O ile się nie mylę, bo bazuję raczej na tym co gdzieś tam przeczytałem, to Silmarillion jest raczej ciężką do czytania książką, no i jeżeli nie przypasował nam Władca to raczej nie ma co się brać za Silmarillion. Ja nie czytałem, bo Władca mnie nudził niemiłosiernie i tego typu wstawki o wszystkich bitwach ojca ojców itepe mnie nie brały wcale. Na pewno nie należy zaczynać przygody z Tolkienem od SIlmarillionu. Tak jak pisał Mandey Hobbit>Władca>Reszta najlepsza kolejność.

Dobra tam. Silmarillion był w Biedrze za dwie dychy to i żal było nie wziąć.

Świat bez Joanny Chmielewskiej na Święta nie będzie już taki sam

Mimo, że ostatnie pozycje dalekie były to kultowych pozycji to Autobiografia trzymała poziom. Zdołowała mnie informacja, miałam nadzieje na kilka jeszcze pozycji.

Ostał się tylko już Papcio Chmiel.

Polecam kryminaly/ sensacje Cobena- wcześniejsze tytuły oczywiscie

Bardzo podobał mi się "Władca" jednak "Silmarillionu" nadal nie przeczytałam. Zaczęłam, ale nie mogłam przebrnąć przez to nagromadzenie legend i postaci. Ciężka do czytania książka, mimo podziwu dla autora, że wymyślił taki świat.

Czytam namiętnie Zafona teraz zainspirowana "Cieniem wiatru", ale często wracam do Alexandra Dumas'a i Agathy Christie ^^

Hobbit - zdecydowanie najlżejszy ze wszystkiego, tak na poziomie piątej klasy podstawówki (i chyba nawet w tej klasie jest przerabiany). Bardzo lekkie, baśniowe i niezbyt ambitne w sferze fabularnej, szczerze mówiąc. Całe szczęście, że chociaż klimatyczne i w miarę wciągające.

Władca - Z tym określeniem "arcydzieło" byłym ostrożny, ale bardzo wysoki poziom to już na pewno. Duże nagromadzenie postaci i wątków gwarantuje odpowiednio skomplikowaną akcję, dzięki czemu nie sposób się nudzić. Poza tym strasznie klimatyczne, zapadające w pamięć i emocjonujące. Świetny cykl.

Silmarillion - Czytałem daaaaaaaaawno (to już chyba 14 lat?) temu i wynudził mnie na śmierć. Przypominał troszkę mitologię grecką albo stary testament - takie pomieszanie różnych legend, mitów i innych bajek na temat różnych bóstw, wojen dawnych ludów itp. bez żadnego spójnego wątku fabularnego. Rozważam nieśmiało odświeżenie tematu, może teraz zyskałby w moich oczach co nieco.

Na Potwora, zaniedbałem troszkę ten topic co nie oznacza bynajmniej, że zaniedbałem czytanie. Nadrabiamy zaległości:

Mario Vargas LLosa - "Miasto i Psy" - 5/10
Tragiczna w swojej wymowie opowieść o kilkunastoletnich uczniach szkoły wojskowej, którzy za plecami dowódców organizują różne rzeczy, które żołnierzowi nie przystoją. Opowieść zimna i surowa, bez tematów tabu ani wybielania postaci (a byłoby co wybielać, bo chyba nikt nie jest tu bez winy). Nie odpowiada mi jednak tego typu literatura, styl autora ani tematyka - ale komuś może bardziej się spodoba. Nobliści na ogół są przereklamowani i normalny człowiek niewiele znajdzie dla siebie...

Czesław Miłosz - "Zniewolony umysł" - 5/10
Interesujące studium przemian społecznych, jakie miały miejsce w Polsce po II Wojnie Światowej. Wymagająca książka, dość ciężko się to czyta. Jest to zbiór przemyśleń (popartych konkretnymi przykładami) na temat tego, w jaki sposób umysł ludzki, ludzka tożsamość i osobowość, potrafi przystosować się do nacisków zewnętrznych - w tym wypadku: do świata komunizmu. Mnie styl i język autora nie przekonał, ale dużo jest celnych myśli, porównań oraz ciekawych faktów dotyczących życia artystycznego (i nie tylko) w minionnym już na szczęście świecie. Cenna książka szczególnie jeżeli ktoś potrzebuje na szybko nietuzinkowego życiorysu m.in. Andrzejewskiego czy Gałczyńskiego, bo książka takowe w sobie zawiera.

Stephen King - "Wiatr przez dziurkę od klucza" - 5/10
Bardziej przypomina spin-off aniżeli pełnowartościową część serii. Uwagę przyciąga dość ciekawa, zagnieżdżona konstrukcja (historia w historii wewnątrz historii). Literacko jednak, jak to u Kinga szału nie robi. Pisane nieco inaczej niż inne książki tego autora, bez rozpraszających dygresji i innych rzeczy, których u tego autora nienawidzę (gdzieś spotkałem teorię, że King przy tej ilości wypuszczanego materiału korzysta prawdopodobnie z ghost-writerów - ta książka tych wątpliwości bynajmniej nie rozwiewa). Miły, lekki przerywnik - jednak chyba tylko ci, którzy znają i lubią "Mroczną Wieżę" odnajdą się w tej, nieco na siłę robionej opowieści.

Terry Pratchett - "Kolor Magii" - 7/10
Czytam od nowa i od początku i tym razem kompletnie Świat Dysku.
Dobra książka, ale bez rewelacji. Chaotyczny i pełen humoru styl narracji przypomina nieco (a nawet bardzo) "Autostopem przez galaktykę", ale to jest o niebo lepsze.
Denerwuje właśnie ten chaos objawiający się m.in. w dość pokrętny sposób, w jaki autor informuje o wydarzeniach (to niestety część jego stylu) - trzeba się dość mocno skupić, aby nie utracić wątku. Na plus jednak spora dawka humoru i szereg absurdalnych, nietuzinkowych pomysłów z genialnym Bagażem na czele.
Ogólnie - Świat Dysku jest cudownym, klimatycznym światem, do którego wraca się z przyjemnością. Znam niektóre dalsze tomy i wiem, że "Kolor Magii" to dopiero początek i na pewno nie szczyt formy autora. Szczerze polecam wszystkim lubiącym absurd, humor i fantasy.

Terry Pratchett - "Blask Fantastyczny" - 7/10
Jest to bezpośrednia kontynuacja urwanego w najciekawszym momencie "Koloru magii" i absolutnie nie zalecałbym brania się za "Blask" nie mając na swoim czytelniczym koncie pierwszej części. A jaki jest "Blask fantastyczny?". No cóż, ciekawa i wciągająca lektura, choć nie jej blask na pewno nie jest fantastyczny. Nieco słabsza chyba nawet od "Koloru Magii", ale pomimo to i tak polecam miłośnikom fantasy pływającego w oparach absurdu.

Ostatnio Dan Brown. Wydał teraz nową książkę, ale ja nadrabiam starsze teraz. Ostatnio "Zwodniczy punkt" dobrze napisana, trzyma w napięciu, chociaż sama historia bardziej nadaje się na film niż książkę

http://www.mmtrojmiasto.pl/463188/2013/ ... egory=news - nowy Sapkowski, okładka i tytuł.

Potwierdzone Sapkowski od 6 listopada a w niektórych księgarniach wysyłka od 29 października , przeczytałem w sieci fragment bo jest dostępny, wyglada to dobrze, ponoć akcja jest osadzona przed wojną z Nilfgaardem tak gdzieś circa about opowiadań.

Dobra wiadomość. Zawsze najbardziej ciągnęły mnie takie czysto "wiedźmińskie" przygody. A obstawiam, że skoro nie będzie Nilfgaardu to i będzie bardzo mało wielkiej polityki. Niech Geralt się skupi na rżnięciu potworów, a królów (i cesarzy) zostawi w spokoju

Wiadomo, że jarałem się tymi wszystkimi Bardzo Ważnymi Sprawami (Bitwa pod Brenną i Pokój Cintryjski to chyba moje ulubione fragmenty z całej sagi), ale zwyczajnie zatęskniłem za lataniem Geralta za potworami.

Dzisiaj śniły mi się książki,które zresztą częstą mi się śnią może dlatego ,że lubię je bardzo czytać.Szkoda że we śnie nie można je dokładnie przeczytać bo zapowiadały się bardzo ciekawie.

Polecam 50Twarzy Greya, mimo tak wilekiej krytyki książka warta uwagi:)

Kumpela zjechała określenie "soft porno", "mocniejszy Harlequin", "grafomaństwo". A raczej znawcą literatury nie jest

Dorwany "Koniec Pana Y" S. Thomson - książka tak kipiąca inteligencją, że czaszka dymi. Przeplatanie fizyki, astrofizyki, fizyki kwantowej, religii, wierzeń, języka, eksperymentów myślowych sprawia, że człowiek aż chce wiedzieć więcej!

A ja właśnie mam w łapkach (no dobra, na biurku...) nowego Wiedźmina. Zaraz zaczynam czytać

Ostatnio przeczytałem Tango Sławomira Mrożka. Bardzo ciekawa rzecz z tym Mrożkiem - coś tam, jakieś fragmenty czy coś szczątkowo zawsze znałem, zawsze go kojarzyłem jako bardzo inteligentnego pisarza z ciekawym poczuciem humoru, ale żadnego utworu w całości przedtem na oczy nie widziałem chyba. Także Tango to był de facto początek mojej przygody z tym twórcą i jest to bardzo dobry początek w takim razie. Urzekł mnie w szczególności absurd, który przewija się przez cały dramat - czy to w tym, że Arturek każe ubrać wujaszkowi na głowę klatkę, czy w Eugeni postanawiającej [spoiler]umrzeć na katafalku[/spoiler], czy w końcu w ogólnej sytuacji, w jakiej społeczeństwo pozbawione jakichkolwiek norm, reguł i konwenansów jest postawione. Ten absurd w sumie najbardziej tworzy z Tanga komedię, ponieważ, obdarty z dość zabawnych kontrastów, groteskowych zachowań, dramat ten niebezpiecznie blisko zahacza o tragedię, co z resztą inscenizacja Jarockiego (którą sobie też od razu obejrzałem, a co się będę ceregielił) udowadnia dobitnie. Ta wersja Teatru Telewizji właśnie w ogóle wcale niezła jest, ale bez przesady, bo traci dużo z groteskowości źródłowego tekstu. A to właśnie ona buduje ten balans pomiędzy bardzo poważną tematyką (czy kiedy całkowity, niczym nie skrępowany liberalizm przełamie wszystkie społeczne tabu, czy społeczeństwo będzie szczęśliwsze i, co ważniejsze, czy bunt będzie miał jakikolwiek sens?), gdzieś tam wplecionym komentarzem na temat polityki w Bloku Wschodnim, oraz, w gruncie rzeczy, całkiem komicznymi postaciami.

W każdym razie... oczywiście polecam. Ja bynajmniej po lekturze dramatu poczułem się niewiarygodnie zachęcony do poznania większej części twórczości Mrożka.

Czy tylko dla mnie Diuny (oprócz cudownej, genialne i genialnej pierwszej i - ewentualnie - Mesjasza) są przegadane, pisane na siłę, nudne i wymęczone? Przebrnąłem przez całą "podstawkę" (czyli książki ojca) po raz drugi w życiu - "Kapitularz" męczyłem chyba pół roku, ale i tak jest o niebo ciekawszy od "Boga Imperatora".

Czytałem też "Legendy Diuny", czyli trzy preludia autorstwa syna. Zupełnie inna bajka. W pełni rozumiem tych, którzy ojcem są zachwyceni, a syna znieść nie mogą - bo to zupełnie inna literatura. Nasuwa się taka analogia między Metallicą "klasyczną", a (re)Loadem - przecież taki "Load" to cudowny album wystarczy tylko zapomnieć, że nagrała go Metallica i spojrzeć na niego z innej perspektywy.

"Dżihad", "Krucjata" i "Bitwa" to właśnie także zupełnie inna Diuna - nieporównywalnie lżejsza, z dynamiczną i naprawdę wciągającą wielowątkową akcją, zaskakująca, skupiająca się bardziej na fabule aniżeli dialogach itp. Troszkę może grafomania, pisanie pod proste gusta i skok na kasę - ale bardzo udany skok. I gdzieś mam narzekania "ortodoksyjnych" diunowiczów, że książki syna są gówno warte, że to zdrada, zabijanie klimatu itp. Jeżeli bowiem "klimat" polega na metafizycznym bełkocie o złotym szlaku (który zajmował 3/4 Boga Imperatora), to ja za taki klimat dziękuję.

Czytał ktoś Metro 2033? Dla mnie re-we-lac-ja. Przerażający, mroczny klimat + dynamiczna akcja, wszystko lekko przyprawione filozoficznym sosem.

Oczywiście z po lekturze razu wziąłem się za Metro 2034 - mniej więcej o klasę słabiej, robione lekko na siłę, ale dla człowieka na "głodzie" to i tak rarytas.

A teraz biorę się za Pitera - inne miasto, inny autor, ale to samo uniwersum. Pierwszy rozdział wygląda dość obiecująco. Ależ mnie to wszystko wciągnęło!