Pierwszy album live Queen jest szanowany, choćby dlatego że jest... pierwszy, no i pochodzi z dobrej trasy koncertowej. Poskładano go z takiej liczby fragmentów pochodzących z kilku (a raczej kilkunastu) koncertów, że głowa mała. Można powiedzieć, że poskładano tak dobrze, że szwów nie słychać i sam fakt poskładania jest jedynie ciekawostką, ale jednak szkoda, że nie dostaliśmy jakiegoś koncertu w całości. Przecież na trasie z 1979 chłopaki zagrali całą masę takich występów, których wstydzić się nie musieli. Drugim mankamentem jest jakość dźwięku, na którą oni sami narzekali. Dziś, na wydaniu po remasteringu jest już zdecydowanie lepiej, ale i tak nie jest idealnie.
Ja akurat należę do tej grupy (pewnie mniejszej), która woli dokonania studyjne Queen. Znaczy wiadomo, koncert rockowy to wspaniała rzecz, jeśli się na nim jest, ale kiedy się słucha z płyty, to zazwyczaj lepiej do tego nadają się nagrania studyjne. Gorączkowo grane koncertowe wersje ze zubożoną aranżacją, z forsowaniem gardła przez Freddiego, z mocno ograniczonymi siłą rzeczy chórkami, to nie są rzeczy całkiem dla mnie. No i trochę dziwne jest dla mnie słuchanie koncertu, bez obrazu. Koncert rockowy to jest show, słucha go się i ogląda. Zwłaszcza jeśli ma się tak szalonego frontmana jak Freddie.
Skoro już poczyniłem te zastrzeżenia, skoro już wiadomo, że album live jest dla mnie z założenia czymś mniej ciekawym (znaczy są wyjątki od tej reguły, ale nie w przypadku Queen), to muszę przyznać teraz, że w swojej kategorii "Live Killers" jest tworem dobrym. Przedstawia całą energię Freddiego i spółki, nawet jeśli nie widać, to słychać, jak wspaniały mieli kontakt z publicznością. Pokazano luźne podejście do pierwotnego kształtu piosenek, np. połączenie utworów
pochodzących z różnych albumów w medley. Zadziwia, że Queen potrafiło odtworzyć psychodeliczną "solówkę" z "Get Down, Make Love" na żywo, a nawet nieco z nią improwizować (ale tu zwłaszcza szkoda, że nie widać gry świateł, która podczas tej "solówki" miała miejsce). Niektóre utwory, a zwłaszcza "Now I'm Here" czy "Brighton Rock" znacznie rozbudowano, zaś w "Don't Stop Me Now" nieźle zmieniono aranżację, bo dodano całą masę gitary (dla mnie to akurat pogorszyło efekt, ale wiem, że mało kto się ze mną zgadza). Ekstremalnie uproszczona aranżacja "Love of My Life" (tylko gitara akustyczna i wokal) sprawiła, że ta przesłodzona w oryginale ballada stała się szczera i naprawdę poruszająca. Także "You're My Best Friend", bardziej luzackie tutaj niż na "A Night at the Opera", sporo zyskało, moim zdaniem. Zdecydowanie innego klimatu nabrało "Dreamer's Ball", ale w tym przypadku nie mogę się zdecydować, która wersję wolę. Jest oczywiście też cała masa już typowo rockowych utworów, które oczywiście, że są dobre, bo zostały stworzone do grania na żywo, ale jednak nie robią na mnie tutaj takiego wrażenie.
Podsumowując: 1,5 h, czyli nawet jak na standardy płyty live całkiem sporo. Łącznie aż 22 utwory, z czego 2 uważam za zdecydowanie lepsze niż w wersji studyjnej, w przypadku 1 nie mogę się zdecydować, 1 nie mogę porównać, bo nie został nagrany w studiu
(ale jest świetny sam w sobie), 15 uważam za nieco gorsze niż w studiu, ale coś nowego wnoszące, więc też je słucham z przyjemnością, no i zostają 3, których też bym nie uznał za złe, ale zdzieranie gardła przez Freda w nich mnie męczy. Jak już pisałem, płyta jak najbardziej dobra, nawet dla takiego umiarkowanego miłośnika płyt live jak ja. Inna rzecz, że koncertowy aspekt działalności Queen w latach 70. zasługuje na jeszcze lepsze udokumentowanie. Miejmy nadzieję, że przynajmniej ten Rainbow '74 wkrótce się ukaże.
