Bez jaj. Taki zespół nie ma jeszcze tu tematu?

Na początek to może odnośnik do , bo tam trochę o zespole ludzie pisali.

Oficjalna strona: http://www.pinkfloyd.com
Facebook: http://www.facebook.com/pinkfloyd
Facebook strona polska: http://www.facebook.com/pinkfloydpoland

Ciocia Wiki opisuje: http://pl.wikipedia.org/wiki/Pink_Floyd

SKŁAD
Syd Barrett - wokal, gitara (1965-1968) zmarł w 2006 roku.
Bob Klose - gitara (1965)
David Gilmour - gitara, wokal, gitara basowa, instrumenty klawiszowe, perkusja (1968-2005)
Nick Mason - perkusja (1965-2005)
Richard Wright - instrumenty klawiszowe, wokal, instrumenty perkusyjne, puzon (1965-2005) zmarł w 2008 roku.
Roger Waters - wokal, gitara basowa, gitara, instrumenty klawiszowe (1965-1985, 2005)

DYSKOGRAFIA
1967 The Piper At The Gates Of Dawn
1968 A Saucerful Of Secrets
1969 Music From The Film "More"
1969 Ummagumma
1970 Atom Heart Mother
1971 Meddle
1972 Obscured By Clouds
1973 The Dark Side Of The Moon
1975 Wish You Were Here
1977 Animals
1979 The Wall
1983 The Final Cut
1987 A Momentary Lapse Of Reason
1988 Delicate Sound Of Thunder
1994 The Division Bell
1995 Pulse
2000 Is There Anybody Out There? The Wall Live 1980-81

Ekstraklasa jeśli chodzi o progresywny rock, mnóstwo genialnych utworów. Więcej ich przedstawiać nie trzeba.

ABSOLUTNIE UWIELBIAM!!!
Prawie, że zespół mojego życia... znaczy obecnie jest na 2. miejscu u mnie, ale już powoli dogania Doorsów i chyba ma szansę ich wyprzedzić, bo oni po 11 latach już czuję że mi się troszeczkę jednak przejadają i już trochę brakuje im świeżości... Enyłej - kocham ich przede wszystkim za takie albumy jak debiut, Meddle, DSOTM, WYWH, Animals, The Wall czy Division Bell - ostatnio mam ostrą fazę szczególnie na ten ostatni trochę niedoceniany IMO krążek - owszem brakuje tam Watersa i to czuć, a ja cenię jego kunszt kompozytorski i całość płyty brzmi jakby to był solowy Gilmour, ale i tak jest sporo fajnych melodii - na początku mi album nie wchodził, teraz regularnie wracam do chyba aż połowy utworów z tej płyty, a najbardziej to do "Marooned"(takie to przejmująco nostalgiczne, że aż trudno nie zatrzymać się na moment), "High Hopes", "A Great Day For Freedom", "Keep Talking", a nawet "Wearing The Inside Out" gdzie kiedyś drażnił mnie ten saksofon bo mi tam nie pasował, a i wokal Wrighta był też jakiś dziwny, ale moje zdanie na temat obu tych rzeczy zmieniło się ostatnio o 180 stopni! Coraz bardziej mi się tan cały album podoba! Idealny do słuchania nad morzem(gdzie ostatnio spędziłem sporo czasu). Tak samo jak ostatnia solowa płyta Gilmoura "On An Island" która do DB jest IMO dość podobna. O ile nie przepadam za Gilmourem solo to jednak ten album niewątpliwie mu się udał! tytułowy i "Blue" są po prostu przeurocze!

Aha a jeśli chodzi o podział na Gilmourowców i Watersowców - dla mnie to taki trochę sztuczny i niepotrzebny podział, chociaż nie mniej jednak mnie jest to trochę bliżej do lepiej uzdolnionego technicznie Gilmoura. Waters umie za to świetnie przekazywać emocje w swoich tekstach... ale już niekoniecznie w swoim głosie(wysokie tony zwłaszcza coś mu nie służą).

Wielki zespół - nie jestem pewien czy jest w moim aktualnym Top1 (chyba jednak nie, chociaż zdarzało mu się w przeszłości), ale w Top3 już jak najbardziej tak. Swojego czasu byłem zafascynowany pierwszym i drugim albumem zespołu oraz Relicsami - takie troszkę psychodelii, troszkę space rocka, troszkę sympatycznego poprockowego grania. Do dziś zresztą chętnie wracam do początków zespołu. Soundtracki, ummagummy i inne cuda wydane przed DSOTM podchodziły mi średnio i skokowo (tzn. niektóre rzeczy bardzo, niektóre wcale).

DSOTM - album-legenda. Być może za duży balon oczekiwań miałem przed jego poznaniem, bo jednak mnie nie porwał. To znaczy oczywiście jest bardzo dobry, miejscami nawet genialny - ale jednak to nie to.

Dwa kolejne - Animals i WWWH to kontynuacja stylu z DSTOM (najlepsze określenie, z jakim się spotkałem to "pastelowe rozmycie"). Piosenki są genialne długie, ale jednak nie dłużą się, czas przyjemnie przy nich płynie. Uważam je za nieznacznie słabsze od Ciemnej Strony Księżyca i gdyby na nich skończył się PF, uznałbym zespół za bardzo dobry, ale jednak przereklamowany w kwestii genialności.

Dopiero Wall i Final Cut pokazały mi, jak za.jebistym zjawiskiem jest PF. Obydwa, zupełnie inne w klimacie, ale podobne w stylu i pomyśle, albumy urzekły mnie głęboko. O Wallu mówi się różne rzeczy - że przemanierowany, kiczowaty, momentami przesłodzony, momentami karykaturalnie łzawy niczym brazylijski serial. Z kolei TFC niejako jest ponury i depresyjny. Ze wszystkimi zarzutami po części się zgadzam - ale jednak mi takie style odpowiadają i te dwa albumy uwielbiam i stawiam na piedestale wraz z albumami "barretowskimi". Inne cuda, jakkolwiek bardzo dobre, muszą zadowolić się dalszymi miejscami.

Końcówkę twórczości zespołu (czyli AMLOR oraz DB) znam bardzo fragmentarycznie - AMLOR brzmi dziwacznie i nie jak PF, z kolei DB brzmi fajnie, ale też nie do końca PF. Jednak co Waters to Waters. W twórczość solową również jeszcze nie wnikałem - spokojnie, mam czas.

edit: Chwileczkę, czy ktoś ocenzurował słowo Z A J E B I S T Y? Kogoś chyba z leksza wyobraźnia poniosła...

Właśnie robię mini maraton z ich płytami, więc i coś tutaj sobie skrobnę.

W tej chwili to Floydzi są u mnie na zaszczytnym 3. miejscu. Taki płyty jak Ciemna Strona, Animals czy The Final Cut to absolutnie moje miłości. Pamiętam, że jakoś na początku nie byłem przekonany do DSOTM. Kupiłem tacie pod choinkę, właściwie od razu ją porwałem na swój sprzęt, przesłuchałem...i właściwie zapomniałem że istnieje (ALE WSTYD). Może dlatego, że jeszcze wtedy byłem w fazie Queen i wszystko inne wydawało mi się za ciężkie/skomplikowane/dojrzałe. Z czasem przekonałem się do tej płyty - nie w formie nagłego olśnienia, ale bardziej dotarcia. Z perspektywy czasu myślę, że kiedyś byłem bardzo głupi.
Animals za to łyknąłem od razu. No i jeszcze ta okładka <3
The Final Cut kupiła mnie od razu. Uwielbiam te teksty, nastrój i wyczyny Watersa. Tak w ogóle śmiecham z ludzi, którzy znęcają się nad tym albumem, tylko dlatego że nie ma tam dużo Gilmoura. Mi to totalnie nie przeszkadza. Wielkim gitarzystą to on i jest, ale ogólnie to Waters>>>>>>>Gilmour. I jeszcze ta śmieszna średnia na RYM xD

I jeszcze TOP9 (żal w sercu, ale do kupienia tych teoretycznie najsłabszym płyt nie mogę się zmusić) albumów:

1. Ciemna Strona
2. Animals
3. The Final Cut
4. Wish You Were Here
5. The Wall
6. Meddle
7. The Division Bell
8. Atom Heart Mother
9. The Piper at the Gates of Dawn


btw, Waters był dobrym basistą? Pytam, bo dawno temu na Starym Forum czytałem że jest co najwyżej poprawnym grajkiem. Ja jakoś nie umiem sobie o nim zdania wyrobić.

Ja tam basu jego jakoś nie słyszę, ale nie patrz na mnie bo ja jestem głuchy i się nie znam.

Ostatnio często wracam do Ummagummy (koncertowej oczywiście) i szczerze mówiąc jest to na dzisiaj jeden z moich ulubionych albumów Flojdów. Zaraz za Dark Side i Zwierzakami.

I jako że jeszcze nikt nie wpisał oczywistej oczywistości to: Wright >>> Waters + Gilmour.

chyba muszę nadrobić Floydów totalnie.
Tak żeby znać od deski do deski jak to mówiO

Co jest paradoksem żaden z nich nie był pod względem umiejętności wirtuozem ani jako intrumentalista ani jako wokalista.Waters i Manson byli wręcz słabymi muzykami.
Najważniejsza dla mnie w brzmieniu floydów jest gra na gitarze Davida Gilmoura, który wielkim technikiem nie jest ale jego kilka nut i klimatyczne solówki potrafią tak uchwycić klimat i przeszyć człowieka, że wszyscy „wyścigowcy” mogą o czyms takim pomarzyć, poza tym ma ciepły kojący głos. Waters tekściarz i wizjoner, który co prawda nie miał głosu (teraz już tylko melorecytuje ) ale za to ma charyzmę i ekspresję, Manson który po prostu grał i niczym się nie wyróżniał w swojej grze oraz Rick Wright klawiszowiec jako instrumentalista chyba najbardziej zaawansowany technicznie był ale i tak jego mistrzostwo polegało na dobieraniu barw i klimacie.

Mimo upływu lat PF zawsze byli dla mnie, jednym z tych zespołów które wprowadziły rock na nowy poziom, przede wszystkim, wizja, pomysły i klimat, klimat i jeszcze raz klimat. Ostatecznie przybili stempel na fakcie że muzyka rockowa stała się muzyką nie do zabawy ale do przeżywania i wgłębiania się w nią. Warto zauważyć że choć robiły to już inne grupy wcześniej to oni spopularyzowali używanie w kompozycjach dźwięków otoczenia, co stało się też jednym z ich znaków firmowych.

Dark Side of the Moon, Wish You Were Here, Animals, The Wall to wiadomo epokowe albumy. Ale ja jeszcze dorzucę piękne The Division Bell (przereklamowane? no way) z zaśpiewanym przez Ricka "Wearing the Inside Out" czy monumentalnym "High Hopes" na koniec.

Czytał ktoś może biografię "Prędzej świnie zaczną latać" warto? Jeśli nie to którą biografię polskojęzyczną polecacie?

Nie takie znów drogie, skończyły się czasy kiedy na allegro ceny szybowały do 165 PLN. Masona wyszła teraz reedycja, za ~50 PLN już coś znajdnie. Tak wiem, też drogo, ale jak na polskie standardy - w normie.

Przyznam szczerze, że zwykle biografie spod pióra polskiego autora wypadają słabo i jestem sceptycznie nastawiony do tej pozycji. Natomiast Marka na pewno kupię, a potem Mason. Dzięki za opinie, jeszcze nie miałem okazji przeczytać żadnej biografii PF, a wypada to nadrobić.

[quote="Gnietek"No własnie ja zobaczyłem, i to całkiem niedawno. Wcale nie uważam, żeby było do niczego pod względem muzycznym. Owszem, jest to śmieszne, kiedy trzech gitarzystów (i nie mówimy tu o jakich nastolatkach, ale o doświadczonych ludziach typu Snowy White) gra po kawałku solówkę "Comfortably Numb" stworzoną przez Gilmoura i jeszcze im nie wychodzi, ale w żadnym innym momencie Davida mi jakoś wyraźnie nie brakowało.[/quote]

Każdy ma swój gust. Wszyscy tu znają moje uwielbienie dla Gilmoura, więc może nie jestem obiektywny, ale koncert niedawny po prostu bez Dave'a się nie udał i tyle. Snowy White jest moim ulubieńcem i takie Midnight Blues jego autorstwa to jest mistrzostwo świata, ale w buty Dave'a nikt nie wejdzie. Be jego gitary i głosu Ściana wypadłą pod względem muzycznym jedynie poprawnie.

A ja powiem (i chyba będę w tym zdaniu odosobniony, bo jak dotąd czytałem jedynie przeciwne do mojej opinie), że to co obecnie robi Waters z tym objazdowym cyrkiem odgrywając MUR to dość.. żałosne jak na muzyka tej rangi.

No za obecną trasę z The Wall, to się już trochę Rogerowi dostało, szczególnie za to
http://www.youtube.com/watch?v=z-vyzSSrgiE

Nie robię sobie głupich rankingów wykonawców, ale wiem, że Pink Floydzi są dla mnie bardzo zasłużonym zespołem i cenię ich wysoko. Z ich klasycznych pozycji najbardziej lubię "The Wall", a ze starszego okresu jestem miłośnikiem studyjnej części "Ummagummy", jest kapitalna.

@Maciej, to prawda Nick wielkim muzykiem nie był, ale też umiał klimatycznie grać. Obejrzyj koncert w Pompejach, tam dopiero wyczyniał! Choćby to: http://www.youtube.com/watch?v=MH2HaZInOK8 No, ale jak dla mnie w Pompejach dominował właśnie Mason, taki jego pojedynczy zryw...

PS. A co do Watersa i jego gry, czytałem, że ponoć często David nagrywał linie basu : O

Właśnie rozdziewiczam temat "Pros and cons of hitchhiking". Nie chciałbym tutaj się rozpisywać, bo jestem w połowie pierwszego przesłuchania, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że album przypomina bardzo stylem i klimatem Final Cut (który z kolei jest taką bardziej ponurym i mrocznym kuzynem The Wall). Jeżeli ktoś lubi te dwie płyty PF (a ja bardzo lubię), to mam wrażenie, że i to przypadnie do gustu.

Macieju, rzeczywiście trochę niewłaściwie odebrałem Twój post odnośnie gry Nicka. A jeszcze co do samego koncertu w Pompejach, to wiele taśm nagranych z różnych kamer w tajemniczy sposób zaginęło. Najwięcej ujęć z tego powodu ma Nick ; ) Pewnie większość wie, ale zawsze nie szkodzi coś poprzypominać.

Byłem na Brit Floydach w Kongresowej, bo darmowe wejściówki obczailiśmy. W sumie się nie da do niczego przyczepić, śpiewają lepiej niż te stare rupiecie, grają bardzo przyzwocie, a rodaczka wyciągnęła Great Gig in the Sky tak, że sala wstała, a Londyn to pewnie nieraz płakał razem z Fenderkiem. Welcome to Machine z damskim chórkiem - o dziwo - wymiotło. Dużo zyskało na mocy. I One of These Days usłyszeć na żywo to jednak samo dobro.
Minusy to:
- megachujowe animacje w tle - miałbym to w culus, gdyby nie sprzedawali tego spektaklu jako uczta m.in. wizualna.
- kawałki z Division Bell z - wg mojej znajomej - najgorszym wykonanie Wysokich Hopsów ever (ja tam się nie wypowiadam, bo to słaby kawałek przecież)
- Echoes puszczone w przerwie z glośników - zupełnie jakby ktoś cie pacnął penisem po twarzy.
No ale czym to jest przy takiej setliście: rozpoczęcie pierwszą stroną The Wall, potem pierwsza połowa WYWH, druga połowa DSOTM, pierwsza połowa Animals... że o końcówce z Time, Gig i Comfortably Numb nie wspomnę. Dobra opcja, polecam.

A btw pierwszy raz zwróciłem uwagę na podobieństwo Dorosłych Dzieci do końcówki Dogs. I mi sie teraz śpiewają cały dzień.

Zaczynam z Floydami i mimo mego przekonania, że Floydy to nie dla mnie, że to pitolenie (które nie wiem w ogóle skąd się wzięło) podoba mi się i to bardzo. Zgadzam się z opinią Macieja kilka postów wyżej, że Gilmour nie jest nie wiadomo jak świetnym muzykiem, ale jego solówki piękne, płynące, wprowadzające niesamowity klimat w połączeniu z jego kojącym głosem to coś, dzięki czemu stawiam go w rankingu gitarzystów z pewnością wyżej niż różnych gitarowych wymiataczy, którzy łamią sobie palce na strunach. Jestem po kilku przesłuchaniach tych najsłynniejszych płyt <w sumie to wszystkie są słynne>, ale chyba najbardziej podobało mi się "Wish You Were Here". Zawiera w sumie dwie przydługawe piosenki i 3 krótsze, ale w przypadku Floydów są one takie, że chce się by trwały i trwały. Później w swym rankingu stawiam "Dark Side of The Moon", następnie "Animals". Pewnie w wypadku tego rankingu jest jak w wypadku kiedyś, gdy poznawałem Queen - za jakiś czas się on zmieni i wtedy podzielę się nim również tutaj
"Pierwsze" wrażenie - Gilmour>>Waters.

rybo dwudyszna, co by nie mówić, ale ANIMALS to jednak przezajebisty album jest. Nie chce mi się bawić w robienie rankingu ich dyskografii, ale z pewnością byłby w pierwszej trójce takiego zestawienia. Czo ten Gilmour to nawet nie Waters.

Ta, Animals to chyba najlepsze momenty Gilmoura EVAH. W ogóle ogarnięcie tej płyty prawie z marszu to mój jeden z największych muzycznych sukcesów. Niby dość trudna w odbiorze, ale łyknąłem ją praktycznie od razu. Znaczy teksty w całości w życiu nie ogarnę, ale jednak całość podeszła mi zdecydowanie szybciej niż Ciemna Strona. Pewnie to dlatego, że już dojrzałem do muzyki PF

Tylko jeszcze jedno: oczywiście że Waters>Gilmour. To jest moja prywatna i mocno wyrobiona opinia, której będę bronił do końca życia.

Quick TOP:

1. Ciemna Strona
2. The Final Cut
3. Animals