Tak jak C93 mnie zazwyczaj śmieszył, tak tym razem chyba kupili mnie tymi jazzującymi wstawkami. Ale ja nie o tym:

https://www.youtube.com/watch?v=I2bMsYb9P-k

Nowe Łabędzie. Jakieś takie bardzo luzackie po tym Seer się wydają. Fajne.

Plus nowe Gazpacho i CBP już w sieci.

Konkretnie poniewiera, chyba pierwsza tak mocna płyta, jaką słyszałem w tym roku.
http://www.youtube.com/watch?v=ym_76CfMpy0

Właśnie sobie badam i brzmi bardzo obiecująco.

W czerwcu nowy Opeth - Pale Communion.
http://www.terazrock.pl/aktualnosci/czy ... .html#more

Winger tworzy nową płytę *_*. Niemniej po kilku kawałkach brzmi to jak miks wszystkich ich dotychczasowych płyt, a nie tylko dwóch dobrych, więc będzie kiszka xD.

Nowa płyta Woven Hand to najlepsze, co DEA nagrał od dobrych paru lat. Bardziej rockowa niż folkowa, co nie jest jakimś szczególnym zaskoczeniem biorąc pod uwagę jego ostatnie wyskoki, uderzająca w bardziej apokaliptyczne niż zwykle tony, w porównaniu z poprzednią bardziej melodyjna, a co za tym idzie szybciej wpadająca w ucho. Najlepsza z tegorocznych płyt jakie słyszałem, chociaż Swansy jeszcze przede mną.
Na próbę:



Swoją drogą, The Afghan Whigs się zdaje się reaktywowało i nawet już coś zdążyli nagrać. Może ten rok nie będzie tak beznadziejny, jak się zdawało.

Lista tegorocznych premier, które chce przesłuchać. Może się komuś coś przyda . O niektórych z tych płyt słyszałem już od znajomych czy czytałem na róznych portalach rockowo-metalowych, że płyta roku, ale dopiero jak sam je wszystkie przesłucham to będę wiedział co jest perłą, a co zawraceniem głowy.


AC/DC - Tba
ALESTORM – Sunset of the Golden Age
ANATHEMA – Distant Satellites
ANCIENT BARDS – A New Dawn Ending
ARJEN LUCASSEN/ANNEKE VAN GIERSBERGEN – Tba
ARKONA – Yav
ASTRA – Broken Balance
AVALON – Angels of the Apocalypse
AXEL RUDI PELL – Into the Storm
BABYMETAL – Babymetal
BEHEMOTH – The Satanist
BIGELF – Into the Maelstorm
BROTHER FIRETRIBE – Diamond in the Firepit
BUDKA SUFLERA - Tba
CRIPPLED BLACK PHOENIX - White Light Generator
CRUACHAN - Tba
DELAIN – The Human Contradiction
DIABULUS IN MUSICA – Argia
DIARY OF DREAMS - Elegies in Darkness
DYING PASSION - Transient
EDGUY – Space Police
ENSIFERUM – Tba
EPICA – The Quantum Enigma
FLOR DE LOTO – Nuevos Mesias
GAZPACHO -Demon
HAGGARD – Tba
IMPERIAL AGE – Warrior Race
IAN ANDERSON - Homo Erraticus
LACUNA COIL – Broken Crown Halo
LAME IMMORTELLE – Tba
LEAH – Tba
LUCAS TURILLI RHAPSODY – Prometheus
LYRIEL – Skin and Bones
MOSTLY AUTUMN – Dressed in Voice
OPETH – Pale Communion
PAGAN ALTAR – Tba
PANIC ROOM -Incarnate
PENDRAGON – Tba
RAVENSCRY - The Attraction Of Opposites
SABATON – Heroes
SONATA ARCTICA – Pariah’s Child
STREAM OF PASSION – War of our Own
TARJA - Left in the Dark
THERION – Tba
TODESBONDEN – Tba
TRANSATLANTIC – Kaleidoscope
TUOMAS HOLOPAINEN – Music Inspired by Life and Times of Scrooge
URIAH HEEP – Outsider
VICTORIANS – Tba
VOICIANO – Everflow
XANDRIA – Sacrificium
WHYZDOM – Tba
WHITESNAKE – Tba
WITHIN TEMPTATION – Hydra

to ja oprocz tych co wymieniles polece uwadze:

The Vintage Caravan – [Voyage] (juz wyszlo)
Kamchatka – [The Search Goes On] (juz wyszlo)
Lunatic Soul (jesień)
Mother of God
Beth Hart & Joe Bonamassa – [Live in Amsterdam] (wyszło)
Rival Sons – [Great Western Valkyrie] (czerwiec)
Crippled Black Phoenix – [White Light Generator]
Three Seasons – [Grow] (wyszło)
California Breed – [California Breed] (wyszło)
Slash – [World on Fire] (wrzesień)
Anglagard – [Prog pa Svenska – Live in Japan] (wyszło)
Greenleaf – [Trails & Passess] (wyszło)
Blues Pills – [Blues Pills] (25 lipca)

I takie listy to ja rozumiem. Dzięki

to i ja zrobię

SWANS - TO BE KIND (będę powtarzał do znudzenia)
Laibach - Spectre
Gazpacho - Demon
Crippled Black Phoenix – White Light Generator
Behemoth – The Satanist
Current 93 - I Am the Last Of All the Field That Fell
Merkabah - Moloh
OPETH – Pale Communion
Pendragon - ?
IQ - The Road Of Bones (takie guilty pleasure troszkę)
Mondkopf - Hades
Mastodon - Once More 'Round The Sun (powyżej tacy rockowcy, a o tych chłopakach zapomnieli? )
Ampacity - ?
Tool - ? (chyba jednak jeszcze nie w tym roku/dekadzie)
Portishead - ? (to samo)
Sunn O))) & Ulver - Terrestrials
Manic Street Preachers - Futurology
ScHoolboy Q - Oxymoron
Anathema - Distant Satellites (podobnie jak z IQ, pewnie obadam by wiedzieć co się u nich dzieje)
Sun Kil Moon - Benji
Have a Nice Life - The Unnatural World
Fuck Off Get Free We Pour Light on Everything
Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra - Fuck Off Get Free We Pour Light on Everything

Natalia Sikora -BWB Expirence (27.05)
Jack White - Lazaretho (w czerwcu)

o takie moje premiery

Co na mnie zrobiło wrażenie w tym roku:

Swans - To Be Kind - chyba nie trzeba nic dodawać, kto ma wiedzieć, ten wie
Woven Hand - Refractory Obdurate
Current 93 - I Am the Last of All the Field That Fell
Mondkopf - Hadès
Alexandre Desplat - The Grand Budapest Hotel
Laibach - Spectre
Post War Glamour Girls - Pink Fur - bardzo sympatyczne post-punki

Na co czekam/czego jeszcze nie słuchałem, a powinienem:
Triptykon - Melana Chasmata
Marissa Nadler - July
Merkabah - Moloch
Sun Kil Moon - Benji
Have a Nice Life - The Unnatural World
Juçara Marçal - Encarnado
The Afghan Whigs - Do to the Beast
Fire! Orchestra - Enter!
Fennesz - Bécs
Sunn O))) + Ulver - Terrestrials

No patrzcie, ja też na coś czekam.
Głównie na nową płytę Lany del Rey. Znaczy wcześniej była mi za obojętną, ale posłuchałem zapowiadającego album singla, jeszcze jednego kawałka i okazało się, że to może być coś całkiem fajnego. Totalnie inna aranżacja - mniej popowa, bardziej quasi-rockowa - to może być strzał w dychę IMO. Dodatkowo ma być jeszcze mroczniej także jestem bardzo na tak.
Czekam też na nowe Uriah Heep. Może bez żadnego dreszczyku emocji, ale fajnie by było, jakby starzy wyjadacze nadal potrafili stworzyć coś przyjemnego. Trzymam kciuki.
No i oczywiście śledzę na bieżąco co też tam kombinuje pan Coverdale. Fajerwerków nie oczekuję, ale również trzymam kciuki. W końcu to jeden z moich ulubionych wokali. "Zespół" średnio aktualnie, ale może akurat w końcu będą tam odpowiedni ludzie na odpowiednich stanowiskach

Po przesłuchaniu nowego Iana Andersona "Homo Erraticus". Płyta całkiem przyjemna, lepsza od średnio udanej drugiej części Thick as a Brick sprzed 2 lat. Brakuje tylko jakiegoś highlightu, poza tym momentami muzyka mi przypomina Jethro Tull z II połowy lat 80-tych (czyli to niby-ostrzejsze).

rival sons wypuscili dzisiaj najlepszą plyte tego roku. dziekuje za uwage.

przewidywalny w7 jest przewidywalny.

TOP 10 płyt roku 2014 na dzień dzisiejszy:

1. Swans - To Be Kind - największa płyta od jakichś 10-lat. To wspaniale, że w 2014 roku powstają rzeczy, których jeszcze wcześniej nie było. Całości słuchałem już jakieś 20 razy i za każdym razem przyjemność rośnie. Najbardziej popieprzona płyta jaką kiedykolwiek poznałem. Umysł Giry to jedno z najbardziej
fascynujących miejsc na tej planecie.

2. Sun Kil Moon - Benji - niesamowicie przyciąga. Niby akustyk i głos Kozelka, ale to takie piękne melodie, tak cudownie ciągnące się w nieskończoność. Prawdopodobnie w każdym innym poprzednim roczniku byłoby pierwsze.

3. Behemoth - The Satanist - przekonali mnie, że to zespół, który naprawdę umie grać, a ta cała otoczka wokół nich to tylko jakiś tam nieistotny dodatek. Czas spróbować wcześniejszych rzeczy.
4. Freddie Gibbs & Madlib - Piñata - świetne rapsy, Madlib to artysta w swoim fachu rzecz jasna, kilka rzeczy to imprezowe pewniaki.
5. Ben Frost - A U R O R A - bardzo smaczny gruz.
6. Wovenhand - Refractory Obdurate - świetne rzeczy przedzielone nieprzekonującymi, ale to kawał dobrego klimatycznego grania z pazurem. Ciekawią mnie te spokojniejsze ich początki bo rzeczy akustyczne wypadają tu zaprawdę ciekawie.
7. Todd Terje - It's Album Time - nu disco pełną parą, chillout i bujanie głową. Bardzo charakterystyczne, a występ gościnny Ferry'ego miazga. Inspektor Norse to narkotyk.
8. Perfect Pussy - Say Yes to Love - punkowe 2-minutowe napieprzanki z całym mnóstwem... przestrzeni. Aż chciałoby się w coś kopnąć, poszukam czegoś na offie.
9. Anathema - Distant Satellites - napiszę o tym jutro na fb.
10. Sophie Ellis-Bextor - Wanderlust - powinna tu być epka Liz bo to świetnie dance-piosenki, ale niech się oberst cieszy ;p Po prostu ładne piosenki.

O, a propos Obersta - nowa płyta Marissy Nadler jest śliczna. Nawet, jeśli Obiad twierdzi inaczej.
http://www.youtube.com/watch?v=H3uH8ipVEmA

Mnie i Mondkopf i AURORA wynudziły, jednak w elektronice szukam czego innego vide zeszłoroczne Fuck Buttons. To była płyta.

Z niewymienionych przez Xaviego w moim top10 póki co na pewno by się znalazły Cloud Nothings (chociaż jak to gitarowe indie - albo trafia albo nie, mnie trafiło, porządna dawka energii) i War On Drugs (w kategorii smętów jakoś mnie bardzo urzekło niż Benji, chociaż pewnie się jeszcze będę starał dokładniej w tego Kozelka wsłuchać).

A i te kawałki nowego Opethu bardzo smaczne. Fajnie, że chociaż jedna z dawnych fascynacji nadal się ostała w bojach (Dream Theaterowi się nie udało buehehe)

http://www.youtube.com/watch?v=LdEK8ghRBIo
Utwór roku na razie <3

ma ponizej 3 minut, nada sie na qw

OK, czerwiec się ma ku końcowi, ja przesłuchałem i oceniłem kilka płyt już tego rocznych to i myślę, że mogę już trochu napisać o tym, co się dzieje w muzyce, której obiad słucha w roku 2014.

Przede wszystkim, smutna prawda: nie wyszło jak na razie nic (a przynajmniej nic takiego nie przesłuchałem), co by mnie zachwyciło bezgranicznie jak powiedzmy zeszłoroczny debiut z nikąd Public Service Broadcasting czy nu-disco powrót Daft Punku. Oczywiście jest to smutna prawda, bo przesłuchałem Swans. I nie powiem, jest to bardzo ciekawe wydawnictwo. Ale gdy widzę te zachwyty, w które popada dosłownie każdy, gdy tego słucha, to mi się smutno robi, bo ja tego nie czuję. Ta płyta, jak i chyba w ogóle generalnie muzyka Swansów jest dla mnie za trudna do przetrawienia, trudno mi jest u nich znaleźć potrzebny balans pomiędzy hałasem i ekscentrycznymi eksperymentami a czymś bardziej nazwijmy to „typowym”. Michael Gira może i Bogiem jest, ale nie moim. Płytą, która jest na obecną chwilę najbliższa memu sercu jest debiut polskiego Thoma Yorke’a, Artura Rojka. „Składam się z ciągłych powtórzeń” bierze fuzję rocka i elektroniki rodem z „Hail to the Thief” i wrzuca je do miksera razem z co przyjemniejszym indie folk-popem oraz dream popem rodem z projektu Lenny Valentino. Rojek tą płytą Hameryki nie odkrywa, ale słucha się tego świetnie, nawet, jeśli to nie najlepsza rzecz, jaką popełnił ten facet w swojej karierze. Chwilami się wydaje, jakby szedł po linii najmniejszego oporu w kompozycji i nadrabiał fuzją elektroniki i rocka w warstwie aranżacyjnej. Pomimo trudności w odbiorze „To Be Kind”, i ten zwariowany post-rock, i polski Rojkowy pop są naprawdę dobrymi płytami, nawet, jeśli brakuje im jakiegoś niezwykłego blasku.

Niezły longplay zafundował na pewno Wovenhand, który zgrabnie połączył folk i rock psychodeliczny, kreując schizofreniczną mieszankę, która, choć bierze garściami od co fajniejszych cięższych przykładów psychodelii, zatraca subtelność najfajniejszych folk rocków. Ale ciekawie było w końcu usłyszeć amerykańską interpretację tej fuzji, po zachwycaniu się tym, co Brytyjczycy robią w tych rejonach muzycznych. Solidne popy zafundowała Lana del Rey – tegoroczna płyta na pewno mi bardziej przypadła do gustu niż „Born to Die” jako całość, ale brakuje tutaj kawałka tak absolutnie wybijającego się na plus i chwytającego od początku jak na debiucie, gdzie przecież były świetne single „Video Games” i „Summertime Sadness”. Tutaj tytułowy utwór „Ultraviolence” i całkiem ciekawa i lekko eksperymentalna rzecz, jaką jest „West Coast” się wybijają, ale niestety nie aż tak bardzo. No i jednak bądźmy szczerzy – mamy 51 minut smęcenia bez jakiejkolwiek próby przerwania tej melancholijnej monotonii, co boli. Przyjemne granie, ale tym razem już gitarowe, pokazali Real Estate swoją płytą „Atlas”, która okazała się moim soundtrackiem do wszelakich wyjść w słoneczne dni dotychczasowej części wakacji. Definicja grania dla ludzi, którzy nie mają prawdziwych problemów w życiu, chcą się zanurzyć w warstwach sympatycznych, ciepłych linii gitarowych i powspominać czasy, kiedy ‘wszystko było łatwiejsze i milsze’, czyli jednego z największych cliché w muzyce rozrywkowej, jakie jestem w stanie sobie przywołać w tej chwili. Słabsze popy pokazała wokalistka The Cardigans, Nina Persson, swoją płytą, gdzie absolutnie nic się nie dzieje. „Animal Heart” to płyta pozbawiona i zwierzęcej werwy, i jakiegokolwiek serca (ha!), która choć może i ładnie leci w tle, ale przy jakiejkolwiek próbie bliższego zapoznania się pada na pysk i się po prostu nie podnosi, a szkoda, bo pani Persson ma ładny głos więc szkoda, że nie ma materiału w tym roku, żeby go zaprezentować z najlepszej strony.

Będąc w temacie wokalistek, jak się okazuje uwielbienie Atrusa, niezrozumiana przeze mnie Marissa Nadler z płytą „July” zrobiła płytę miłą, nie pozbawioną uroku, która za pierwszym razem nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia, ale od tamtego czasu trochę załapała, ale dalej będę utrzymywał, że najlepsze na tym wydawnictwie zostało zaprezentowane na jego początku i potem poziom po prostu się obniża. I choć jest ładnie i niezaprzeczalnie folkowo, to trudno jest mi podzielać zachwyt. Zagadkowe jest dla mnie też zachwycanie się płytami Have a Nice Life i Ought, przez społeczność RYMu i Pitchfork, kolejno. Obie płyty były kreowane mi jako świetne rzeczy (choć teraz patrzę, że „The Unnatural World” HaNL osłabło od tamtego czasu w ocenie), ale zaprezentowały mi się do bólu przeciętnie. Ought okazał się zwyczajnym punkiem z lekko (bardzo lekko) eksperymentalnym zabarwieniem, który walczy o miano najbardziej przehajpionej według mnie przez Pitchfork płyty z Savages z zeszłego roku, a dźwiękowe krajobrazy lo-fi Have a Nice Life brzmią po prostu słabo. Cała siła i atmosfera z nich ucieka w wyniku płaskiej produkcji, której może w ogóle nie ma. Koncepcja to jedno, nie mam nic do dobrze wykorzystanej stylistyki lo-fi, ale tutaj to rani płytę, która chce stworzyć przerażającą przestrzeń, a tworzy jedynie klaustrofobiczną papkę.

Zostały jeszcze dwie płyty, które były wcale niezłe, ale z których, jeśli mam być szczery, aż tak wiele nie pamiętam i nie mam też specjalnej ochoty do nich wracać. Minimalistyczne techno Kangding Ray jest fajną muzyką do uczenia się, pomaga się skupić, bierze garściami od co bardziej ambientowych wypadów Aphex Twina, ale nie boi się wyjeżdżać na te bardziej glitchowe antypody, które sobie ostatnio Autechre upodobali z jakiegoś powodu. Ot takie elektroniczne wydawnictwo sobie jest. Z kolei Stephen Malkmus zrobił płytę, która jest indie rock/popem... i niczym innym się nie wyróżnia tak naprawdę, nie wychwyciłem na „Wig Out at Jagbags” tego talentu songwriterskiego Malkmusa, nad którym widziałem, jak w niektórych miejscach w internecie ludzie popadają w zachwyt. Widać trzeba poznać co innego.

A na koniec zawód roku – Mike Oldfield i „Man at the Rocks”. Ja wiem, że Oldfield to już starszy pan i nie ma co od niego się spodziewać hajlajtów kariery, ale po do bólu przeciętnych new age’ach zdawał się w końcu odnaleźć jakąś nową drogę dla siebie z całkiem przyjemnym „Music of the Spheres” z 2008 a potem z płytą z remiksami swoich dzieł. I w tym kontekście Oldfield wyskakujący z powrotem do swojej twórczości z drugiej połowy lat 80., z naciskiem na „Islands” i „Earth Moving”, jest po prostu przygnębiający. Jasne, jest kilka utworów, które wpadają w ucho, ale brakuje tu ewidentnie tej lekkości, z którą wydawałoby się Mike był w stanie napisać niektóre ze swoich piosenkowych hitów, czy wirtuozerii i wyobraźni z innych swoich dobrych dokonań. Po zapowiedziach spodziewałem się czegoś w stylu nowego „Five Miles Out”, dostałem za to nowe „Heaven’s Open”. Jak się nie zawieść?

Z rzeczy, na które czekam, powiem krótko: „Futurology” Manic Street Preachers, które po poznanych już przeze mnie singlach i fragmentach zapowiada się na jeden z możliwych hajlajtów kariery. Chcę jeszcze przesłuchać kilka wydawnictw, które się ukazały w tym roku, fakt, ale z faktycznych przyszłych premier to chyba tylko na nią, jak na prawdziwego fanboya przystało, czekam ze zniecierpliwieniem.

tl;dr: rok jak na razie meh, Swans i Rojek na plus, Oldfield na duży minus.