Tracklista:

1. Brighton Rock
2. Killer Queen
3. Tenement Funster
4. Flick of the Wrist
5. Lily of the Valley
6. Now I'm Here
7. In the Lap of the Gods
8. Stone Cold Crazy
9. Dear Friends
10. Misfire
11. Bring Back That Leroy Brown
12. She Makes Me (Stormtrooper in Stilettoes)
13. In the Lap of the Gods... Revisited

Bonus EP - 2011:

1. Now I'm Here (live version, Hammersmith Odeon, December 1975)
2. Flick of the Wrist (BBC version, October 1974)
3. Tenement Funster (BBC version, October 1974)
4. Bring Back That Leroy Brown (a cappella mix)
5. In The Lap of the Gods... Revisited (live version, Wembley Stadium, July 1986)

Pierwszy "udany" singiel w postaci Killer Queen. Czy są tu również inne smaczki, które lubicie (oczywiście oprócz solówki, którą Brian nas katuje od tej pory na każdym koncercie )?

Dobry album, ma swoje lepsze (Killer Queen, Flick) i gorsze momenty (She Makes Me). Ogólnie lepsze momenty przeważają, ale mimo to lepiej mi się słucha choćby QII, czy insynuacji. Stąd ocena 5

obok Innuendo mój ulubiony album. największymi atutami tej płyty sąą.. Tenement Funster (i cudowny Roger) płynnie przechodzące w Flick of The Wrist i genialne zwieńczenie "trylogii" czyli Lily of the Valley. kolejne plusy za Killer Queen, Brighton Rock oraz Stone Cold Crazy rekompensują nam słabych Szturmowców w Szpilkach i Leroya Browna. mimo wszystko - dla mnie album na 6!

Album dobry, nawet bardzo dobry. Z tych 13 piosenek które są na albumie, lubię 10-11. Nie chce mi się gadać o nim jakoś. Jest na 5 i tyle

Album to dobry jest - już czuć "zapowiedź" że to będzie zespół przez duże Z wyróżnić należy przede wszystkim: Tenement Funster, Now I'm Here, Brighton Rock, In the Lap of the Gods, Stone Cold Crazy i Killer Queen. Ocena na mocną "4"

Dałem 5

Album jest bardzo dobry i jak dla mnie nawet jeden z najlepszych. Podoba mi się w nim ta niesamowita spójność zdumiewającego klimatu oraz trudne brzmienia, które chwytają mnie mocno za gardło, ale i również za serce. Jedynie nie podoba mi się Misfire, ale to taka mała drobnostka w porównaniu do całej niespotykanej reszty

Widzę, że chyba po raz pierwszy w ankiecie jesteśmy tak zgodni. Dałem 5, a teraz uzasadnienie:

1. Brighton Rock - doskonały pomysł na dialog między Fredkiem a "kobietą" (lekko przyspieszonym głosem Mercury'ego), wspaniałe gitarowe zabawy z efektami i sprzężeniami Maya.
2. Killer Queen - jedna z moich ulubionych piosenek Queen z lat 70., cudowna od początku do końca, wszystko w niej się zgadza. Pierwszy wielki hit Queen.
3. Tenement Funster - utwór przeciętny, nie wracam do niego zbyt często.
4. Flick of the Wrist - świetny tekst, oryginalnie zagrany, lubię.
5. Lily of the Valley - przyjemna, krótka balladka.
6. Now I'm Here - najczęściej grany kawałek na koncertach Queen. Szczerze to niezbyt przepadam za przygodami Briana z jego groupies .
7. In the Lap of the Gods - wolę te drugie objęcia bogów, tu na plus wrzask Rogera otwierający piosenkę .
8. Stone Cold Crazy - świetny trash metal, Queen wyprzedziło epokę. I pomyśleć, że później to Metallica za SCC dostała Grammy.
9. Dear Friends - uwielbiam tę krótką balladę. Jest cudowna!
10. Misfire - mogłoby nie być tego utworu na płycie.
11. Bring Back That Leroy Brown - świetne zabawy Queen, piosenka z przymrużeniem oka, duży plus.
12. She Makes Me (Stormtrooper in Stilettoes) - kiepski, jeden z gorszych moim zdaniem utworów w historii Queen.
13. In the Lap of the Gods... Revisited - świetny kawałek, pierwsza próba stworzenia hymnu śpiewanego razem z publicznością na koncertach.

Trochę się waham co do oceny... to był kiedyś mój ulubiony album Queen i jeden z pierwszych jakie poznałem, a i mam do niego olbrzymi sentyment ponieważ poznałem go niemal w tym samym czasie co swoją obecną drugą połówkę(zaledwie w przeciągu tygodniowego odstępu) i ten album kojarzy mi się właśnie z tym... a że to były też początki mojej przygody z zespołem(może nie tej najwcześniejszej, bo na początku było chociażby Innuendo i Platinum Collection, no ale jednak) no to tym bardziej... A dam mu szóstkę, ale z małym jednak minusem! Czemu? Ano bo i tutaj są jakieś takie tycie tyciusieńkie potworki które odbierają mi radość słuchania. I nie - nie jest to kompozycja "She Makes Me", którą odziwo lubię, bo wprowadza w taki genialne trans... powiem szczerze, że nawet nieźle mi się przy tym niegdyś zasypiało! xD Ale mnie chodzi o co innego - przede wszystkim nie rozumiem fenomenu tej drugiej wersji "In The Lap Of The Gods (Revisited)" - że niby te pijackie "ŁOOOO ŁOOO LALALA!"?! Sorry, ale jakoś tego nie czaję. Musiałbym chyba być nieźle pijany żeby mi się to spodobało. A nie wiem czy by mi się wtedy spodobało bo nie sprawdzałem. O wiele bardziej wolę to zwykłe "In The Lap Of The Gods", gdzie Roger drze mordę, a Freddie ma sztucznie spowolniony głos. To była kiedyś moja ulubiona pozycja na płycie, nie wiem czy nadal nią nie jest.
Z minusów jeszcze parę słów na temat hitu "Now I'm Here" - nie jest zły, ale tak jakoś nie pasuje mi do tej płyty i szybko mi się swojego czasu znudził. Wolałbym żeby go tam nie było. Bardziej by pasował... a w sumie to sam nie wiem na którą płytę pasowałby bardziej. W sumie to mógłby zostać wydany i bez płyty(a było zdaję się kilka takich kompozycji w dyskografii zespołu) i tragedii wielkiej by z tego nie było. xD Nie no, przyzwyczajony byłem do tego kawałka za bardzo na Greatest Hits I i tutaj już mi tak jakoś nie pasuje...

No a z pozytywów - oczywiście tryptyk Tenement/Flick/Lily - coś bajecznego! Coś jak medley z poprzedniej płyty, choć taki jakby inny klimat. Uwielbiam "Brighton Rock" - m.in. za ten cyrkowy jakby wstęp(gdzieś słyszałem, że to miał być jakby taki łącznik pomiędzy tą kompozycją a "Seven Seas Of Rhye" z poprzedniej płyty, gdzie mamy podobne zakończenie co tutaj wstęp... że to takie niby techniczne nawiązanie jednego utworu do drugiego... prawda to to?), te długaśne solówki May'a oraz zabawy Freddiego z aparatem głosowym! xD Potem "Killer Queen"... generalnie za przebojowość to lubię! Następnie "Stone Cold Crazy" z tym ciężkim riffem... no chyba wymieniłem już wszystko, co chciałem... A NIE, WRÓC!!! "Bring Back That Leroy Brown" w przedwojennym stylu... a nawet powiedziałbym - czuję się jakbym był na dzikim zachodzie na popijawie w jakimś saloonie gdy to słyszę - to chyba musiało w tej konwencji właśnie zostać nagrane. xD No i jeszcze to krótkie solo Briana na banjo...

No suma sumarum - wielbię album za przebojowość(w sensie możliwość dotarcia do szerszej grupy słuchaczy i to przy jednoczesnym nie traceniu swojej artystycznej tożsamości), której jednak brakowało trochę na poprzednich albumach no i za osobiste sentymenty. Pomimo pewnych zgrzytów stawiam płycie sześć. Sentymenty chyba przeważyły na korzyść płyty.

Dla mnie ulubiony album (bo HS to zboczenie) i stawiam go bardzo wysoko.

Rock, swoboda, bez nadętości, podniosłe momenty, hymny, balady, solówki, debiut Janka składa się na coś genialnego.
Pietyzm KQ zwłaszcza jak poznałam w wersji 24ściezkowej, gdzie nawet bez gitary Briana jest nadal cudowna.
BR przytłacza, ale rozwija sie do dziś dnia na koncertach w rękach Briana
In the lap... krzyk Rogera mnie przeraża i chyba bardzo niedoceniony utwór.
Misfire mała perełka
Etiuda ze strony A z Lily of the vally jako finisz... porusza i chyba najlepsze 20minut na jakiejkolwiek płycie Q.

Po pierwszym odsłuchu spodobała mi się bodajże tylko jedna piosenka z tego albumu (oprócz "Killer Queen", które znałem już wcześniej). Szczerze zrobiło mi się żal tych 40 zł, które wydałem. No ale później polubiłem o wiele więcej. Do dziś jednak uważam, że Freddie nadużywał tu falsetu (nie dziwi mnie, że miał potem spore problemy z gardłem; oczywiście intensywne występowanie też zrobiło swoje) i że za dużo jest tu kawałków słodkich i nijakich. Z drugiej strony jest tu cała masa piosenek w różnorodnych stylach i po prostu żartów muzycznych, które uwielbiam.
Pisałem, że nie jestem fanem wokalu Rogera? Może i tak, ale do śpiewania "Tenement Funster" tylko Roger pasuje. Klimat gęsty jak mgła gęsta jak budyń , mocny zachrypnięty wokal, który przechodzi momentami w bardzo wysokie partie i ta melodia, ach!... Zaraz potem mamy drugi majstersztyk, tym razem Fredowy gniew w "Flick of the Wrist". Jak napisał Mefju, nie może on się równać z "Death on Two Legs", ale i tak jest to gniew potężny, a w dodatku utwór ma dodatkowe zalety w postaci urozmaiceń kompozycji. "Bring Back That Leroy Brown" jest arcydziełem wśród żartów muzycznych. Kto poza Queen tak by szlifował dwuminutowy, niesinglowy utwór? Oni szlifowali, podobno tygodniami. Modulacja głosu, skomplikowane harmonie głosowe, stałe zmiany, wreszcie ta solówka na dziwacznym instrumencie odziedziczonym przez Briana po tacie - to mnie potrafi rozweselić nawet w najbardziej ponury dzień! Do hajlajtów zaliczam też tak odsądzane od czci i wiary "She Makes Me". Ten klimat mnie bierze. Pojedyncze uderzenia gitary brzmiące niemal jak tłuczenie kamienia o kamień, niepokój w tle i natchniony, wysoki wokal Briana, a to wszystko prowadzące do tajemniczego zakończenia - cudowność. Wreszcie uwielbiam niesamowity eksperyment, jakim jest "In the Lap of the Gods" - zarówno te wysokie partie z podgłaśnianiem i wyciszaniem, jak i późniejszą spokojną część ze spowolnionym wokalem Freddiego. W tym też czuję niezwykły klimat. Czuję coś naprawdę poruszającego, czego nie potrafię nazwać. Na pewno zwariowane "Brighton Rock" z pierwocinami słynnej koncertowej solówki Briana jest też dobrym utworem, "Stone Cold Crazy" ma powera może nieznanego wcześniej, "Dear Friends" i "Misfire" to po prostu przyjemnie miniaturki, a "Killer Queen" stało się zasłużonym przebojem, bo chwytliwości temu kawałkowi odmówić nie można. Pora jednak w końcu przejść do minusów, o których wspomniałem na początku. Dziś do nich zaliczam, jak się okazuje, tylko "In the Lap of the Gods... revisited" ze słynnymi pijackimi zaśpiewami i beznadziejnym zakończeniem (choć główna część utworu też nadzwyczajna nie jest, nudzi mnie), nijaki, zwyczajny hard rock "Now I'm Here" i przesłodzoną "Lily of the Valley", której szczerze nie cierpię. Nie wiem, co Fenderek widział w tym ostatnim kawałku, ale co za różnica - jego już tu nie ma.
Podsumowując: na dziś powiedziałbym już, że płyta ciekawa, ale coś z uprzedzenia do niej mi zostało. Ma też ona nieszczęście znajdować się między dwoma arcydziełami, no i jest nierówna. Trwa ponad 39 min. Zawiera aż 13 piosenek, z czego 5 naprawdę kocham, 4 bardzo lubię, 1 tylko lubię, 2 uważam za nawet nie przeciętne, a 1 nie cierpię.

Kurde, a już myślałem, że to tylko ja hipsterzę jeśli chodzi o "She Makes Me", "In The Lap Of The Gods" zwykłe czy revisited albo "Now I'm Here".

Gnietek to Ty powinieneś mieć tytuł "Najlepszego Gustu" i do tego dożywotni, a nie jakiś tam zgredzik!

She Makes Me to w żadnym wypadku słaby kawałek. Klimacik taki z lekka zajeżdża Floydami i mimo ogólnej monotonii całość naprawdę daje radę. Bardzo podoba mi się ta perkusja - oszczędna, ale nieprzypominająca niczego innego co stworzył Roger. Fajne są też te backing wokale, Brian też całkiem spoczko to śpiewa.