Ja z solowego Gabriela (całego nie znam, ale znam na tyle, aby wychwycić ogólną tendencję - czyli im dalej, tym bardziej różni się od genesisowskich korzeni) uznaję w zasadzie tylko debiut. Debiut, który po kilku przeróbkach (z wywaleniem Excuse Me na czele) mógłby od biedy robić za kolejny album Genesis. Uwielbiam ten album, moim zdaniem jeden z najlepszych albumów rockowych ever. Późniejsze romanse z różnymi folkowymi stylami, tudzież jakieś wygładzone i ugrzecznione produkcje w stylu So w mój gust niestety nie trafiają.

Co ciekawe, z Genesis bezgabrielowego też cenię tylko jeden album - a mianowicie pierwszy po odejściu Gabriela, "A Trick of the Tail" (część kolejnego albumu W&W też jest znośna, ale bardzo widoczne, a momentami wręcz dominujące są tu już zwiastuny przyszłego stylu grupy). Zupełnie tak, jakby siłą rozpędu tuż po "rozwodzie" i Gabriel i Genesis nagrali jeszcze coś w starym dobrym stylu, a później każdy poszedł własną drogą.

Do tej pory nie słyszałem grupy brzmiącej idealnie jak Genesis. Polecam każdemu The Strawbs - Hero and Heroine - totalna kalka Genesis. Dla mnie - nigdy tego więcej nie puszczę. Genesis nie lubię, a więc i tego czegoś więcej słuchać nie będę. Ale fanom powinno podejść

Zacznę od tego, że ostatnim razem Genesis słuchałem może raz - co najmniej 5 lat temu Mi to brzmi jak Gabriel w przystępnej oprawie. O wiele bliżej Strawbs do Genesis niż Script - oczywiście moim zdaniem. I nigdy nie zrozumiem w czym Marillion poza wokalem Fisha jest podobne do Genesis. Chelsea Monday to chyba wybitny przykład tego, że już wtedy grali z większym jajem niż Genesis kiedykolwiek

Racja, porównanie debiutu Marillion do Genesis jest krzywdzące dla tych drugich - prawilne Genesis nie skalało się takimi tandetnymi aranżami, suchą produkcją i automatem perkusy... znaczy się, współpracą z Mickiem Pointnerem.

Natomiast Strawbs zdecydowanie polecam, prog rock z ludzką twarzą. Płyty z lat 1970-74 można brać w ciemno, faktycznie przystępna muzyka, z bardzo wyraźnymi naleciałościami folkowymi (ale raczej nie w stylu Jethro Tull). Oczywiście tylko fan Marillion mógłby z zawiści nazwać Strawbs kalką Genesis, tym bardziej, że oba zespoły działały przecież w tym samym okresie, no ale mniejsza z tym. Hero and Heroine to prześliczna płyta, zwłaszcza otwierająca ją suita, zaś ja najbardziej lubię Grave New World - subtelne, lekkie melodie, bez śladu patosu.

A to:
http://www.youtube.com/watch?v=bkVswDZxrr4 - jest top10 ciar w prog rocku moim skromnym. Jestem pewien, że tę płytę miał David Tibet na repeacie przez dłuższy czas, Blood Axis nagrało swego czasu genialny cover. Dodałbym coś złośliwego o Marillion, ale po co.

I po co ten jad, po co ta mowa nienawiści. Już mnie prawie przekonałeś od przesłuchania, już na allegro płytę zamawiałem, ale w ostatniej chwili odebrałeś mi całą przyjemność. WIELKIE DZIĘKI.

Już wiem na przyszłość, żeby nikomu nie pomagać szukać zespołów grających podobnie do innych. Kajam się i błagam o wybaczenie. A już czytanie, że mam coś na myśli i robię to a to i jestem taki a taki wyciągnięte z dwóch zdań jakie napisałem w tym temacie. Poziom master.

Przesłuchałem - co prawda tylko ok. 10 minut albumu (dwa losowe utwory), ale chyba to już na tyle, aby jakąś opinię sobie wyrobić. No cóż, trzy rzeczy:
a) Wokal troszkę zalatuje Gabrielem, głos (bardzo) podobny, maniera nieco inna - ale gdzie tam mu do Fisha!
b) Folkowe naleciałości dość wyraźne, ale (na szczęście) z umiarem, a nawet rzekłbym, że ze smakiem i wyczuciem. Nie ma co porównywać tego do Jethro Tull (którego nienawidzę i któremu odmawiam odmawiam prawa do bycia w hall of fame progrocka - niech szukają miejsca w hall of fame folkrocka!).
c) Momentami brzmi z leksza genesisowato (momentami nawet bardzo) ale kalki jednak nie widzę - raczej efekt smażenia się w tym samym sobie trendowo-epokowym. Różnice są w stylu są jednak dość wyraźne.

Muzyka ogólnie podoba mi się, akceptuję to, co usłyszałem i uznaję zespół za godzien zainteresowania i bliższego przyjrzenia się... kiedyś (dopisuję w każdym razie do mojej niestety zdecydowanie zbyt długiej listy).

I dziękuję koledze o bardzo skomplikowanym nicku za podrzucenie mi pod nos tego bardzo ciekawego znaleziska.

Genesis to podróbka Marillion.

Genesis skończyło się na Script Em All

"Division Bell" to doskonały przykład, jak mogłoby wyglądać Genesis, gdyby Fish nie odszedł z Marilliona.

A Led Zeppelin to idealny przykład tego, jak wyglądaliby The Yardbirds gdyby się nie rozpadli.

We Can't Dance zjebane, tak bardzo zjebane...

Wiecie, nie mam jakoś żalu do chłopaków, że poszli w stronę popu. Nawet więcej - taki "Jesus knows me" czy "I Can't dance" IMO dają radę (hiciory typu z poprzednich płyt typu Invisible Touch też). Nie mogę jednak wysłuchać tych pseudoprogowych, naszpikowanych syntezatorami pierdów, w których pierwsze skrzypce (a raczej klawisze) gra Banks i które serwują mniej więcej od czasu "Wind and Wuthering", a apogeum był album "Duke".

3/4 WCD jest nie do wysłuchania i wcale nie z powodu tak znienawidzonego przez co poniektórych "I Can't Dance" (który dla mnie jest miłym popowym utworem z jajem). Czytałem forum Genesis, niektórych ostro ponosi, twierdzą, że pojawia się tu progresja, a nawet że jakiś tam utwór z tych mniej znanych (nie wiem który, wszystkie są równie syfne) mógłby znaleźć się na płycie "Selling England by the Pound" i nie zaniżyłby poziomu... litości, błagam litości!

Jeszcze raz: zespół grając pop się spłaszczył, uprościł, nawet niech będzie: zeszmacił. Ale to im wybaczam, bo chociaż pop, to jednak fajny. Ale 10-minutowych orgazmów Banksa, na których można zasnąć już nie. Brzydzi mi się wręcz na samą myśl o tej płycie i nie wiem kiedy (i czy w ogóle) do niej jeszcze wrócę.

Yhym, czyli trzeba przesłuchać.