Mike Oldfield

[whoatemydinner]

TEN TEMAT MUSIAŁ NADEJŚĆ.

Czas na mego ulubieńca.

W czasach, kiedy rządził rock progresywny, zdominowany przez zespoły z wirtuozerskimi składami i zaawansowanymi umiejętnościami kompozytorsko-improwizacyjnymi, w Wielkiej Brytanii zwyczajny, zamknięty w sobie nastolatek nagrywał na magnetofonie demo swojej długiej kompozycji. Kilka miesięcy później, z pomocą Richarda Bransona, wszedł do studia i nagrał swoją kompozycję, zajmując się partiami większości instrumentów. Z dnia na dzień ten młody facet stał się jedną z "twarzy" rocka progresywnego, a jego debiut, Tubular Bells, jest rozpoznawalną ikoną lat 70. do dziś. Proszę państwo, Mike Oldfield.



Tubular Bells jest albumem, który w świecie fachowym raczej rozprzestrzenił na dobre technikę nagrywania multi-tracków i dogrywek kosztem zatrudniania muzyków sesyjnych do sesji "live" (choć oczywiście ta wciąż pozostaje popularna). Motyw główny z części pierwszej był także oczywiście wykorzystany w Egzorcyście. Potem Oldfield w latach 80. stał się znany jako całkiem płodny twórca hitów, takimi piosenkami jak Moonlight Shadow, Five Miles Out, In High Places czy To France. W latach 90. i na początku XXI wieku całkiem wskoczył na wagon New Age i odszedł w ogromnym stopniu od miejsca, w którym zaczynał, raczej koncentrując się na programowaniu syntezatorów. W 2008 roku płytą Music of the Spheres wszedł w świat muzyki poważnej, a w powrócił w świadomość publiczną po wykonaniu wiązanki Tubular Bells / Far Above the Clouds (Tubular Bells III) / In Dulci Jubilo.

Teraz szykuje remastery płyt Five Miles Out i Crises, oba wyjdą w 5.1 Surround. Jestem ciekaw szczególnie tego pierwszego, a właściwie tego, jak potraktowane zostaną skomplikowane partie perkusyjne, częściowo zaprogramowane na automacie, ale w dużej mierze zagrane na żywo.

= = = = =

Top5 płyt (choć chyba bez sensu)
1. Ommadawn (Wciąż mój nr jeden ogółem. , taka prawda.)
2. Five Miles Out (specyficzny klimat i genialne połączenie syntezatorów i stylistyki lat 80. ze stylem wykonawcy... Queen powinno się było uczyć)
3. Tubular Bells (wielki debiut, jednak trochę za mało w tym formalizacji i klimatu IMO, no oprócz drugiej części, gdzie klimatu tony)
4. Amarok (godzina ze wszystkim, na czym można grać. To miało być fuck you w stosunku do wytwórni i wyszło REWELACYJNE fuck you w stosunku do wytwórni)
5. Incantations (czyli dowód, że mniej znaczy więcej. Jednocześnie najdłuższy i najmniej skomplikowany kompozycyjnie album Oldfielda. Solówki gitarowe tutaj to MIÓD)
+ (poza kolejnością) Exposed. Jedna z najlepszych koncertówek w ogóle.

Tak w ogóle: Znacie? Wolicie Oldfielda kompozytora-wirtuoza gitarowego, czy twórcę melodyjnych piosenek?

[Kriejtiw]

[manwerty]

Nie ma czasu i chęci soł krótko. Kocham, fapię i w ogóle.
Top 5 płyt :
1.Tubular Bells
Chociaż wolę Ommadawn pt 1 od TB pt 1.
2.Ommadawn
3.Hergest Ridge
4.Platinum
5.Five Miles Out

[whoatemydinner]

[Kriejtiw]

[manwerty]

[whoatemydinner]

Mieszane uczucia, jeśli chodzi o Tubular Beats. Z jednej strony ciekawy eksperyment - przełożyć muzykę Oldfielda na dzisiejszą elektronikę, mniej new age'ową, a bardziej taneczną. Najlepiej wypadają kawałki z klimatem, typu remiks Ommadawn, Far Above the Clouds i North Star. Nieźle wypada Guilty - klubowa wersja muzyki, która wówczas uchodziła za klubową muzykę, nieźle. , ale w sumie pasuje do tego, co teraz się dzieje w przemyśle teledyskowym. A drugiej strony remixy To France i Moonlight Shadow to porażka niesamowita. No i ta nowa piosenka ani trochę nie zachwyca, choć tragedii nie ma. Więc tak jak Manwerty pisał, takie pół na pół. Ale w słabszą stronę odchył.

No a FMO jednak już spadło, więcej suit jednak w top10 by się znalazło. Walnąłbym nowy ranking, ale mnie się nie chce, tbh.

A faktycznie, punkty za Ayersa były. Wrzucałem coś z QE2 do QW? Pamiętam, że chciałem tytułowy walnąć, bo epizm i wirtuozeria, ale chyba w końcu się do tego nie zabrałem. To idzie chyba o North Star w takim razie i wtedy też faktycznie dałeś punkciory.

[Dundersztyc19]

Jak na ironię, nie miałem do czynienia z pozycjami takimi jak: "Ommadawn", "Amarok", "Incantations" i kilkoma innymi jego znaczącymi płytami, ale znam "Tubular Bells (3 albumy)", "Five Miles Out", "Discovery" i ogólnie albumy z lat 90-tych. W zasadzie wystarczy posłuchać jakikolwiek jeden jego album, że mamy do czynienia z czymś niesamowitym. Jego gra na gitarze umie wprowadzać do pięknego, fantastycznego świata, po prostu rozpływam się przy tym. I to zarówno przy jego suitach, jak i zwykłych popowych piosenkach, te drugie też są szczególnie udane. Ogółem bardzo wartościowa muzyka relaksacyjna. Ciekawe, czy będzie jego TOP10.

[matysex]

http://www.youtube.com/watch?v=YgpS6dQVHbg
nowy singiel Mike'a. dno niestety płyta wychodzi 3 marca.
jest jednak promyczek nadzei - Mike zapowiada na https://www.facebook.com/groups/Mikeoldfieldpersonal/ plyte instrumentalna, która przy sprzyjajacych wiatrach (oby nie byly to wiatry ktore napedzały Sailing) jeszcze w tym roku.

[zinger menu]

Nie wiem, czy to odpowiedni temat do tego, ale CO SIE STAŁO Z FORUM???????????!!!!!!!!!!!!!!11111111oneoneoneoneone1111111jedenjeden

A tak żeby offtopa uniknąć, to zauważyłem, że nikt tu za bardzo nie podnieca się albumem Platinum. Ja wiem, że Tubular Bells i Ommadawn, ja nie kwestionuję, tylko po prostu Platinum jest dla mnie niesamowicie wciągające. Nie jakieś ambitne, raczej lekkie i chwytliwe, ale jednak w taki dość odkrywczy sposób, jak dla mnie. Chodzi mi przede wszystkim o pierwsze cztery numery, czyli ogólnie tę drobną, jak na Mike'a, suitkę taką. Klimat jest dla mnie niesamowity i przyznam się szczerze, że to był chyba pierwszy album Oldfielda, który do mnie trafił tak na te co najmniej 140%. Tubular Bells i Ommadawn dopiero chwilę później. Incantations nuuuuuda. Hergest Ridge też. No ogólnie nie jestem jakimś wielkim, zawziętym fanem Oldfielda, ale te trzy albumy (TB, Omm, Plat) ogromnie sobie cenię.

[whoatemydinner]

Heaven's Open to może i jest mocny kandydat do miana najsłabszej płyty Oldfielda (te wokale mmmmmmmmm a tak serio to akurat nie specyficzny wokal Mike'a a absurdalnie słabe kompozycje na stronie pierwszej oprócz tytułowego zaniżają beznadziejnie poziom), ale Music from the Balcony to chyba drugi najbardziej eksperymentalny Oldfield, po oczywiście Amaroku. Słychać, że było nagrane w przeciągu roku od tamtego dzieła przez duże D, bo jest dość mocno wskocz mi na kan, ale tutaj zamiast bawić się w nagrywanie samemu zaprzęgnięty został cały zespół i wyszła fuzja Amaroka i Platinum. Momenty tu są liczne, jak na przykład funkująca syntezatorowa sekcja dęta i zwariowane solo na saksofonie, fragment z automatem perkusyjnym i odgłosami małp i "No. DO IT! DO IT!" no i zakończenie - (dość luźna) saksofonowa interpretacja głównego motywu wyciszająca się i pozostawiająca tylko Oldfielda mówiącego "Fuck off." i do Richarda Bransona, że w końcu skończył się kontrakt i do słuchacza, że był frajerem i kupił to badziewie oczywiście nagrane by wypełnić obligację nagraniową dla Virgin. Ale nawet jeśli to badziewie, to jedno z zabawniejszych badziewi tego pana i jedyna namiastka tego co by było, gdyby Mike postanowił kontynuować nagrywanie rzeczy w stylu 60-minutowego giganta.

tl;dr: Music from the Balcony to najlepsze gówno nagrane przez Oldfielda, który wyraźnie miał wszystko w culus wówczas, dostaje ocenę serduszko/10.

https://www.youtube.com/watch?v=xO4oWpuyRlk