TEN TEMAT MUSIAŁ NADEJŚĆ.

Czas na mego ulubieńca.

W czasach, kiedy rządził rock progresywny, zdominowany przez zespoły z wirtuozerskimi składami i zaawansowanymi umiejętnościami kompozytorsko-improwizacyjnymi, w Wielkiej Brytanii zwyczajny, zamknięty w sobie nastolatek nagrywał na magnetofonie demo swojej długiej kompozycji. Kilka miesięcy później, z pomocą Richarda Bransona, wszedł do studia i nagrał swoją kompozycję, zajmując się partiami większości instrumentów. Z dnia na dzień ten młody facet stał się jedną z "twarzy" rocka progresywnego, a jego debiut, Tubular Bells, jest rozpoznawalną ikoną lat 70. do dziś. Proszę państwo, Mike Oldfield.



Tubular Bells jest albumem, który w świecie fachowym raczej rozprzestrzenił na dobre technikę nagrywania multi-tracków i dogrywek kosztem zatrudniania muzyków sesyjnych do sesji "live" (choć oczywiście ta wciąż pozostaje popularna). Motyw główny z części pierwszej był także oczywiście wykorzystany w Egzorcyście. Potem Oldfield w latach 80. stał się znany jako całkiem płodny twórca hitów, takimi piosenkami jak Moonlight Shadow, Five Miles Out, In High Places czy To France. W latach 90. i na początku XXI wieku całkiem wskoczył na wagon New Age i odszedł w ogromnym stopniu od miejsca, w którym zaczynał, raczej koncentrując się na programowaniu syntezatorów. W 2008 roku płytą Music of the Spheres wszedł w świat muzyki poważnej, a w powrócił w świadomość publiczną po wykonaniu wiązanki Tubular Bells / Far Above the Clouds (Tubular Bells III) / In Dulci Jubilo.

Teraz szykuje remastery płyt Five Miles Out i Crises, oba wyjdą w 5.1 Surround. Jestem ciekaw szczególnie tego pierwszego, a właściwie tego, jak potraktowane zostaną skomplikowane partie perkusyjne, częściowo zaprogramowane na automacie, ale w dużej mierze zagrane na żywo.

= = = = =

Top5 płyt (choć chyba bez sensu)
1. Ommadawn (Wciąż mój nr jeden ogółem. , taka prawda.)
2. Five Miles Out (specyficzny klimat i genialne połączenie syntezatorów i stylistyki lat 80. ze stylem wykonawcy... Queen powinno się było uczyć)
3. Tubular Bells (wielki debiut, jednak trochę za mało w tym formalizacji i klimatu IMO, no oprócz drugiej części, gdzie klimatu tony)
4. Amarok (godzina ze wszystkim, na czym można grać. To miało być fuck you w stosunku do wytwórni i wyszło REWELACYJNE fuck you w stosunku do wytwórni)
5. Incantations (czyli dowód, że mniej znaczy więcej. Jednocześnie najdłuższy i najmniej skomplikowany kompozycyjnie album Oldfielda. Solówki gitarowe tutaj to MIÓD)
+ (poza kolejnością) Exposed. Jedna z najlepszych koncertówek w ogóle.

Tak w ogóle: Znacie? Wolicie Oldfielda kompozytora-wirtuoza gitarowego, czy twórcę melodyjnych piosenek?

Nie ma czasu i chęci soł krótko. Kocham, fapię i w ogóle.
Top 5 płyt :
1.Tubular Bells
Chociaż wolę Ommadawn pt 1 od TB pt 1.
2.Ommadawn
3.Hergest Ridge
4.Platinum
5.Five Miles Out

Mieszane uczucia, jeśli chodzi o Tubular Beats. Z jednej strony ciekawy eksperyment - przełożyć muzykę Oldfielda na dzisiejszą elektronikę, mniej new age'ową, a bardziej taneczną. Najlepiej wypadają kawałki z klimatem, typu remiks Ommadawn, Far Above the Clouds i North Star. Nieźle wypada Guilty - klubowa wersja muzyki, która wówczas uchodziła za klubową muzykę, nieźle. , ale w sumie pasuje do tego, co teraz się dzieje w przemyśle teledyskowym. A drugiej strony remixy To France i Moonlight Shadow to porażka niesamowita. No i ta nowa piosenka ani trochę nie zachwyca, choć tragedii nie ma. Więc tak jak Manwerty pisał, takie pół na pół. Ale w słabszą stronę odchył.

No a FMO jednak już spadło, więcej suit jednak w top10 by się znalazło. Walnąłbym nowy ranking, ale mnie się nie chce, tbh.

A faktycznie, punkty za Ayersa były. Wrzucałem coś z QE2 do QW? Pamiętam, że chciałem tytułowy walnąć, bo epizm i wirtuozeria, ale chyba w końcu się do tego nie zabrałem. To idzie chyba o North Star w takim razie i wtedy też faktycznie dałeś punkciory.

Jak na ironię, nie miałem do czynienia z pozycjami takimi jak: "Ommadawn", "Amarok", "Incantations" i kilkoma innymi jego znaczącymi płytami, ale znam "Tubular Bells (3 albumy)", "Five Miles Out", "Discovery" i ogólnie albumy z lat 90-tych. W zasadzie wystarczy posłuchać jakikolwiek jeden jego album, że mamy do czynienia z czymś niesamowitym. Jego gra na gitarze umie wprowadzać do pięknego, fantastycznego świata, po prostu rozpływam się przy tym. I to zarówno przy jego suitach, jak i zwykłych popowych piosenkach, te drugie też są szczególnie udane. Ogółem bardzo wartościowa muzyka relaksacyjna. Ciekawe, czy będzie jego TOP10.

http://www.youtube.com/watch?v=YgpS6dQVHbg
nowy singiel Mike'a. dno niestety płyta wychodzi 3 marca.
jest jednak promyczek nadzei - Mike zapowiada na https://www.facebook.com/groups/Mikeoldfieldpersonal/ plyte instrumentalna, która przy sprzyjajacych wiatrach (oby nie byly to wiatry ktore napedzały Sailing) jeszcze w tym roku.

Nie wiem, czy to odpowiedni temat do tego, ale CO SIE STAŁO Z FORUM???????????!!!!!!!!!!!!!!11111111oneoneoneoneone1111111jedenjeden

A tak żeby offtopa uniknąć, to zauważyłem, że nikt tu za bardzo nie podnieca się albumem Platinum. Ja wiem, że Tubular Bells i Ommadawn, ja nie kwestionuję, tylko po prostu Platinum jest dla mnie niesamowicie wciągające. Nie jakieś ambitne, raczej lekkie i chwytliwe, ale jednak w taki dość odkrywczy sposób, jak dla mnie. Chodzi mi przede wszystkim o pierwsze cztery numery, czyli ogólnie tę drobną, jak na Mike'a, suitkę taką. Klimat jest dla mnie niesamowity i przyznam się szczerze, że to był chyba pierwszy album Oldfielda, który do mnie trafił tak na te co najmniej 140%. Tubular Bells i Ommadawn dopiero chwilę później. Incantations nuuuuuda. Hergest Ridge też. No ogólnie nie jestem jakimś wielkim, zawziętym fanem Oldfielda, ale te trzy albumy (TB, Omm, Plat) ogromnie sobie cenię.

Heaven's Open to może i jest mocny kandydat do miana najsłabszej płyty Oldfielda (te wokale mmmmmmmmm a tak serio to akurat nie specyficzny wokal Mike'a a absurdalnie słabe kompozycje na stronie pierwszej oprócz tytułowego zaniżają beznadziejnie poziom), ale Music from the Balcony to chyba drugi najbardziej eksperymentalny Oldfield, po oczywiście Amaroku. Słychać, że było nagrane w przeciągu roku od tamtego dzieła przez duże D, bo jest dość mocno wskocz mi na kan, ale tutaj zamiast bawić się w nagrywanie samemu zaprzęgnięty został cały zespół i wyszła fuzja Amaroka i Platinum. Momenty tu są liczne, jak na przykład funkująca syntezatorowa sekcja dęta i zwariowane solo na saksofonie, fragment z automatem perkusyjnym i odgłosami małp i "No. DO IT! DO IT!" no i zakończenie - (dość luźna) saksofonowa interpretacja głównego motywu wyciszająca się i pozostawiająca tylko Oldfielda mówiącego "Fuck off." i do Richarda Bransona, że w końcu skończył się kontrakt i do słuchacza, że był frajerem i kupił to badziewie oczywiście nagrane by wypełnić obligację nagraniową dla Virgin. Ale nawet jeśli to badziewie, to jedno z zabawniejszych badziewi tego pana i jedyna namiastka tego co by było, gdyby Mike postanowił kontynuować nagrywanie rzeczy w stylu 60-minutowego giganta.

tl;dr: Music from the Balcony to najlepsze gówno nagrane przez Oldfielda, który wyraźnie miał wszystko w culus wówczas, dostaje ocenę serduszko/10.

https://www.youtube.com/watch?v=xO4oWpuyRlk