Genesis

[Rysiu]

Zespół na pewno wszystkim mniej lub bardziej znany (a jeżeli jakiś zupełny muzyczny ignorant nie zna, to na pewno kojarzy Phila Collinsa). Z wypowiedzi na starym forum miałem wrażenie, że większości z was nie do końca po drodze z tym zespołem, a jeżeli już - to bliżej forumowiczom do późniejszych dokonań zespołu (z Philem na wokalu).

Grupa wydała 15 albumów:

Z Peterem na wokalu:
1969 From Genesis To Revelation
1970 Trespass
1971 Nursery Cryme
1972 Foxtrot
1973 Selling England by the Pound
1974 The lamb dies down on Broadway
------------------------------------------------------------------------

Z Philem na wokalu:
1976 A trick of the Tail
1976 Wind and Wuthering
1978 ...and then there were three
1980 Duke
1981 Abacab
1983 Genesis (tzw. Klocki, tudzież Mama)
1986 Invisible Touch
1991 We can't Dance
------------------------------------------------------------------------
Z Rayem na wokalu:
1997 Calling all stations

Taki sobie podział zrobiłem wg wokalistów, ale każdy prawdziwy fan zespołu wie, że dokonania grupy dzielimy na te przed odejściem Hacketta i po odejściu Hacketta. Grupę charakteryzowały bogate aranżacje, bajkowy klimat przejawiający się zarówno w ubarwionej muzyce (dominującą rolę sprawiały klawisze) jak i groteskowych tekstach. Jak dla mnie - rewelacja, a albumy od drugiego do siódmego to dla mnie esencja piękna progrocka i rocka w ogóle.

Najważniejsze postacie związane z grupą:
Tony Banks
Peter Gabriel
Mike Rutherford
Phil Collins
Steve Hackett
Anthony Phillips
no i Ray Wilson, aktualnie mieszkający w Poznaniu.

[shamar]

Nie spamuje. Podbijam tematy.

Takie " No son of mine" jest świetne i sentymentalne ale nigdy nie rozumiałem "hitowości" kawałków typu "I can't dance". A "Calling All Stations" to była bardzo dobra płyta i nigdy nie zrozumiem czemu okazała się ostatnią. Wolna, ich, wola.

[ziutek]

Steve Hackett = najbardziej niedoceniany gitarzysta ever?

[whoatemydinner]

[Kriejtiw]

[whoatemydinner]

W sumie tak jak napisałem, moje prywatne zboczenie. Głównie z sentymentu, bo to pierwsza płyta Genesis, której przesłuchałem i którą dostałem. Tak, to sentyment przede wszystkim. Oprócz tego lubię brzmienie tej płyty. Takie przejściowe między progresywną muzyką lat 70. i tym przystępnym ejtisem. Kilka utworów, jak Snowbound, Burning Rope, Follow You Follow Me, Scenes from a Night's Dream albo Many Too Many, to IMO najwyższa półka jeśli chodzi o "późne" Genesis. Dodatkowo nie ma ani jednego utworu, który by mnie jakoś specjalnie irytował lub mi przeszkadzał, co nie jest tak oczywiste na pozostałych płytach. Nawet na Selling England by the Pound jest Epping Forest, którego nie znoszę. Na ...And Then...? Nie ma takiego czegoś.

Ale ta, gdyby to był obiektywny ranking, to by na pewno na podium się nie znalazło.

[MariuszGr]

Jako wielki fan Genesis do 1977 roku, do Second’s Out, nie mogę przeboleć, że Hackett tak szybko poszedł w ślady Gabriela. Bez jego kompozycji, bez jego gitar grupa straciła bardzo, bardzo wiele. Los sprawił, że osiągnęła ogromny sukces komercyjny, ale z wielką muzyką nie miało to już nic wspólnego.

[Kriejtiw]

[Mefju]

W dzieciństwie wychowałem się na Genesis z Collinsem, ale teraz znacznie bliżej mi do Gabriela - niewiele potrafię wskazać zespołów, które tworzyły takie bajkowe/baśniowe(czasem nawet w dosłownym sensie!) klimaty w swoich utworach i tekstach - prawdziwa uczta muzyczna! A ulubionym moim albumem jest "Nursery Cryme", a ulubionym utworem - "The Return Of Giant Hogweed".

A z Collinsem na wokalu najbardziej lubię "The Invisible Touch" i "We Can't Dance". Ulubionych utworów z płyt nie będę wymieniał, bo nie mogę się na żaden zdecydować.

A ostatnia płyta z Wilsonem to mi tak średnio wchodzi - dobrze słucha mi się jedynie "Congo" a i to też ze względu na sentyment z dzieciństwa, bo często mi to leciało podczas gry na Pegasusie i tak mi się już kojarzy.

[Rysiu]

[Kriejtiw]

[Rysiu]

OK, jak rozumiem próbujesz zaimponować mi pokazując zdjęcia członków dwóch zespołów, które właśnie taki bezgitarowy rock grają. Ponieważ jestem jednak ciemny i nieobyty w niszowej, jak się spodziewam, muzyce, potrzebuję oświecenia i podania nazw tych zespółów.

edit: poradziłem sobie: Van der Graph Generator i Morphine. O pierwszym słyszałem (ale nie znam ich muzyki), drugi to dla mnie zupełna nowość.

[Kriejtiw]

Szanowny panie!

Jeśli w Morphine szukasz progresywnego rocka, to możesz się rozczarować, bo panowie grają na basie, saksie i perkusji, co daje raczej alternatywny i ciemny jazz. Ale! Nie jest to jazz Davisowy czy Coltrane'owy (żaden Murzyn nie pierdzi trąbami, choć ja i taki jazzik lubię), ale raczej taki bardziej pasujący do zadymionych klubów. Utwory ich raczej są krótkie, pięciu minut nie przekraczają.

Krótko: styl, szyk, klasa + niezłe teksty. Na start najlepszy będzie album Good.

Van der Graafy to również przede wszystkim teksty, Peter Hammill to człowiek instytucja w tej materii, a i śpiewać potrafił, bez dwóch zdań. David Jackson i Hugh Banton to także wymiatacze, ale w żadnym razie nie są to onaniści! Tu akurat szczególne ważna jest znajomość tekstów właśnie, no i raczej nie jest to najprzystępniejszy z progresywnych zespołów. Jeśli nie odstrasza cię kombinacja: akustyk + saksofon + organy + inne dęciaki (flet itd.), to spędzisz z tym zespołem wiele długich godzin.

Sam najbardziej lubię H to He, Who Am the Only One, utwór Killer to perfekcyjny przykład, dlaczego użyłem słowa "wymiatacz" opisując pana Jacksona. W jednym kawałku mamy też pewnego Boba, który też udziela się na albumie Pawn Hearts, gdzie w Man-Erg przechodzi samego siebie.

[Atrus]

[whoatemydinner]

[Kriejtiw]

[whoatemydinner]

[Gnietek]

Ja wyjątkowo lubię "... And Then There Wrere Three...". To pierwszy album Genesis bez Gabriela, który przesłuchałem w całości. Wcześniej znałem tylko absolutne hity, jak "Lands of Confusion", a poza tym Collins kojarzył mi się z jego solowymi "dziełami", których szczerze nie cierpię. Z Gabrielowego Genesis znałem już wtedy co najmniej "Selling England by the Pounds" i "The Lamb Lies Down on Broadway", którymi się zachwycałem. W porównaniu do "Lands of Confusion" to brzmiało naprawdę mocarnie, bo, powiedzmy sobie szczerze, może te "Lands..." sa przebojowe, ale najwięcej robi w nich jajcarski teledysk.
Tak się jednak złożyło, że na Allegro wygrałem winyl "Jazz" ze słynnym plakatem i "The Best of Queen", ale w zestawie z jeszcze trzema winylami - "A Farewell to Kings" Rush (wcześniej w ogóle o tym zespole nie słyszałem, a ta płyta mnie zmiotła!), "White Light/White Heat" The Velvet Underground i właśnie "... And Then There..." Genesis. Przesłuchałem także tę ostatnią, nie spodziewając się niczego ciekawego. Zaskoczyło mnie bardzo pozytywnie! Wszystko było bardzo łatwostrawne, refreny od razu zapadały w pamięć; z drugiej strony wciąż nie brakowało miło brzmiących progresywnych dźwięków. Nie rozumiem narzekań na połączenie popu z prog rockiem. Dla mnie to o wiele lepiej niż zwykły pop. "Burning Rope" trwa ponad 7 minut? Serio? Nigdy tego nie poczułem. Bardzo ładnie płynie, jak zresztą większość kawałków. Klawisze są bardzo ładne, a i Collins śpiewając wysoko brzmi jak dla mnie o wiele lepiej niż w późniejszych czasach, kiedy zdaje mi się, ma jakąś kluchę w gardle. Genesis juz zawsze potem było trochę popowe, trochę progresywne, z tym, że a to te progresywne onanizmy zmierzały kompletnie donikąd (jak na "Abacab"), albo radiowy, kompletnie nijaki pop przeważał (jak na "The Invisible Touch"). Generalnie mam odczucia takie jak Obiad - na "...And Then There Were Three..." jest cudowna baśniowość. To nie ten poziom, co wcześniej, ale i tak jest fajnie. Gitary mi nie brak, bo szczerze mówiąc, gitara Hacketta i tak bardziej przypominała brzmienie klawiszy niż gitary elektrycznej , a poza tym w progresywnym rocku nie o gitarę najbardziej chodzi. Jedno z czym się zgodzę - większość utworów brzmi podobnie. Niewiele tu się wyróżnia. Tylko piękne i smutne "Many Too Many" z dominującym fortepianinem, "Follow You Follow Me" z w ogóle jakimś dziwacznie zagranym rytmem są miłą odmianą od ogólnie panującej monotonii.

PS. Mefju wymienił chyba wszystkie piosenki Genesis, których szczerze nie cierpię.

[Rysiu]

Nie będę zakładał nowego tematu, ale chciałbym napisać co nieco w temacie pośrednio powiązanym z Genesis, a mianowicie na temat refleksji po wysłuchaniu świeżo poznanego przeze mnie piątego solowego albumu Petera Gabriela pt. "So".

Dla mnie - tragedia, żal i żałoba narodowa. Ogólnie odejście Petera Gabriela z Genesis nie wyszło na dobre ani zespołowi, ani Gabrielowi. Pierwsze ich solowe dzieła (Peter Gabriel vol. 1 alias "car" / "A trick of the tail") jeszcze siłą rozpędu są nadal genialne i czuć w nich genesisowo-gabrielowego ducha - chociaż jednak już wyraźne odświeżonego, obaj wykonawcy dali coś nowego swoim dziełom, zachowując jednak ogólny styl i wszystko to, co było w G-Genesis (małpuję sobie określenie H-Marillion) najlepsze. Później jednak oboje poszli w swoje strony - Genesis przeszli przez etap młócenia nie-wiadomo-czego na klawiszach aż do znudzenia i doszli do nieskrępowanej ambicjami i nieskażonej jakimkolwiek artystycznym duchem pop-papki.

Z kolei Gabriel... no cóż, jego artystycznej drogi to już zupełnie nie ogarniam. Przegiął w drugą stronę. Kompletnie do mnie to nie dociera - albo jakieś niemelodyjne smęty albo wydzieranie się bez głębszego sensu. Ja wiem, ciekawa produkcja, niebanalne pomysły, jakieś nawiązania do afrykańsko-folkowych klimatów, wszystko robione ze znawstwem, smakiem i pietyzmem. Ale sorry, wolalem jego genesisowskie wcielenie. Milion razy. I kiedy dowiedziałem, się, że So jest oparty na innym koncepcie aniżeli jego "dwójka", "trójka" i "czwórka", bardziej ponoć przebojowym, melodyjnym i wpadającym w ucho - komercyjnym, ale robionym ze smakiem. Ja tego nie słyszę. Poza rezygnacją z afrykańskich akcentów, które na "trójce" i "czwórce" były bardzo wyraźnie obecne, jest to w prostej linii kontynuacja stylu poprzednich albumów. Stylu, który mnie nudzi, brzydzi i odpycha.

Ale coś mam przeczucie, że Oberstowi może się spodobać.

[Xavi]

Przecież takiego Red Rain czy In Your Eyes to by się najlepsze czasy Genesis nie powstydziły. Dla mnie Peter zniszczył Collinsa w jego własnej grze zwanej pop-artem. Tak powinny brzmieć wszystkie ejtisowe piosenkowe płyty właśnie

No ale też rozumiem, że pewnie nie tego oczekujesz od takiego kogoś jak Gabriel przecież. Dla mnie to fajna odskocznia od Genesis, jeśli ma też do tego smykałkę to czemu by z tego nie skorzystać. Grając jakieś prog-rockowe ogromne kawałki w roku 1986 możliwe, że by przeszedł bez echa. Tak spróbował czegoś innego.

[Rysiu]

[Xavi]

[Mefju]

[Kriejtiw]

[Rysiu]

[Xavi]

No po prostu Rysiu nie lubi takiej muzyki nie ważne jak by była dobra no i tyle.

[Rysiu]

[Jaszek]

Hmm, co wy na to?
http://wmeritum.pl/powrot-klasycznego-s ... is-realny/

[NAR]

[Anunaki]

Dobra, jest temat o Genesis, to wklejam tu recenzję koncertu Gabriela z Łodzi.

Bilet na koncert Petera Gabriela nabyłem w zasadzie zaraz po ogłoszeniu informacji o koncercie. Nie zastanawiałem się ani chwili mimo, że nie odliczałem jakoś specjalnie dni do tego występu, ani specjalnie nie widziałem czego się można spodziewać po Jego występach live. W każdym razie w końcu nadszedł poniedziałek 12 maja i o 14:30 wyruszyłem autokarem z Wyjazdowni do Łodzi. Tym razem podróż, w porównaniu choćby do wyjazdu na Black Sabbath upłynęła bez żadnych ekscesów (jako jedyny w autokarze nie miałem towarzysza/ki, do czego w sumie od 2 lat już przywykłem , więc siedziałem sam. Pod Atlas Areną ustawiły się spore kolejki, a praktycznie 10 min. Po wyjściu z autokaru zaczęło padać i skończyło akurat jak już wchodziłem dość przemoknięty do środka-standard. Miałem miejsce na płycie w strefie 2giej, skad widok był średni, ale początkowo wydawało się, że będzie całkiem niezła widoczność. Średnia wieku 40 plus wśród widowni. 2 h oczekiwania jakoś całkiem szybko zleciały-wyłączyłem się z tłumu i pozwoliłem błądzić myślom tu i tam. W końcu ok. 20:10 na scenę wyszedł Mistrz Gabriel odziany na czarno i całkiem zgrabną polszczyzną zapowiedział,że teraz oto wystąpią 2 utalentowane wokalistki ze Szwecji, które są w jego zespole i zagrają kilka swych utworów. Niestety w tym momencie 2 gości i 2 babsztyle bezczelnie podstawiło sobie pod nogi 10cm styropian, który jakimś cudem wnieśli na halę i zasłonili całkowicie widok. Dopiero okrzyki ludzi wokół "wypierdalać z tego styropianu do sedesie z bakelitu, bo spłyń z lodami" sprawiły, że po jakichś 10 min. Faceci zeszli z tego styropianu i coś tam było widać. Na scenę wkroczyły Jennie Abrahamson i Linnea Olsson. Nigdy wcześniej o nich nie słyszałem, ale w zasadzie od 1szego dźwięku mnie zauroczyły i tak pozostało już do końca ich króciutkiego występu jak i już później, gdy towarzyszyły Gabrielowi na scenie podczas koncertu. Wokal Abrahamson mnie zaczarował-fakt jest w niej coś z Kate Bush, ale nie udaje Kate, tylko jest sobą co udowodniła w dalszej części koncertu, ale o tym później. Panie zeszły i pozostało już tylko czekać na Mistrza. A i w końcu od czasów BS i The Croimson ProjeKCT byłem na koncercie na którym było słychać wokal.

Dokładnie o 20:40 wyszedł sam na scenę, przywitał się po polsku, po czym powiedział również po polsku, że nie będzie dalej kaleczył polskiego i poprosił o tłumaczenie . Na telebimie pojawiło się tłumaczenie opisu występu, Peter powiedział,że koncert będzie się składał z 3 części.

I część rozpoczęła się przy zapalonych wszystkich światłach na sali, co miało dać wrażenie, że uczestniczymy w próbie zespołu. Zaczął sam na pianinie, po chwili na scenę wkroczył sam we własnej osobie Tony Levin! Nie spodziewałem się Go, nie sprawdzałem obsady zespołu,ale sądziłem, że będą jacyś tam współpracownicy Gabriela, a nie oryginalny skład nagrywający So . W ogóle w najśmielszych snach nie spodziewałem się, że będę miał jeszcze szansę zobaczyć Levina na żywo, a tu widziałem go 2 raz w ciągu 2 miesięcy (poprzednio The Crimson ProjeKCT). Panowie wykonali OBUT (nie, nie przypadło mi to do gustu ). Potem weszła reszta zespołu w tym Manu Katche! i zagrali Come Talk To Me i Shock The Monkey w wersjach akustycznych i mimo, że wyszło to zgrabnie, to jakoś do końca mnie nie przekonało. Nie podobały mi się też te zapalone górne światła. Na tym zakończyła się część I.

Część II otworzyło Family Snapshot i w końcu zgasły światła. Przyznam otwarcie w dalszym ciągu nie czułem, żeby to był wielki występ i zaczynałem się powoli denerwować, że zmarnowałem dość pokaźną, dla mnie sumę, wydaną na ten koncert:P. No ale następne w kolejce było Digging In The Dirt i w końcu to było to! Ciarki przeszły po plecach, bas i reszta zabrzmiały rewelacyjnie, Peter także i można było zaczynać koncert. Następne w kolejce Secret World sprawiło, że już na dobre się wkręciłem, a solo na gitarze zmiotło. The Family and The Fishing Net nie należy do moich ulubieńców w wersji studyjnej i na żywo też nie powaliło. W każdym razie Jennie i Linnea sprawdzały się idealnie jako chórek wiewiórek. No Self Control było genialne jak zawsze-lubię ten kawałek od zawsze i na koncercie sprawdził się świetnie. Solsbury Hill ucieszyło widownię, która w sporej mierze wg mnie znała tylko 3 hity na krzyż :/. Po mnie spłynął ten utwór i nie zrobił większego wrażenia, bo lubię go, ale nic więcej. Za to następne Why Don't You Show Yourself wypadło przepięknie i miało w sobie intymna atmosferę koncertu dla 100 osób, ciarki były, piękne wokale Petera i wokalistek. I to był koniec części II.

Dało się wyczuć podniecenie na sali, oto miało nastąpić klucz programu, część III, a więc wykonanie w całości So. Scęnę zalały czerwone światła i wybrzmiały 1sze dźwięki Red Rain - CIARY były od razu i wg mnie wykonane świetnie, do tego publika w końcu się ożywiła i zrobiło się naprawdę interesująco. Potem Sledgehammer, który wypadł bardzo dobrze, ale jednak czegoś mi w nim zabrakło. I czarodziej basu Tony Levin zaczął Don't Give Up,ależ ten utwór ma w sobie potęgę! Najbardziej obawiałem się kto zastąpi Kate Bush i jak to wyjdzie. Moje obawy okazały się niepotrzebne, bo Jennie Abrahamson mnie rozwaliła, nic dziwnego, że niektórzy określają ją jako młodą Kate Bush. Dziewczyna nie udawała Kate, dodała coś swojego do tej części, ale wypadło to wg mnie rewelacyjnie! Nie da się ukryć, że zakochałem się w nije od 1szego usłyszenia i wejrzenia . Na telebimach pokazywała się raz ona, a raz Peter, który idealnie radził sobie z wokalami, do tego wspaniała gra Levina i reszty i nie da się ukryć, że uroniłem łzę , a ciarki były niewyobrażalne. Niestety tłum zaczął klaskać w momencie, gdy Tony Levin zaczyna swoje basowe solo pod koniec utworu i zepsuli odbiór :/, ale nieważne, potem jeszcze końcówka ze wspólnie odśpiewanym Don't Gie Up przez publikę i koniec tego utworu. Sala eksplodowała brawami. Pozytywnie zaskoczył mnie That Voice Again, który na płycie zawsze mi ginął między DGU, a MS, a tutaj głównie za sprawą Levina i Katche zabrzmiał intrygująco. Mercy Street za to było CZYSTĄ MAGIĄ i na czas tego utworu odpłynąłem w ogóle stąd i było mi niesamowicie przyjemnie. Gra muzyków zahipnotyzowała mnie totalnie, do tego obrazy na telebimach z leżącym Gabrielem, nie wiem, czy on faktycznie leżał, bo akurat tego nie dojrzałem na scenie. Klawisze i bas zrobiły różnicę, chciałem żeby ten utwór i wytworzony przez niego klimat się nie kończył. Gdy niestety się skończył zdałem sobie sprawę, że jestem znów na koncercie i chwilę trwało zanim sobie to do końca uświadomiłem :p. Coś niesamowitego i wartego każdej kasy. Big Time wkraczający po Mercy Street trochę nie pasował klimatem, ale wypadł nad wyraz dobrze, i znów popis wokalistek. We Do What We're Told miao bardzo intrygujące intro w postaci gitary, basu i perkusji z ciemno czerwono-zielonymi światłami wprowadziło trochę mrocznego klimatu, natomiast reszta utworu jakoś nie porwała. genialne za to wypadło This Is The Picture (Excellent Birds) z hipnotycznymi śpiewami Petera i 2 pań wokalistek uganiających się za sobą wokół sceny-złapałem kapitalna wkrętę, a bas znów czynił cuda. I zaczęło In Your Eyes trwające dużo dłużej niż w wersji studyjnej. Rozbawił mnie krótki dialog między Gabrielem i Levinem, gdy raz jeden, a raz drugi powtarzał do mikrofonu "In Your Eyes" . Dali z siebie wszystko na zakończenie So, i jednocześnie części podstawowej koncertu. Podziękowali, 3 krotnie się ukłonili i zeszli ze sceny.

Wiadomo było jednak,że to nie koniec. Po krótkiej chwili na scenie pojawili się Peter i Tony i wykonali oszczędną, ale piękną wersję Here Comes The Flood. Następnie pojawiła się reszta zespołu i zaczęło się genialne i ożywcze The Tower That Ate People, które sądząc po reakcji publiki nie było dla nich specjalnie znane, a ja nie ukrywam, że czekałem na ten utwór i wypadł kapitalnie, sekcja rytmiczna rozerwało kosmos, a z góry spłynął spodek, który zamienił się w białą wieżę. Rewelacyjne wykonanie wg mnie i była moc. Po zakończeniu wiedziałem,że teraz może być już tylko jedno dzieło pomnikowe, a więc Biko. Peter oczywiście opowiedział i Stephenie Bantu Biko i zadedykował utwór jemu, jak i wszystkim młodym ludziom, którzy obecnie w różnych zakątkach świata starają się walczyć o prawdę i wolność rejestrując wszelkie naruszenia praw człowieka rejestrując możliwymi środkami, jak np. aparatami w komórkach, czy kamerami w nich łamanie praw człowieka i umieszczają to w necie i dają świadectwo o tym, co się naprawdę dzieje. Scena zalała się pomarańczowym światłem i wybrzmiały 1sze dźwięki Biko. Jezu jakie to było wspaniałe, jakie ciarki, jakie emocje od radości po wzruszenie i te bębny tam miażdżą. Niestety publika wg mnie coś słabo śpiewała wiadomy fragment na końcu, ale to był jeden tych momentów, które będę pamiętał do końca życia-czapki z głów. Na końcu pojawiło się zdjęcie Biko i ciarki mnie ogarnęły jeszcze raz, ostatni raz tego wieczoru, bo to był koniec. Zapaliły się światła, a ja zdałem sobie sprawę, że mam wypieki na twarzy <lol>.

Podsumowując, w I i II części zamieniłbym kilka utworów, na choćby moje ukochane The Rhytm Of The Heat, czy Growing Up, Darkness, Sky Blue, Signal To Noise, czy Kiss The Frog, ale część III i bisy to było mistrzostwo świata. Cicha bohaterka wieczoru to wg mnie Jennie Abrahamson . Peter Gabriel w świetnej formie wokalnej, Tony Levin czarował na basie, Manu Katche na perkusji, reszta zespołu również bez zarzutu. Zdecydowanie najlepszy koncert na jakim byłem od czasu BS. Nie mam porównania do jakiegoś innego Jego koncertu, bo nigdy Go na żywo nie widziałem, ale Peter wielkim artystą jest i mam nadzieję, że może jeszcze kiedyś zobaczę Go na żywo, chociaż wątpię, aby była okazja do zobaczenia tego składu muzyków z wczoraj. Nie spodziewałem się, że ten koncert zrobi na mnie tak pozytywne wrażenie. Dawno żaden wystep nie wywołał u mnie takiej fali emocji wszelakich. Czapki z głów.