Płyta tygodnia - zapraszamy świeżą krew :)

[KrzysiekP]

Po przesłuchaniu płyty Macieja powiem tak: początek lat 70. to był bardzo ciekawy moment w muzyce. Faktycznie, wydawnictwo określiłbym mianem classic rocka z elementami progowym, w końcu mamy tutaj kawałki o długości 6minut, a więc trochę dłuższymi niż taki classic hard rock. Brzmienie, nastrój, klimat - to wszystko jest tak dobrze mi znane. Jedno co mnie uderza, to umiejętności muzyków na przykładzie Let Me Ride; mamy tutaj wszystko, riffy i klasyczną hard rockową jazdę, chwytliwy refren z genialnym klimatem właśnie (chórki!), zmiany tempa i nastroju, solówki itp... klawisze nadają temu grania niewątpliwe charakterystyczne brzmienie. Album bardzo przystępny, jednakże zawiera wszystkie elementy, które sobie cenię. Tylko wokal jest przeciętny, w ogóle się nie wyróżniający, jak dla mnie. Reszta na wysokim poziomie, nie słyszałem wcześniej, no ale wtedy była przemocna konkurencja na rynku, do niektórych rzeczy trzeba dotrzeć. IMO wyróżniają się otwieracz, Little Queenie (genialnie brzmi ten wstęp, w ogóle słychać w tym kawałku ten groove, mają chłopaki talent do takiego grania, strasznie to wszystko naturalne, lets shake it! Nie wiem, jak można choćby nie tupać nogą do rytmu momentami), Being Kind ze spokojnym nastrojem i bardzo przyjemny Golden Country na sam koniec. Płyta również z czasów, gdy krążki nie trwały dłużej niż 45 minut... brakuje tych czasów, niezwykle skondensowany album, nie odnotowałem żadnych dłużyzn, bardzo przyjemnie spędzona chwila, muszę przyznać. Niezwykle równy, ciężko mi wskazać jakieś słabsze momenty. Jedyne co, to wydawnictwu zaaplikowałbym remastera, czy coś w tym stylu, coby trochę lepiej brzmiał.

Ranking:
1. REO Speedwagon - Two
2. Steely Dan - Aja
3. Emilie Simon - La Marche de l'Empereur
4. Sol Invictus - In The Rain
5. Midlake - The Courage of Others
6. Puscifer - Conditions Of My Parole
7. Pulp - His'n'hers

[lookaug]

Art of Illusion - Round Square of the Triangle

Naprawdę nie wiem, co napisać o tej płycie. No rock progresywny, no. I to w sumie powinno starczyć za recenzję - każdy wie z czym to się je i każdy wie czego się spodziewać. Zwłaszcza że tutaj chyba wszyscy przechodziliśmy przez etap słuchania tej muzyki, nawet jeżeli wielu (z piszącym te słowa włącznie) ma ten etap za sobą. Wszystko tu jest tak typowe i oczywiste, że bardziej nie można. Są onanizmy gitarowe, jakieś solóweczki na klawiszach i spokojniejsze fragmenty ubarwione głosem żywcem wziętym z półki "wokalista kapeli progrockowej". No i oczywiście nie zapominajmy o okładce, po której wbrew znanemu powiedzeniu spokojnie można płytę ocenić, bo wali progresem po oczach bez znieczulenia. Jak ktoś się jeszcze jara takim graniem, to pewnie mu się nawet mogło spodobać. Ja się co najwyżej jedynie upewniłem, że w tych rejonach muzycznych, nie mam już czego szukać.

[wasdfg7]

Ja mam opóźnienie 2 tygodniowe w związku z wyjazdami w zeszłym tygodniu i w środę znów. Płytę Macieja przesłuchałem już kilkukrotnie ale jeszcze ze 2 razy by się przydało. Niemniej jednak chyba klapa ...

Manwerty przespał to może Anunaki teraz?

[Atrus]

Art of Illusion - Round Square of the Triangle
Do tej pory w zabawie pojawiały się płyty w najgorszym wypadku przeciętne lub nieznacznie poniżej przeciętnej. Art of Illusion wnieśli nową jakość -- muzykę tak beztrosko żenującą, jakby była świadomie złożoną z najgorszych możliwych wzorców. Od okładki, przez samą muzykę po nieliczne na szczęście teksty, wszystko jest tu tak karykaturalnie pozbawione dobrego smaku, że posądzenie autorów o wyrafinowany trolling jest wielce kuszące. "Round Square of the Triangle" to prog-metal ze stocku, płyta nawet w obrębie swojego komicznego gatunku wypadająca nad wyraz źle, rzemieślnictwo niskiej próby. Co gorsze -- kanciaste, męczące riffy czy nużące solówki wzięte z jakiejś szkoły na gitarę elektryczną? Utwory bardziej metalowe czy te z gitarą akustyczną i wokalem? Przeraźliwie piszczące syntezatory czy łomot perkusji? A może przejmująco nieudolne próby wprowadzenia elementów folkowych ("Instinct", "For Her")? Trudno się zdecydować, płyta jest pod tym względem wyjątkowo równa. Być może to wręcz najrówniejszy album do tej pory -- wszystkie utwory są tu jednako złe. Tej muzyki nie ratuje zupełnie nic. Święta Cecylio, chroń nas przed współczesnym prog-metalem.

[Anunaki]

Chwilę się zastanawiałem co wrzucić, Birdpena, Trowera, a może nowych Ironów , ale ostatecznie niechaj będzie



W zasadzie nic nie wiem na temat tej grupy poza tym, że powstali w 2013 i są ze Szwecji. Płyta w zasadzie instrumentalna, składająca się tylko z 2 kompozycji. Pierwsza strona ma 20 min, a druga 18. Dużo frapującej gitary, ale bez onanizmów na siłę. Poza tym flet, perkusja i bas oraz czasem jakieś wokalizy. Płytę poznałem parę dni temu, ale przypasowała mi, może więc spodoba się także komuś z uczestników. Dostępna do odsłuchu na Spotify.

[OberstPrymas]

Ja osobiście postaram się nadrobić w przyszłości, więc nie płakać że koniec.

[Maciej]

Co prawda niby mówiliśmy, że wrzucamy swoją płytę, jak nadrobi się wcześniejsze, no ale okay. A Manwerty w takim razie chyba pójdzie na koniec kolejki.

[Atrus]

A, bo dzisiaj moja kolej. W takim razie swoją płytę wrzucę jutro razem z recenzją Agusi, a na razie:

REO Speedwagon - Two
Przyznaję, kojarzyli mi się z nieco inną muzyką. Okazuje się, że w erze mezozoiku grali całkiem konkretnego rocka, brzmiącego tak klasycznie, jak tylko się da. Ma to swoje wady i zalety, z jednej strony słuchacz czuje się komfortowo na dobrze znanym terytorium, z drugiej -- trudno oprzeć się doznaniu déjà entendu. Dla kogoś jako tako osłuchanego z rockiem lat 70. jednym zaskoczeniem może być nazwa zespołu, resztę zna już chociażby z płyt Blue Oyster Cult czy Bowiego z okresu Ziggiego Stardusta. Oczywiście, winić za to muzyków REO byłoby niecną potwarzą, biorąc pod uwagę, że tworzyli oni równolegle lub wręcz wcześniej od wymienionych; również jakość muzyki nie jest wcale niższa (aczkolwiek wyższa na pewno nie). Fakt, że płyta nie zachwyca mnie tak jak "Aladdin Sane" czy "Secret Treaties", można wytłumaczyć jedynie moim nasyceniem taką muzyką. Od dłuższego czasu nie ciągnie mnie już do poznawania nowych (nowych dla mnie, rzecz jasna) płyt hard rockowych i słuchając "Dwójki" REO czułem, że mogłem wykorzystać lepiej ten czas. Mimo że to w sumie bardzo fajna muzyka. Golden Country, na przykład, to bardzo solidny rockowy numer, jak mogę się domyślać, żelazny punkt koncertów zespołu w tamtych czasach. Niestety nie zmienia faktu, że gdybym miał ochotę na taką muzykę, wybrałbym mimo wszystko inną płytę. Wobec tego trudno mi rzetelnie ocenić ten album. Dla miłośników gatunku to pewnie gratka i rozumiem co tu się może podobać.

Ranking kroczący:

1. Pulp - His 'n' Hers
2. Sol Invictus - In The Rain
3. Steely Dan - Aja
-------------------------------------------
4. REO Speedwagon - Two
5. Emilie Simon - La Marche de l'Empereur
6. Puscifer - Conditions of my parole
7. Midlake - The Courage of Others
8. Fart of Illusion - Round Square Of The Tiangle

[lookaug]

[lookaug]

R.E.O. Speedwagon - T.W.O.

Bardzo przyjemne oldiesy. Sam bym na pewno po to nie sięgnął, a bawiłem się całkiem nieźle, więc dwa główne założenia zabawy spełnione. Co prawda nie bez przyczyny o tej pozycji w kontekście Płyty tygodnia można powiedzieć "fajną rzecz wygrzebałeś" zamiast "nie wrzucaj klasyków, które wszyscy znają". Pomimo 1972 w metryce nie ma tu nic, czego nie grano wcześniej i lepiej. Poprawnie skrojony album, muzyka na miarę swych czasów, ale czy dziwi, że nikt nie umieszcza tego w kanonie? Nie sądzę. Ciężko oczywiście o formułowanie konkretnych zarzutów, bo wszystko tu jest na swoim miejscu. Może osobiście postawiłbym na więcej melodyjnych hooków zamiast kilku solówek gitarowych, ale to moje zdanie. Ogólnie ocena pozytywna, ale i bez sensacji. Czy żałuję dwukrotnego przesłuchania tej płyty? Absolutnie nie. Czy jeszcze do tego wrócę? Małe szanse.

[Atrus]

Agusa - Två
Całkiem znośne retro-prożenie ze Szwecji. Stawiają na szczęście na improwizacje i tzw. klimat, rezygnując z efekciarstwa i porywania się z motyką na Słońce. W rezultacie muzyka na drugim albumie Agusy jest może mało frapująca i miejscami wręcz nudnawa, ale unika żenady i mieści się w granicach słuchalności. Jest parę niezłych solówek na Hammondzie -- miejscami pobrzmiewa Caravanem, chociaż to nie ta klasa oczywiście -- tu i ówdzie zagra ładnie gitara (Kung Bores dans sili się nawet na wczesnoflojdowy sznyt, z wcale nie najgorszym skutkiem), i taka to jest płyta. Fakt, że oryginalności tu nie za wiele, wszak starożytni Szwedzi grali takie rzeczy już w latach 90, a nawet wtedy było to wtórne jak diabli; wiele do życzenia pozostawiają też melodie, ale jako że służą one jako punkt wyjścia do rozległych improwizacji, można im to wybaczyć. Wracać do tego albumu raczej nie będę, taka muzyka już mnie ani ziębi ani grzeje, natomiast dla ludzi, którzy przerobili już wszystkie ważniejsze zespoły z lat 70 i dalej im mało, drugi album Agusy może przedstawiać pewną wartość.

[Atrus]

Апорєа - На рєкахъ Вавл҃нскыхъ
Zła wiadomość jest taka, że jest to album nagrany w niedostępnych górach Macedonii (wówczas Jugosławii, ale nie bądźmy małostkowi) na taniej kasecie magnetofonowej. Dobra wiadomość -- trwa tylko 19 minut. Bardzo dobra -- to naprawdę niesamowita muzyka. O ile bardzo lubię grzebać w różnych dziwnych muzycznych peryferiach typu jazz z Erytrei, hip-hop w jidysz itd., tak na palcach jednej ręki mógłbym policzyć znaleziska tak godne większego hajpu jak Aporea. Fakt, muzyka jest tak hermetyczna, jak to tylko możliwe -- roboczo nazwałem ten gatunek "cerkiewnym industrialem" -- i z pewnością nie każdemu podejdzie. Ale może ktoś jednak zaskoczy i puści dalej w świat. Album ten bowiem warto ocalić od zapomnienia nie tylko ze względu na samą muzykę, ale i w równym, a może i wręcz większym stopniu ze względu na staranną i dopracowaną oprawę graficzną (książeczka w pdfie dostępna -- do pobrania obowiązkowo). Jeżeli ktoś ma podobny fetysz lingwistyczny jak ja na pewno nie pozostanie wobec niej obojętnym.
Sama muzyka natomiast nawiązuje do prawosławnej muzyki liturgicznej, przetwarzając ją jednak w niepowtarzalny sposób. Sam tytuł, zaczerpnięty z Psalmu 137 wskazuje na religijne inspiracje. Nie na tym jednak kończy się dźwiękowy język Aporei -- utwór trzeci jest na przykład wcale nieodległy od niektórych dokonań Coila. Nie mamy więc do czynienia z muzyką stricte religijną, a raczej z uduchowioną stylizacją, próbą uchwycenia pewnej szczególnej atmosfery.
Zachęcam do posłuchania bez uprzedzeń i pisania wylewnych komentarzy.

A, zapomniałbym: pobrać można stąd: http://www.mediafire.com/download/hxr7i ... bel%5D.rar
A tu można poczytać: http://ahogonsindustrialguide.blogspot. ... mcnot.html

[Maciej]

Updejtowałem pierwszy post. Sporo zaległości, szczególnie Nar czy Manwerty mają dużo, A za tydzień wypada kolejka AABBAAA (jak nadrobi).

[AABBAAA]

Za album brałem się nie mając absolutnie żadnych doświadczeń z samym zespołem jak i z poprzednimi poczynaniami wokalisty. Czy podobał mi się ten album? I tak i nie. Tak, bo sama muzyka jest przyjemna. Nie, ponieważ to wciąż jest niezobowiązująca "muzyka tła". Może wyróżniłbym ze dwa utwory które się wyróżniają z całej masy pozostałych. Pomimo tego, nie nudziłem się i nie musiałem się zmuszać, żeby wysłuchać wszystkich utwórów do końca. A to, według mnie, w muzyce jest najważniejsze.

Ocena: 3,5/5

[Maciej]

Tak gwoli przypomnienia, kto ma jakie zaległości. Jak chcemy kiedyś zacząć drugą serię, to najpierw trzebą tę zakończyć...

Steely Dan - Aja {Nar, whoatemydinner)
Emilie Simon - La Marche de l'Empereur (Nar, Manwerty, whoatemydinner)
Puscifer- Conditions of my parole (Nar, Manwerty, whoatemydinner, OberstPrymas)
Art of Illusion - Round Square of the Triangle (Nar, Manwerty, whoatemydinner, OberstPrymas, AABBAAA, Anet)
Reo Speedwagon -Two (Nar, Manwerty, whoatemydinner, OberstPrymas, AABBAAA, Anet, Anunaki, w-7)
Agusa - Agusa II ((Nar, Manwerty, whoatemydinner, OberstPrymas, AABBAAA, Anet, Anunaki, w-7, Maciej, lookaug, KrzysiekP)
Апорєа - На рєкахъ Вавл҃нскыхъ (Wszyscy)