trochę wkurza, a i kompozycje też ostatnimi czasy słabują, choć nową płytę pewnie sprawdzę. Niemniej ogólnie myślę, że dla wielu Maideni to taki wstęp w krainę metalu, bo ich popularność jest ogromna i nawet małe dziecko o nich słyszało.

maideni o smokach i rycerzach? srsly?

Następnym razem będę pamiętał o dawaniu emotek. Co nie zmienia faktu, że zaśpiewy o Aleksandrze (mimo, że sam temat swego czasu uwielbiałem) brzmią dla mnie równie poważnie co teksty o dosiadaniu tygrysa czy inne I Know You're Fucking Someone Else. Nie żeby mi to przeszkadzało w tej muzyce.

IM to taki pop-metal, bardzo lekki, melodyjny i wpadający w ucho... ale poważniej tego traktować jakoś nie umiem. Co nie oznacza, że nie słucham, bo słucham stosunkowo często (np. teraz).

Dobra wiadomość dla wszystkich słuchaczy muzyki metalowej, 4 września będzie miał premierę nowy album Iron Maiden - The Book of Souls. jest paskudna .

Natomiast muzycznie zapowiada się intrygująco. Ci, którzy liczyli, że zespół powróci do szybkich straight forward heavy metal songs, będą zaskoczeni. Ponieważ Maideni idą jeszcze bardziej w kierunku progresywnym, a nadchodzący album będzie pierwszym dwupłytowym wydawnictwem zespołu. Na płycie znajdzie się też najdłuższy kawałek w historii grupy, trwający 18 minut...

Disc 1
1. If Eternity Should Fail (Dickinson) 8:28
2. Speed Of Light (Smith/ Dickinson) 5:01
3. The Great Unknown (Smith/ Harris) 6:37
4. The Red And The Black (Harris) 13:33
5. When The River Runs Deep (Smith/ Harris) 5:52
6. The Book Of Souls (Gers/ Harris) 10:27

Disc 2
7. Death Or Glory (Smith/ Dickinson) 5:13
8. Shadows Of The Valley (Gers/ Harris) 7:32
9. Tears Of A Clown (Smith/ Harris) 4:59
10. The Man Of Sorrows (Murray/ Harris) 6:28
11. Empire Of The Clouds (Dickinson) 18:01


Jak się na to zapatrujecie?

Okładka w ich stylu

Ja muszę posypać głowę popiołem, bo po latach się w końcu do nich przekonałem. To znaczy, jasne, to cały czas kicz totalny, ale przestało mi to przeszkadzać. Moją ulubioną płytą na dzisiaj (z tych co znam) jest Somewhere In Time. Gdyby wywalić jednego gofra słuchałoby się świetnie.

Nową obczaję, chociaż ten progresywny kierunek mnie niepokoi. Zwłaszcza 18 minutowy kawałek. Za duże buty dla nich chyba... ale zobaczymy

Wątpię żeby kiedykolwiek jeszcze nagrali taki album jak Somwhere In Time, ale na pewno przesłucham nową płytę. Ten 18 min utwór mnie zaintrygował xD

Mało tego ten 18 minutowy twór jest stworzony przez Bruce'a, aż dziw, że nie Harris

Pewnie, że przesłucham, choćby dlatego, że lubię ich słuchać. Ale jak będzie coś w stylu A Matter of Life and Death no to kompletnie nie trafią w moje gusta. No, ale intrygująco.

Okładka <3

Moje top 10 płyt Maidenów, a także wybrane highlighty.

1. Brave New World – łykam od A do Z, znakomita rzecz. Bez dwóch zdań najlepsza płyta zespołu. W zasadzie wszystko jest wyborne. Orientalny The Nomad z nietypową rytmiką jest powalający, podobnie Dreams of Mirrors.

2. Seventh Son of a Seventh Son – najbardziej progresywna płyta zespołu (tak naprawdę progresywna), koncept-album i bardzo spójny krążek, druga płyta IM z syntezatorami, ale w miarę dobrze użytymi (jak na 1988 rok). Tytułowy mógłby spokojnie się bić o miano najlepszego utworu Iron Maiden.

3. Dance of Death – nigdy nie rozumiałem, czemu ta płyta jest uważana za słabszą. Znowu fantastyczny numer tytułowy, utrzymany w duchu walczyka. Prawie tak dobre jak BNW.

4. Piece of Mind – surowy krążek, z wojennym "otwieraczem" i kosmicznym "zamykaczem". Plus The Trooper. Nie wiem, czy nie najlepsi Maideni z tego najbardziej klasycznego, ascetycznego okresu.

5. Somewhere in Time – po raz kolejny tytułowy i zamykający, epicki Alexander the Great. Dużo wspomnień z dawnych lat mam związanych z tym albumem.

6. The Number of the Beast – nieco nierówna płyta i sztandarowy przykład new wave of british heavy metal. Robiona pod Dio pół-ballada Children of the Damned, to mój ulubiony fragment wydawnictwa.

7. No Prayer for the Dying – niedoceniony album, zawierający bardziej bezpośredni materiał. Ponownie kawałek tytułowy (wow) i tak nie lubiana przez fanów - Mother Russia.

8. Iron Maiden – Wyróżnia się Phantom of the Opera oraz Strange World, jedna z bardzo niewielu ballad (z prawdziwego zdarzenia) w repertuarze grupy. Sporo naleciałości z hard rocka i punku, ale ten luz brzmieniowy powiedzmy, że pasuje do głosu Di’Anno.

9. A Matter of Life and Death – dużo dłużyzn, ale takie The Legacy (Żelazna wersja wczesnego Genesis) czy The Longest Day to numery pierwsza klasa.

10. Powerslave - uważam, że ten album jest ciut przereklamowany, może przez genialną okładkę . Lotne Aces High i Rime of the Ancient Mariner przykrywają resztę płyty.


(Na 11 byłoby Fear of the Dark – znów tytułowy (hehe) i klimatyczne Afraid to Shoot Strangers to rzeczy, do których lubię wracać).

Tez mnie ta nowa plyta bardziej niepokoi...

te co ja je lubię:

1 Somewhere in Time
2 Iron Maiden
3 Powerslave
4 A Matter of Life and Death
5 Brave New World
6 Dance of Death

Piece of Mind i Killers znam pobieżnie więc nie dawałem. Za to The Number of the Beast odstraszyła mnie skutecznie od zespołu na ładnych kilka lat.