Ode mnie, na dobry początek, "Crystal Ship" i "Hyacinth House"

http://www.youtube.com/watch?v=_VN8JFPSmZs
http://www.youtube.com/watch?v=45TcV5rZQ4w

Ja ostatnimi czasy mam coraz większą słabość do takich utworów z drugiego planu: Hyacinth House, The Crystal Ship, Queen of the Highway, Yes, The River Knows czy Love Me Two Times. A ostatnio jak głupi jaram się tytułowym z The Soft Parade. Jim we fragmencie "This is the best part of the trip, this is the trip, the best part
I really like" to jeden z lepszych Jimów chyba. Ja nie wiem pod czego wpływem on wtedy był, ale wyszło genialnie

uwielbiam te trzy albumy, które wymieniłeś jako Twe ulubione Doorsi najlepiej wchodza na wyjezdzie, najlepiej pozna noca ;D a drugiego takiego debiutu NIE BYLO i NIE BĘDZIE!

Soft Parade zawsze zbiera dobre propsy a imprezie. Zwłaszcza tytułowy. Mocno niedoceniony album, również przeze mnie przez jakiś czas. Aktualnie chyba do niego najczęściej wracam.

Dziś stuknęłoby Jimowi równe 7 dych, gdyby żył...
Swoją drogą to chyba jednak ciężko by mi było sobie wyobrazić takiego 70-letniego szaleńca i skandalisty jakim on był. xD

co sądzicie o płycie "The Soft Parade"? album ten został przyjęty niezbyt ciepło przez fanów Doorsów jak i krytykę. mi bardzo podoba się właśnie to, czego nie ma na innych ich albumach czyli dęciaki i inne niezbyt doorsowe brzmieniowo instrumenty (smyczki etc.). "Touch Me" to mój największy faworyt z tej płyty, zaraz obok "Easy Ride" czy "The Soft Parade".

Z tego album chyba tylko Touch me i Szaman blues i bonusowe Whiskey. Raczej nie leży w górnej półce ulubionych doorsowych.

TSP fajna płyta, ale zupełnie niedoorsowa i u mnie bardzo szybko się przejadła. Prawie zero klimatu, żadnej głębi. Ta płyta to taki ich HS. Można lubić, ale bardzo daleko za resztą ich dyskografii.

O tej płycie swoje już powiedziałem nie raz, nie dwa, nawet nie pińcet razy, więc nie będę się powtarzał. Kto chce to się do moich starych opinii dokopie.
Kiedyś to było moje zboczenie i lubiłem tą płytą hipsterzyć, dziś traktuję ją co najwyżej jako odskocznię od standardowego doorsowego grania.

Dziś mija dokładnie rok od śmierci Manzarka, notabene najlepszego klawiszowca w dziejach, a ja wciąż temu nie dowierzam...

już rok. ech, najbardziej żałuję tego, że nie widziałem go z Robbiem w Dolinie Charlotty w 2012 ;_:

Jak już mówimy o The Soft Parade, to dlaczego nikt nie wspomniał o "Wishful sinful"? Skoro nie suita, to już nie warto zwrócić uwagi? Dla mnie piękny, bajeczny utwór, a poznałem go zupełnie wyrwanego z kontekstu, bo nie znałem wtedy jeszcze żadnego "normalnego" albumu The Doors, a jedynie zapuszczałem sobie jakiegoś Greatest Hitsa. I ta piosenka mocno przykuła moją uwagę ze względu na swój bajeczny charakter, taki ulotny klimat, sielanka to zbyt banalne słowo na określenie magicznego nastroju, jaki ten utwór tworzy. Odpływałem przy tym. A ogólnie, to The Soft Parade średnio mi podeszło. Z perspektywy czasu, to zdecydowanie najmniej z płyt Doorsowych. Tak jak ktoś wspomniał, niewiele w niej klimatu (a to w muzyce Doorsów przecież szalenie istotne), a poza tym - niespójność. Dla mnie ta płyta to taki zestaw kawałków, niełączących się zgrabnie w żadną większą całość.
Moje top 3, to zdecydowanie pierwsze trzy albumy: debiut, Strange Days i Waiting for the Sun. Dwa pierwsze to oczywista oczywistość, nikt nie zakwestionuje, za to ten trzeci jest mocno niedoceniany, a są przecież na nim genialne perełki: "Not to touch the earth" (wymienione przez Mefju w poście inauguracyjnym), "Unknown soldier" (chyba mój faworyt), "Five to one", "Spanish caravan" (piękne) oraz bajeczne, cudowne "Love street". To ostatnie - przesłodzone? Nie powiedziałbym - to jest jedna z takich piosenek, w których nadmiar cukru i lukru wcale nie drażni uszu. Przynajmniej w moim przypadku. Nie wiem, jak inni to widzą.

No pewnie że Love Street jest przesłodzone - ale zwyczajnie nie da się nie lubić tego utworu. Najbardziej mi się podobają to pianino - zresztą zawsze jak Doorski opierali brzmienie na klasycznie brzmiących klawiszach to było dobrze. People Are Strange, The Spy oraz Queen of the Highway w jazzowych aranżacjach czy Yes, The River Knows (najbardziej niedoceniony ich utwór chyba) to są prawdziwe perełki.

w sumie dla mnie dwie najważniejsze teraz to Debiut i Strange Days. a Waiting For The Sun konkuruje ciągle z Morrison Hotel..

Pytanko mam. czy kupując Doorsze warto brać te wszelkie podwójne wydawnictwa i jakieś inne remastery, czy nie ma większej różnicy i łapać podstawowe wydania?

te wersje wydane na 40lecie brzmią duzo lepiej i przy okazji są w odpowiednim tempie, bo na przyklad debiut byl przez lata w zlym tempie zgrany lol a przy okazji one kosztują czesto po 20 zeta, jak akurat ich znizka obejmie. bootlegi dwuplytowe se odpusc, bo wiekszosc bo jakosc... bootlegową.

że tempo było szybsze czy wolniejsze na starych wydaniach?

Mam Doorsów remasterowanych całość, miałam La Woman stare i to był syf... nie ma porównania i na 1płycie dostajemy jeszcze bonusy, jak normalne a nie jakies 2płyty (vide Queen). Plus jest co poczytać w książęce.

ty masz jakas fiksacje na punkcie tego matrixa... to jest plyta dla maniakow, ktorzy musza miec wszystko i chcą placic po 50 zeta za bootlegową jakosc nagran, a nie wydawnictwo dla kogos, kto jeszcze nawet nie ma plyt studyjnych...

Tak, koncertówki to chwilowo odpuszczam. Dzięki wszystkim za odpowiedzi. W takim razie skuszę się chyba na te "czterdziestki". Mówisz Bizon, że po 20 zł chodzą? Trzeba będzie się przejść do sklepu chyba, bo na allegro są dwa razy droższe..

Co do samych Drzwiów, to ostatnio katuję L.A. Woman i na dzisiaj jest to chyba moja ulubiona płyta PO Strange Days. No może jeszcze Waiting for the Sun minimalnie wolę, ale to chyba od dnia zależy.

Biz, why so serious?

generalnie są w MMarktach po 35, ale czesto są na 20 przeceniane. raz czesc, innym razem inna czesc. mozna w pare miesiecy zebrac w ten sposob cala dyskografie za 120 zeta.

Lubie lubie :):) Fajnie grali :):):) Pozdrawiam fanów :):)