Pink Floyd

[OberstPrymas]

Co Ty z tą Sophie, co?


The Final Cut to moje osobiste zboczenie. Żadne inne teksty PF tak do mnie nie trafiają. Dodatkowo jest to kopalnia ciarogennych momentów.

[Xavi]

No mówię, fajne zboczenie

[Mefju]

Ech, Wy...


1. The Division Bell
2. The Animals
3. The Dark Side Of The Moon


Taka prawda! Smutna o Was.

[NAR]

no to Mefju pozamiatał.

[Rysiu]

Nie, no Oberst (o dziwo) słusznie prawi. Animals to zaiste zacna płyta, mógłbym nawet rzec, iż mieści się w ich top-3 ale niestety z PF jest tak, że prawie wszystko powinno się mieścić w ich top-3, a top-3 zgodnie z nazwą ma tylko 3 miejsca, więc Animals, pomimo całego szacunku dla niej, chyba jednak się nie mieści. Aczkolwiek, paradoksalnie, powinno. Album jak jak na PF przeciętny.

A Final Cut to dzieło wybitnie niedocenione. Walla i tak nie doścignie w genialne, troszkę mu brakuje, ale gdybym miał tak zupełnie serio zrobić rank PF (nie chce mi się) to w piątce (jeżeli nie w trójce) by się zmieściło.

Ech, niech już będzie, zrobię top7 (czyli rzeczy Pinkowe, które bardzo poważam - resztę poważam albo tylko kawałkami, albo mam w głębokim poważaniu):

1. Wall
2. Piper
3.Final Cut
4. Saucerful
5. DSOTM
6. WWWH
7. Animals

[OberstPrymas]

Co do The Wall i TFC to mam ciekawe spostrzeżenie. Niby się powszechnie uważa, że The Final Cut to w dużej części odrzuty ze Ściany. Jest to o tyle dziwne, bo gdzieś z 1/3 rzeczy na The Wall jest gorsza od rzeczy z The Final Cut. I nie porównuję tu hajlajtów - mówię raczej o typowych zapychaczach. Przykładowo One of the Few jest lepszym kawałkiem niż Goodbye Cruel World. Southampton Dock przewyższa TSMGO. Oczywiście same hajlajty są lepsze na Ścianie (chociaż The Gunner's Dream i tak wygrywa wszystko), ale sama płyta jest nieznośnie przegadana. I jak TFC uwielbiam słuchać w całości, tak The Wall mnie śmiertelnie nudzi. W mojej opinii Waters przegiął tu pałę i wyszedł mu bardzo pretensjonalny album. Za dużo nadymania się, za mało prawdziwych uczuć. Na TFC są trzy kawałki totalnie ciarogenne - tytułowy, Gunners i Tygrysy. A na The Wall? No nic. Może od biedy Vera czy Nobody Home. Album ma bardzo adekwatny do zawartości tytuł - zespół (czy tam Waters) oddzielił się od publiczności - wyłączcie empatię i identyfikowanie się z czymkolwiek, ten album bez tego jest Wielki. Guzik, nie jest.

Uwaga: Niby Prawdziwi Fani czepiają się że TFC to solowy album Watersa w zasadzie (i dają 1* na RYMie lol). A The Wall już nie? Toż to prawie ta sama bajka, tyle że jest mniej o wojnie. I jest więcej Gilmoura. O tak, to jest dobry powód żeby uwielbiać The Wall i gnoić TFC (a najlepszy tutaj kawałek to oczywiście Not Now John - "bo Gilmour").

[NAR]

[kater]

[OberstPrymas]

Lepsze jest The Game bo żył.

[Rysiu]

[whoatemydinner]

Braki Wish You Were Here w Waszych top3 doprowadziły mnie do refleksji: słuchacie chyba jakiegoś innego zespołu i innej płyty.

[Xavi]

puściłem obydwa niedawno. Nosz kurde, nie ma porównania w ogóle. Nie wiem jak wy to robicie ;p Wywalić Another Brick in the Wall to już całkiem przeżycie, a Final Cut trzy wspaniałości przewleczone takim se czymś. Kwestia gustu widać, JAK ZAWSZE.

[kater]

Nic nie zrozumialem z tej wypowiedzi, chyba za dużo arafanofskiego.

[Mefju]

Wy tu pierdu pierdu o culus Watersa, a tymczasem RÓWNE 20 lat temu wyszło to oto cudeńko!



STO LAT DLA NAJLEPSZEGO(dla mnie i na chwilę obecną) ALBUMU PINK FLOYD! I hak ci w smak to, że to tak naprawdę solowy Gilmour!

[Rysiu]

To jeszcze coś dodam (narażę się, ale co mi tam) - WWHY i Animals to jak już napisałem dwie zacne płyty, ale pewne "ale" do nich jednak mam. Obie są jak dla mnie bardzo podobne - kilka ledwie utworów, ale rozwleczonych niemiłosiernie do kilkunastu minut. Minut, które - o dziwo - mijają szybko i przyjemnie, ale jednak brak pewnej dynamiki, spłyń z lodami... takie to wszystko leniwie płynące i - jak to ktoś napisał kiedyś - "pastelowo rozmyte".

Dlatego właśnie wolę "Walla" z niekończącą się huśtawką nastrojów, od łez i użalania się nad sobą aż po bunt i furię, gdzie między rockery wciśnięto takie jakby nic nie dające (a jednak dające wiele) "wyciszacze".

TFC jest od Walla już nieco słabszy - klimat jest tu już tylko jeden "na stałe" - smutny, posępny, melancholijny i zahaczający o jakieś dramatyzowanie. Wszystko jest spójne, ładnie się ze sobą komponuje, teksty mają duże znaczenie (większe chyba nawet niż warstwa muzyczna) i nie ma dłużyzn. Jak już pisałem - dłużyzny typu "animalsowego" nie przeszkadzają mi zbytnio i nawet je lubię, ale jeszcze bardziej lubię, kiedy nie ma ich wcale

[OberstPrymas]

[Anunaki]

[whoatemydinner]

[OberstPrymas]

Jak można lubić Amused to Death - przecież to solowy Waters.

[OberstPrymas]

No dobra, też lubię DB - na pewno mniej niż z 5 innych płyt Floydów, ale ogólnie album bardzo przyjemny. Nawet mam koszulkę z okładką i spisem utworów na plecach 8|

[Rysiu]

Solowy Gilmour to AMLOR - i to najbardziej perfidny przykład podszywania się pod nazwę swojego dawnego zespołu, jaki znam.

Division Bell nosi już pewne znamiona pracy zespołowej, chociaż prawdą jest, że PF bez Watersa nie ma racji bytu i cieszę się, że to jechanie na marce skończyło się tylko na dwóch płytach (dobrych, solidnych, ale bez błysku geniuszu).

Z kolei co do TFC... powiem tak: zespół z albumu na album był coraz bardziej "watersowski" - DSOTM był chyba ostatnim w miarę demokratycznym albumem, WYWH już był wyraźnie przesunięty w stronę basisty, ale takie Animalsy to już czysty Waters, Wall - nie pytaj, a TFC to już po prostu apogeum tej hegemonii. Równie dobrze Waters mógłby nagrać to sam jako solowy album - niewiele by się różniło od tego, co dostaliśmy. Ale nagrał z Gilmourem i Masonem.

A z kim nagrał Gilmour ten album? Wright gnieniegdzie się udzielał, ale nie jako członek zespołu. Krążą nawet plotki (ktoś mądry wie?), że nie wszystkie ścieżki perkusji są Masona. Poza tym lista muzyków towarzyszących jest dłuuuuuuuuuuuuga.

[whoatemydinner]

[Mefju]

[Rysiu]

[Gnietek]

[Mefju]

[Rafa]

Póki co jestem po przesłuchaniu The Wall i Dark Side Of The Moon i stwierdzam, że zdecydowanie, po pierwszych odsłuchach, lepiej wchodzi dyktatura Watersa niż ciemna strona księżyca. A teraz napiszcie co byście proponowali posłuchać dalej, warto zagłębiać się w erę Syda czy lepiej cisnąć lata 70' i późniejsze?
Btw. w temacie rankingów Oberst dał Watersa (mniemam że chodzi o tego Watersa) w Swoim topie wokalistów Wokalnie to chyba przecież Gilmour>>>>>>>Waters
No i jeszcze na koniec ten megareunion https://www.youtube.com/watch?v=xVQTKSWULu8 przez, który wciągnąłem się w PF

[OberstPrymas]

[NAR]

Od flojdów warto znać wszystko. Łącznie z tymi niedocenionymi płytkami jak A Saucerful of Secrets, czy przede wszystkim Ummagumma. Choć raczej nie w pierwszej kolejności. W sumie jedynie A Momentary Lapse of Reason można odpuścić, takie tam pierdu-pierdu. Czy warto się brać za debiut? Oczywiście, że warto. Inna sprawa, że jeżeli nie słuchasz psychodeli (i nie mam tu na myśli Bitelsów ;>) to raczej Ci nie podejdzie, może wręcz odepchnąć. Ja przynajmniej tak miałem przy pierwszym zetknięciu. Jeżeli słuchasz muzyki typowo rockowej jak Queen czy Led Zeppelin, to już Oberst mądrze wskazał - klasyczny okres. Najlepiej Wish You Were Here i Animals. Dalej Meddle z totalnym Echoes, a potem można próbować debiut, Ummagummę, czy inną krowę.

[Mefju]

Ja powiem tak - z lat 70-tych obowiązkowo wszystko bez wyjątków! Można w dowolnej myślę kolejności się za nie brać, ale chyba najrozsądniej będzie pójść chronologicznie by zobaczyć jak to w ogóle wszystko ewoluowało. Potem debiut czyli "solowy Syd" aby mieć choć cień bladego pojęcia z czego powstało zjawisko Floydów i jak ono ewoluowało. I w związku z tym w następnej kolejności bierz się za "A Saucerful Of Secrets" i "Ummagummę". Soundtracki jak "More" czy "Obscured By Clouds", które są po drodze możesz pominąć i zostawić sobie na zupełny koniec, bo to raczej przyrodnicze ciekawostki, choć mają tam pojedyncze naprawdę niezłe smaczki, ale w całości już tak nie czarują, a prędzej mogą znudzić. Aha i pardon, ale się trochę zapędziłem, gdy mówiłem, że z lat 70-tych musisz znać obowiązkowo wszystko... otóż jeden z tych soundtracków jest z lat 70-tych właśnie, no więc możesz go pominąć.
No a jak już przebrniesz obowiązkowo przez wszystko co Ci tu do tej pory wymieniłem to wtedy w zależności od tego czy wolisz Watersa czy Gilmoura to albo "The Final Cut" albo "The Division Bell". Wspomniałeś zdaję się, że pasi Ci bardziej dyktatura Watersa? No to wal to pierwsze, choć największe dokonanie Gilmoura pod szyldem zespołu też wypadałoby znać.
Ostatnią płytę o której jeszcze nie wspomniałem należałoby potraktować tylko jako przedsmak "The Division Bell", żeby nie czuć się zawiedzionym, tak więc... no z tego wynika, że musiałbyś ją jednak poznać wcześniej. xD

I to chyba tyle. Przysięgam, że starałem się być w miarę obiektywny i nie wymieniać płyt w kolejności według swoich ulubionych. Bo prawda jest taka, że np. za taką "Ummagummą" to nie przepadam i nie widzę w niej nic dla siebie, "A Saucerful Of Secrets" lubię średnio, a "The Final Cut" to raczej w ogóle nie trawię(bo najprawdopodobniej jestem już urodzonym gilmourowcem i tyle w temacie ).