Filmy

[Mefju]

[NAR]

https://www.youtube.com/watch?v=nrJWAYwqlhA

uwielbiam ten film. Co prawda w drugiej połowie trochę siada, ale pierwsze pół godziny to majstersztyk. A scena znalezienia samochodu to samo piękno.
i scena strajku to też wspaniałość: "umiecie żyć jedynie na cudzy koszt, pasożyty. poczytaj jeden z drugim Miltona Friedmana" i jeb gnojówą w odpowiedzi. autentycznie szanuję.

I jeszcze Golce w soundtracku <3

[mumin_king]

też lubię, choć czasem mam wrażenie, że to moje guilty pleasure

[Lily of the valley]

[Xavi]

Co do Whiplash - plakat oczywiście to kwestie typowo marketingowe. Film po wygraniu Sundance (co mimo wszystko dużo nie znaczy) dostaje świetne recenzje i tak spece od promocji chcieli jakoś grosze dorobić. Nie wiążemy z twórcami tej ZNAKOMITEJ, ale jednak rozrywki. I w sumie w żadnym momencie nie udaje niczego więcej oprócz paru błyskotliwych stwierdzeń nie odbiegających od filmu. Bo generalnie film ciągnął w kwestie typu od zera do bohatera i dążenie do perfekcji by spełnić amerykański sen, ale rozmowa po występie Fletchera o przekraczaniu barier jest świetna i odwraca całość. I wtedy to film o czymś. Zresztą porównywanie do sportu - to już samo w sobie jest ciekawe, ciekawa interpretacja w sensie i coś nowego. Minimalistyczna precyzja na tle przecież czegoś całkowicie humanistycznego niż ścisłego. Mnie to bierze. No i reżyseria to maestria, mało kto umie utkać z małych rzeczy takie emocje na ekranie. Przynajmniej w moim przypadku

[kater]

No siema, jadym dalej. Achtung: możliwe spoilery.

Planet Terror (odświeżone)
"Zamierzony błąd, Rodriguez geniusz" - że zacytuję główny argument przemawiający za tym, że filmy Rodrigueza są dobre. On jest jak Tarantino do którego nie trzeba DOJRZEĆ, bo wszystko wiadomo. Jak ma byc film o zombie to wiadomo, że będą flaki, gówna, odpadające penisy itd. I strzelanie z nogi. Doskonałe w swoim gatunku, bawiłem się równie dobrze jak za pierwszym razem. W odróżnieniu od mojej żony, która chciała mnie zabić, że jej to puszczam (co jest dziwne, bo ona jest fanką Sharknado np.) i dlatego potem oglądaliśmy mniej wskocz mi na kan rzeczy:

Mój kuzyn Vinny (odświeżone)
Przepadam za tym filmem, chociaż niby niczym szczególnym się nie odznacza. Ale Pesci w formie z czasów Zabójczej Broni, a Marisa jeszcze lepsza (dostała zresztą oscara ku oburzeniu tlumów, hak ci w smak tłumy).

Oskar (1991) (odświeżone)
A to poszło za ciosem, bo Marisy nigdy dosyć. Sylwek to tam Sylwek, wiadomo, wielkiego aktora komediowego z niego nigdy nie było, ale nie rozumiem ogólnego hejtu wymierzonego w jego stronę, dał chłopak radę. Chociaż oczywiście pierwsze skrzypce tutaj grają aktorzy drugoplanowi, jak Peter Riegert czy Tim Curry. Nie pamiętam czy oglądałem wersję z De Funesem, ale na pewno nie umywa się do tej.

Interstellar
No po prostu farfoclu no nie Piękne zdjęcia, znakomity soundtrack, zapierające dech w piersiach sceny, kosmiczny kosmos, bardzo dobry jak zawsze McConaughey, ale jeśli ostatni Batman był głupi i nadęty to nie wiem co powiedziec o tym. Nolan ostateczny, to jest bardziej Nolan niż film. Nolan na skalę podróży międzywymiarowych i MIŁOŚCI. Oglądając to czułem jak z każdą minutą coraz bardziej wpada mi to wszystko do worka z napisem guilty pleasures, bo przecież świetnie się to ogląda pomimo tych trzech godzin. Lepiej niż Incepcję chyba. Ale nolanizm jest tu potworny, wręcz namacalny.

Confessions of a Dangerous Mind
Miszmasz zupełny, do końca nie wiedzialem właściwie co oglądam, ale żadna to nowina skoro scenariusz Charliego Kaufmana. Sam pomysł na film znakomity (fikcyjna autobiografia autentycznego prezentera telewizyjnego - żeby nie powiedzieć celebryty - który po godzinach morduje ludzi dla CIA) ale rozłazi się to w tak wiele kierunków naraz, że chyba coś gubi po drodze. Za to na uwagę na pewno zasługuje ten kolo grający głównego bohatera, bardzo udana rola imho zdaniem. No i to zestawienie debilizmu telewizji z mordowaniem ludzi i postępującym szaleństwem - takie rzeczy zawsze w cenie.

Horns
Arsen mi polecił i jak glupi obejrzalem, a dopiero w połowie sobie przypomniałem, ze jemu nawet Sala Samobójców się podobała. Potem zobaczyłem, że nakręcił to facet od horrorów pokroju Piranha 3D (chociaż nie oglądałem) - i to też bardzo wiele tłumaczy. Znowu - sam pomysł świetny: kolesia wszyscy wokół oskarżają o morderstwo jego dziewczyny, przez co zaczyna ich wszystkich nienawidzić, z Bogiem na czele, sika ostentacyjnie na Matkę Boską i następnego dnia budzi się z rogami na czole. Okazuje się, że od tego momentu wszyscy traktują go jak samego szatana, z miejsca zaczynają mu się zwierzać z najmroczniejszych tajemnic i proszą go aprobatę swoich grzechów. I tak wygląda pierwsze - nie wiem - 20 minut filmu. Zdjęcia są kolorowe, Radcliffe śmierdzi harrym potterem i wszystko wygląda trochę jak spin-off jakiegoś Zmierzchu, ale pomysł przyciąga na tyle, że ogląda się dalej. A dalej okazuje się, że film co kwadrans zmienia gatunek i z komedii absurdalnej momentalnie przechodzi to w thriller, to w kryminał, to w horror gore, że o gimbo-filmie o miłości nie wspomnę. Ostentacyjne efekty specjalne rodem z Sharknada to wisienka na torcie tego bajzlu. Nie wiem jak ocenić ten film, poza tym, że wskocz mi na kan to dobra etykietka.

Birdman
Tyle się zachwytów naczytałem, że wiedziałem, że czeka mnie jakiś tam niedosyt. Magnetyzujący, intrygujący i oryginalny na pewno, ale w pewnej mierze to też taki silący się na tę oryginalność (efekt jednego ujęcia, soundtrack w dużej mierze ograniczający się do jazzowej perkusji - to drugie to chyba z Hydrozagadki ściągnęli). Znowu temat telewizji, czy raczej kinematografii w ogóle i ukazanie artysty miotającego się między tym co dusza pragnie a tym co się sprzedaje - ale i to nie jest przecież jakimś odkrywczym tematem. Najbardziej podobała mi się oczywiście gra aktorska - tu się można delektować (Keaton, Norton, zaskakująco świetna Emma Stone) i wszystkie te niemal surrealistyczne sceny z tytułowym Birdmanem. Sam jego design parodiujący Batmana i w cudny sposób obrazujący idiotyzm tego czym się lubimy w kinie zachwycać - miód. Do obejrzenia jeszcze raz, to na pewno, bo to tego typu film, który zapada w pamięć i człowiek czuje potrzebę zobaczenia tych obrazów jeszcze raz.

Hydrozagadka (odświeżona)
Obejrzelim z rodzicami, którzy - rzecz niebywała - widzieli to arcydzieło w czasach młodości i uznali je za głupie. Po seansie zresztą podtrzymali swoją opinię, chociaż śmiali się głośniej od nas momentami (zwłaszcza przy scenie z Tłumaczem).

Toy Story 3 (odźwieżone)
O Boże, pamiętałem, że to było znakomite, ale nie pamiętałem jak bardzo. Kulminacyjna scena na wysypisku - top3 najlepszych kulminacyjnych scen w historii kina. I najlepsze domknięcie trylogii ever (jakie tam Back to the Future, jaki tam Dream Theater). No jak się szpon wyłania z nieba i kosmici mówią SZPOOOOOOOON - boże miły jakie to jest WŁAŚCIWE i DOBRE. I jak bardzo cały ten film nawiązuje do poprzednich części, szanuje widza i dostarcza prawdziwych Wzruszeń. A nie tam jakieś kino dla inteligentów.

[OberstPrymas]

A ja sobie w końcu obejrzałem Dwunastu gniewnych ludzi. Borze, jakie arcydzieło. Tego typu filmy się wspaniale ogląda. Najlepsze jest to, że ten nie jest o oskarżonym czy coś, ale o asertywności i o wpływaniu na innych. Top prowadzenia dialogów ever.
Z wad - akcja z nożem naciągana, bo jak chłopak był biegły w w obsłudze kosy, to zmiana ułożenia jej w dłoni byłaby dla niego dość prosta myślę. No i jak chciał zabić to wiedziałby że lepiej uderzać od góry.
Druga rzecz to brak jakiegoś zakończenia sugerujacego czy przysięgli dobrze rozkminiali czy źle. Reszta miód.

A, i wg mnie - guilty

[kater]

Also:



<3 <3

[Atrus]

[mumin_king]

Obejrzałem właśnie Wyspę Tajemnic i sobie czytam na Filmwebie teorie spiskowe. Bardzo zbawne.

zresztą co mi tam zacznę jak kater robić, tylko ostrzegam o spoilerach możliwych

Wyspa Tajemnic

Bardzo fajnie się ogląda. Przez pewien czas można się nieźle nabrać na tą walkę dobra ze złem. Jednak już za pierwszym razem można dostrzec w tym filmie parę niuansów, które nasuwają nam odpowiedź finału. Niemniej wyreżyserowane i zagrane perfekcyjnie, tylko te wszystkie domysły filmwebowiczów to żal.

Spawn

Boli mnie, że ten film ani nie jest tak zły by stać się kultowym, ani też tak dobry by móc go hejtować. Ot średnia półka dla lat 90. Zastanawiam się tylko czasem, czemu ludzie pod koniec lat 90 myśleli, że mają genialne rozbudowaną wiedzę w sprawie animacji generowanej komputerowo? Przecież to w momencie wyjścia musiało wyglądać groteskowo.

Jesteś Bogiem

Najbardziej denerwujący główny bohater od czasów Frodo. Bez kitu, nie wiem jaki był zamysł w przedstawieniu tak Magika a nie inaczej. Znaczy nie znam prawdziwej historii, jednak dajcie spokój - obrażanie się na kumpli, bo w niego nie wierzą, czy wyłudzanie kasy od producenta, serio? Znaczy istnieje po prostu myśl, że on od początku był jakoś chory psychicznie czy coś. Za to bardzo podobało mi się przedstawienie hip-hopowców, właśnie tak sobie wyobrażam tą rasę, nucenie wymyślonej piosenki dzwoniąc do kumpli, czy obrażanie się na cały Świat, tak to widzę.

Formuła

Czyli Samuel L. Jackson leci do Anglii zrobić film gangsterski w brytyjskim stylu. Nic wielkiego, miejscami typowe dla Brytoli jak Przekręt czy Trainspotting, ale dano tam Samuela by i Amerykanie się trochę przekonali.

Ludzkie Dzieci

Dobra historia i w paru miejscach fajne ujęcia. Ciekawy jest też fakt, że podczas oglądania uczmy się, że nikomu nie można ufać i czarna w ciąży to wszystko co może nas uratować.

Chłopiec w pasiastej piżamie

O tyle mocna, co bardzo naiwna historia. Znaczy jestem skłonny w nią uwierzyć, ale popełnili tutaj za dużo patosu i sporo niedorzeczności.

Sędzia

Liczyłem, że Robert Downey jr na koniec przywoła garniak Iron Mana. Ten koleś już nigdy nie zedrze sobie tej łatki. Miał być chyba film dla starcia ze sobą starego i młodego pokolenia a wyszło takie pierdu smerdu z "łapiącym życie" Tony Starkiem podczas jazdy na rowerze.

no i jeszcze na koniec:

Piraci z Karaibów

Wezmę jako całość, bo obejrzałem wszystko tak dla świętego spokoju. Nie ma chyba tak nudnego i denerwującego pomysłu na sagę niż ta. Johny Depp parodiuje swoją postać, w między czasie mamy jakieś dziwnie powymyślane pojedynki, parę scen dla śmiechu i żeby było perfekcyjnie irytująco troszkę niedomówień. Całość ratuje Keith Richards, który gra rolę marzenie, ale on przecież nie gra tylko jest.

[kater]

[shamar]

[mumin_king]

No choćby scena jak walczą w piekle z tymi hordami i ten cały Malebolgia wraz z tym czymś w co przemieniał się klaun. Zresztą to nie zarzut, chodzi mi tylko, że właśnie był trend na silenie się na nowoczesność, podczas gdy wygląda to co najmniej zabawnie.

Ale fakt, peleryna w porzo. Szkoda tylko, że w chyba tylko w trzech scenach. W ogóle Spawn jako Spawn rzadko się pojawia, raczej jako poparzony murzyn biega.

[Atrus]

Obejrzałem w końcu tego ostatniego Allena ("Miłość w magii księżyca", czy jakoś podobnie) i nie był tak zły, jak się spodziewałem. Uśmiechnąłem się nawet ze dwa razy, a zgrzytanie zębami z żenady było stosunkowo rzadkie - jednym słowem, jak na Allena w XXI wieku film raczej lepszy niż gorszy. Wiadomo, że sentymentalna głupotka, ale nawet się specjalnie nie sili na nic więcej. Nawet Colin Firth, którego zwykle nie znoszę, był zaskakująco strawny. Obiektywnie to mizerny film, ale jakoś nie mam serca pastwić się nad - na przykład - ewidentną cienizną scenariusza czy na pierwszy rzut oka widoczną wtórnością. Nie będę tego filmu specjalnie polecał, ale odradzać też nie mam zamiaru.

[Lily of the valley]

[Xavi]

[mumin_king]

[Lily of the valley]

[shamar]

[kater]

spoiler alert

Nadrabiam filmy superhero bo marvelowskie tsunami itd. Jestem po Kapitanie Ameryce 2, w sensie ten Zimowy Żołnierz (co za absurdalna nazwa). Gdyby to był film po prostu szpiegowski/akcji byłby zupełnym przeciętniakiem do zapomnienia, ale że to superhero to byłem zachwycony. Kawał dobrej kamery. Nie ma przesytu bohaterów, wreszcie Scarlett Johansson i Samuel L. Jackson mogą się wykazać a Redforda w roli drani zawsze dobrze się ogląda (w odróżnieniu od Redforda w roli aniołów-nieludzi, którego całkowicie nie trawię). I wyjątkowo fajne, realistyczne walki wręcz. Znaczy z tym realistyczne to przesadziłem, ale wiecie o co chodzi. Że czujesz, że się napierdalają a nie CGI.

Następny w kolejce - Man of Steel albo X-Meni bo mam zamiar obejrzeć całą serię od początku (dobrze kojarzę tylko jedynkę).

[mumin_king]

To weź X-Menów, bo Man of Steel to sorrow.com

[shamar]

[mumin_king]

z tym, że...


nie no, nie chce mi się znów dyskutować na temat MoS-a

ale z tej samej beczki, to nowy Superman z Batmanem (za teaserem) zapowiada się w miarę ciekawie.

[kater]

Obejrzałem tego Supermana. Nie wiedziałem, że ludzie hejtują, chciałem być wyjątkiem a tu chyba bym sie wpisał w mainstream, na co mój domniemany hipsteryzm nie pozwala. WIĘC INACZEJ. Ten film nie jest zły, no i sam fakt, że jest ekranizacją Supermana powinien dawać mu jakiś handicap na starcie, bo przecież to jak Thor, albo Kapitan Ameryka - do końca nic sensownego zwyczajnie nie da sie z tym zrobić. Obsada niezła, sam aktor dobrany perfekcyjnie, wyglądał cały czas jak Bóg Ameryki. W odróżnieniu do głównego złego, który był groteskowy, karykaturalny i zwyczajnie nieprzekonujący. JESZCZE BARDZIEJ KOSZMARNA była ta jego sluguska i jej przemowy o ewolucji oraz braku moralności. Natomiast to co było najbardziej ciężkostrawne w tym filmie to patos-na-serio. To jest zresztą to co odróżnia Marvela od DC od dawna. O ile w różnych Avengersach i Ironmanach można to przełknąć, bo jest zachowana jakaś równowaga między łopoczącą flagą USA* a sitcomowymi żartami - o tyle w Batmanach i Supermanach* nie ma miejsca na oddech i poczucie humoru. Wszystko jest śmiertelnie na serio i nikt na planie wydaje się nie zdawać sobie sprawy w jakim absurdzie bierze udział. Nie powiem jednak, żebym się zawiódł bo nie liczyłem na nic więcej, szczególnie, że w ogóle nie lubię S-a jako postaci. A wizualnie było to wszystko naprawdę imponujące i oglądało się miło (zwłaszcza kiedy nikt nic nie mowił).

*) oczywiście są wyjątki od wszystkiego - Spiderman 3 bije wszystkie DC na głowę pod względem debilnego patosu, zaś Batmany Burtona to niezwykle zgrabne filmy.

[kater]

Ogarniam X-Meny. Jedynkę pamiętałem nieźle, przy czym nie zdawałem sobie sprawy z poziomu tandetności wielu scen, inscenizacji czy w ogóle fabuły. Pamiętam, że jak film wyszedł to byłem pod wrażeniem nowoczesności i zaadoptowania mutantów do filmowych realiów (odejście od absurdalnych kolorowych strojów itp.). Wtedy to robiło wrażenie, teraz to raczej norma, że superbohaterowie nie wyglądają jak batman w majtach na wierzchu - tymczasem w X-Men wiele rzeczy zalatuje poziomem jakiegoś Batman & Robin: człowiek żaba, przemowy w stylu "Wiesz co się dzieje z żabą, gdy trafi ją piorun? To samo co ze wszystkim innym" czy maszyna do robienia mutantów, której działanie jest zupełnie niezrozumiałe od początku do końca (albo jestem głupi). Oczywiście nie oczekiwałem wiele realizmu, jak zawsze po filmach superhero, i takie rzeczy bardziej mnie bawią niż oburzają - niemniej wyraźnie słabszy jest to film niż dwójka, której z kolei nie pamiętałem prawie w ogóle i bylem bardzo miło zaskoczony. O wiele lepsze zdjęcia, o wiele ciekawsza fabuła, lepszy, mroczny klimat, mniej akcji na poziomie power rangers, bohaterowie z krwi i kości (szczególnie na plus Magneto) - właściwie wszystkie zmiany na lepsze, zupełnie jakby inni ludzie to robili, a przecież reżyseria, scenariusz, zdjęcia - bez zmian. Przy tym historia płynnie przechodzi z pierwszej części i ogląda się to w całości jak porządny, całkiem wciągający serial. W porównaniu z wieloma filmami superhero z tych czasów (a nawet późniejszych) - niebo i ziemia. Dzisiaj chyba jadę z trójką.

[shamar]

[mumin_king]

Spełniam przynajmniej jeden z wielu warunków do wypowiadania się na tym forum (tj. wypiłem czteropak) tak więc rzucę wam swoje przemyślenia na temat ostatnio oglądanych filmów:

Wada ukryta

Jeśli się nie mylę to dopiero teraz film wszedł na ekrany naszych kin, w Stanach był jakoś w październiku. Czekałem by go obejrzeć nawet bardzo, czytałem w końcu wcześniej książkę. Nie zawiodłem się, pewnie i nie zachwyciłem, ale spodziewałem się czegoś w ten deseń. Książka była bogata w wątki i nieźle popieprzona, jednak pomaga nam w odbiorze filmu. Wielka psychodela, mamy wątek kryminalny nawet na wagę państwową mimo to przeplatamy humorem. Świetna gra aktorska, Phoenix totalnie odwzorowuje moje wyobrażenie na temat Doca, reszta też stoi w tym całym "zakwasonym" obrazie idealnie. Dodatkowo mamy soundtrack absolutnie wpędzający nas w klimat. Pamiętajmy tylko, że to historia o niczym, nie wgłębiajmy się w nią.

John Wick

Bardzo łatwy i niewymagający film. Mamy głównego bohatera, który walczy na przeciw całej mafii, bowiem zabito mu psa i ukradziono samochód (wiem, że zbyt proste wytłumaczenia). Generalnie akcja jest niesamowita, Keanu Reeves opanował choreografię walk do perfekcji, momentami mamy do czynienia z tak jakby nową jakością dotyczącą pojedynków w filmach sensacyjnych. Świetne przedstawienie Rosjan, śpiewających pieśni o Babie Jadze i wielka dintojra na wielkim propsie.
Wiadomo, że naiwny film, ogląda się jednak go bardzo dobrze.

Gangster Squad. Pogromcy mafii

Wielki potencjał, wielkie nic. Niby historia oparta na faktach, a jak się później czyta to z faktami ma niewiele wspólnego. Szkoda, bo sam koncept zebrania jakiś tam badaasów policyjnych i skopania culus potężnego gangstera to przecież temat na dobry film akcji. Niestety prócz rozmycia w historii mamy też słabo zagrane postacie. Sean Penn bardziej parodiuje niż gra, koleś od Terminatora z wąsem nic nie wnosi a Ryan Gosling jest tak rozmytą postacią, że aż strach. Plusem Brolin chyba jemu jedynemu się chciało. Szkoda, bo po obsadzie spodziewałem się czegoś extra.

Mulholland Drive

Lynch totalny. Tylko ten skurwiel potrafi dokonać takiego filmu, że ja 26-letni gość mam ochotę schować się pod kołdrę i tak przeżyć cały seans. Fabuła robi nam w pewnym momencie plot twista, układamy sobie ją od nowa, ale o to w tym wszystkim chodzi. Serio Lynchu 10/10, aż się dziwię ludziom, którzy nie lubią go oglądać.

Kod Merkury

Wczoraj leciał na dwójce. Wszystko takie sztampowe, typowe dla lat 90. Używanie skrótów myślowych przez scenarzystów wręcz zatrważające. Dochodzimy do punktu, że w kulminacyjnym momencie filmu Bruce Willisu przychodzi później do mieszkania i okazuje się, że nawet jakby był wcześniej to i tak historia potoczyła by się jak się potoczyła.

Polowanie

Słowo przeciwko słowu. Jak tu nie wierzyć niewinnemu dziecku, gdy te oskarża o pedofilstwo nauczyciela, który moltobeneolisadebe jest najlepszym kumplem jej ojca? Daje do myślenia, to fakt, mimo, że cała historia jest taka, aż za bardzo. No i dodatkowo ten słodko-gorzki (z naciskiem na gorzki) koniec tego filmu. Warto zastanowić się nad dziećmi i ich niewinnością, bo jak mówi jedna z postaci tego filmu: "Zawsze sądziłem, że dzieci potrafią kłamać.", oj potrafią i to jak najęte.

[daga]

Nigdy nie dotrwała do końca Mulholland Drive, podobnie mam z Lśnieniem chyba już trzy podejścia robiłam. pechowe pozycje jakoś.

[Atrus]

"Mulholland Drive" to akurat jedyny film Lyncha, który mnie naprawdę wciągnął i nad którym po każdym seansie muszę się chwilę zastanowić i poukładać. Po "Blue Velvet" czy "Autostradzie" wzruszyłem ramionami i tyle. "Twin Peaks" to inna historia oczywiście, ale tam Lynch Bogu dzięki nie panował nad wszystkim, przynajmniej w pierwszym sezonie.

A, i dobrze wiedzieć, że "Wadę ukrytą", która zdążyła już wejść na ekrany w Somalii, Gwinea Bissau i Federacji Mikronezji, grają też już u nas.

[Xavi]

Wada Ukryta to kwas totalny. Anderson po średnim 'Mistrzu' potwierdził, że jest być może najlepszym współczesnym reżyserem w USA. Plus scena erotyczna jako master shot z absolutnie cudowną kobietą.

'Autostrada' to przecież taki 'Mulholland' tylko, że Lynch jeszcze udawał, że to wszystko ma jakiś sens. I w sumie gdyby nie scena w kinie to 'Autostrada' miała więcej klimatu. Dla mnie podobny poziom choć jednak Mulholland to 10/10, a Autostrada 9/10. Najbardziej chory film na świecie to chyba jednak Inland Empire, ale to już całkowita jazda bez trzymanki.

Choć była jeszcze 'Głowa do Wycierania'. Jezusie.

Chciałbym całe życie być na kwasie.