Tracklista:

1. Procession
2. Father to Son
3. White Queen (As It Began)
4. Some Day, One Day
5. The Loser in the End
6. Ogre Battle
7. The Fairy Feller's Master-Stroke
8. Nevermore
9. The March of the Black Queen
10. Funny How Love Is
11. Seven Seas of Rhye

Bonus EP - 2011:

1. See What a Fool I've Been (BBC version, July 1973; 2011 remix)
2. White Queen (As It Began) (live version, Hammersmith Odeon, December 1975)
3. Seven Seas of Rhye (instrumental mix)
4. Nevermore (BBC version, April 1974)
5. See What a Fool I've Been

Protoplasta A Night at the Opera?

haha, opcje w ankiecie mnie rozwaliły

A tak na serio to jedna z moich ulubionych płyt.

Świetna, naprawdę świetna płyta. Zdecydowanie w moim ścisłym TOP3. No i genialna czarna strona of course

Zespół się rozwija... Spory krok do przodu w porównaniu z debiutem. Intro w postaci Procession świetnie wprowadza w klimat albumu. Najlepsze fragmenty "Queen II" to dla mnie White Queen (As It Began), Ogre Battle i The March of the Black Queen.
A co do pytania: "Protoplasta A Night at the Opera?" Jak najbardziej tak. To co możemy usłyszeć na znakomitej drugiej stronie to właśnie zapowiedź najwybitniejszego albumu w dyskografii grupy. Muzycy poznają możliwości studia, rozwijają kompozytorskie talenty. The March of the Black Queen to utwór, który można w pewnym sensie nazwać prekursorem "Bohemian Rhapsody".

Gratulacje za pomysł tych dodatkowych opcji w ankietach

QII - jedyna ocena na jaką zasługuje ten album to mocne "6" - głównie za mistrzowskie "Procession" i "Father to Son" wprowadzające do znakomitego albumu.

oceniłem na 5 - jest to mocny album, ale w dyskografii Queen są takie, które podobają mi się bardziej. szczerze mówiąc do tej płyty przekonywałem się najdłużej.

Ajajajaajjj jak tu słodko trzeba będzie wsadzić przysłowiową łyżkę dziegciu do tej beczki miodu Otóż bynajmniej nie jest to płyta wybitna - świadczą o tym zbyt "bliźniacze" kompozycje. To jeszcze nie ten Queen, który zajaśniał pełnym blaskiem dopiero od SHA a nawet powiedziałbym że tak naprawdę od ADATR. Na „dwójce” słychać dopiero poszukiwanie własnej ścieżki muzycznej, która będzie prowadziła zespół przez kolejnych 17 lat kariery... Dlatego nie ma się czym przesadnie zachwycać, bo ten album jeszcze nie jest w 100% dopracowany (jest jakby taką „przystawką” przed daniem głównym) czyli przed ww. płytami. Cóż z tego że mimo świetnych utworów w postaci Father to Son, White Queen (As It Began) i SSOR, to resztę albumu wypełniają utwory na „jedno kopyto” więc...to jeszcze nie jest...”to”. Jako wielbiciel klasycznego HM z lat '80 nie mogę dać wyższej oceny niż 2
Przysłowiowy "tyłek" ratuje temu albumowi Sabbath'owy Father to son. Bez niego głos poszedłby na "brak klaskania" czy jakoś tak

Co wy macie z tym Father to Son? Osobiście uważam, że ten numer odstaje - i to dość solidnie - od reszty. Ani tu ładnej melodii, ani jakichś oryginalnych pomysłów. Dodatkowo chyba produkcja jest taka sobie, gitara jest momentami strasznie płaska i przez to nijaka. Starczy rzec, że FtS trwa niewiele krócej niż Czarna Królowa. I teraz sobie porównajcie ile dzieje się tam, a ile dzieje się tu. Przepaść.

Seria: Ogre Battle -The Fairy Feller's Master-Stroke- Nevermore - The March of the Black Queen, to najlepsze kilkanaście minut w historii Queen. Prawdziwe art-rockowe misterium. W zasadzie odstaje tu tylko Seven Seas of Rhye który jest trochę ni to przypiął ni przyłatał.
Some Day, One Day i The Loser in the End -to dobre utwory, genialnym bym ich jednak nie nazwał.

Protoplasta w jakimś sensie tak, niemniej Queen II to taki standalone w dyskografi Queen, takiego klimatu, lekko baśniowego potem nigdy nie powtórzyli. Oczywiscie te wszystkie nakładki, harmonie wokalne itd , można traktować jako zapowiedź ANATO, niemniej to przecież było na niemal wszystkich albumach grupy więc traktuje Queen II jako Queen II a nie żadną zapowiedź .

Queen II nie miała nigdy dla mnie aż takiego statusu jak ANATO. Chyba to kwestia atmosfery panującej na tej płycie. Kontrast między białą okładką ANATO i czarną Queen II również pasuje mi do zawartości muzycznej. Tak jak Opera ma raczej przyjemny, beztroski klimat, tak Q2 raczej mi przypomina oryginalne bajki braci Grimm. Jest w tym baśń i fantazja, ale także przechodzi przez całość nutka charakteru... mroku. Tak, to dobre porównanie IMO. Nawet najlżejsze momenty, jak Funny How Love Is i Some Day One Day mają w sobie takie coś smutno-melancholijnego lub trochę niepokojącego.

Innymi słowy, poza technicznym geniuszem i kreatywnością zawartą na drugiej płycie, ANATO ze swoimi pokładami czystej radości będzie miało dla mnie zawsze palmę pierwszeństwa. ^^

ojjjjj! piękna płyta! moja ulubiona, ze względów na pewno sentymentalnych, ale myślę, że sam jej poziom wystarcza, aby stwierdzić, że to najlepsza płyta Queen. Cięzko uwierzyć że dopiero druga! Wszystko tworzy tu jedną, cudowną, spójną całość. Nie dam złego słowa powiedzieć na Procession- to ma być intro i spełnia swoją rolę znakomicie, wprowadza w ten cięzki, mocny klimat, który będzie towarzyszył do końca. Father To Son ma parę pięknych momentów. I to jedna z bardziej.. hmm. Że tak powiem normalnych piosenek na płycie - pamiętam, że przy pierwszym odsluchiwaniu myslałam, że cała płyta będzie w tym stylu.. oo jak się pomyliłam Wspaniale się FTS łączy z White Queen. O tym utworze to juz nic pisac nie trzeba.. piękno po prostu. Some Day One Day jest może nieco słabsze, ale dalej rozmarzone i klimatyczne, pasuje. Loser In The End - no niestety, jeden mały zgrzyt. Pasuje na płycie najmniej, ok, jest, ale chyba nic wielkiego by się nie stało jakby piosenki po prostu nie było.. Od cięzkiego, ale fantazyjnego (fajny pomysł na wstep z taśmą od tyłu i te wrzaski) Ogre Battle do Funny How Love Is to po prostu czyste szaleństwo. Freddie naprawdę musiał być fontanną pomysłów, w głowie mi się nie mieści, że je zrealizował bo efekt jest piorunujący! March Of The Blach Queen ogłupia, na pewno za pierwszym razem i nawet jak się już do tego człowiek przyzwyczai to i tak ten utwór zdumiewa. Raczej to nie jest dla każdego - przeciętny słuchacz radia (i znawca tylko Radio GaGa) by sie wystraszył Fajne jest pędzące Fairy Feller's Master Stroke i kolejne cudne przejście do Nevermore. Tą ostatnią kocham tak bardzo, że cięzko mi to wyrazić. Niby króciutkie, nie jakoś specjalnie rozbudowane czy skomplikowane, ale dla mnie jedyne w swoim rodzaju, kazda sekunda to czyste piękno. Słowa, głos Freddiego, fortepian.. Cudo. Dla mnie zawsze będzie wyjątkowa i ulubiona. Funny How Love Is też bardzo lubię - produkcja inna, ale efekt zamierzony i niegłupio wyszło, bardzo przyjemne. Seven Seas Of Rhye, pierwszy sukces, ale dobre zamknięcie - nawiązanie do końcówki z debiutu i być może jakas kontynuacja My Fairy King, co znowu stanowi pomost do Lily Of The Valley i w pewien sposób bezposrednio łączy się z trzecią płytą - te (chyba) szanty z końcówki otwierają Sheer Heart Attack tyle ze w wersji gwizdanej
Więc zawartość muzyczna wypada świetnie, to samo z okładką - zdjęcia białe fajne, ale okładka po prostu miażdży. To już klasyka, ale zdjęcie jest po prostu niesamowite! i tak samo klimatyczne jak zawartośc płyty.
Obiad ma rację - dominuje wszędzie baśniowy i mroczno-niepokojący klimat. Moim zdaniem to urok - nawet jesli jakiś utwór lubię trochę mniej, to czuję tą atmosferę, doskonale czuje, że z resztą stanowi całość, to jeden z elementów. I temu nastrojowi całości się poddaję - z kolei na ANATO to już tak nie działa..

Ojejku, jak ja bym mogła się tutaj rozczulić. Mój ulubiony album Queen. Nie widzę tutaj bardzo słabych punktów.ogólnie dla mnie ta płyta jest wybitna, świetna, najlepsza. Nic nie przebije Marszu Czarnej Królowej, White Queen i The Fairy Feller's Master-Stroke. Bo czy nagrali coś lepszego od tego?

heh, też dałem 5, lekko bardzo słodzicie te 70's...

powiedzcie mi - co sądzicie o utworze Father to Son?

Najlepszy z całego albumu (razem z White Queen), znakomita perkusja, bez FTS i WQ płyta na pewno nie dostałaby ode mnie "6".

Ja już mówiłem o tym wiele razy - piękny, młodzieńczy wokal Freddiego, który idealnie pasuje do roli barda, jaką Freddie w tym utworze odgrywa; cudne harmonie wokalne; świetna kompozycja, która zawiera i część balladową, i wręcz metalową, a jedno z drugim się nie gryzie. Uważam jednak białą stronę albumu za gorszą i mniej spójną niż czarną, dlatego także "Father to Son" nie uznałbym za hajlajt całej płyty. Po prostu z "March of the Black Queen" właściwie nic nie może się dla mnie równać.

Dałem tej płytce 6. Wspaniałe nagrania i tym razem jednak wszystkie bardzo uwielbiam (nawet Nevermore). Świetny klimat i bardzo skuteczny temat dla moich uszu oraz dopracowana w najdrobniejszym dla mnie szczególe muzyka, która uderza mnie w naprawde czułe miejsca. W tej całej swojej harmonii płyta uzyskała najwięcej ile dla siebie mogła, więc jest idealna i mistrzowska

FTS takie sobie jest, ja jakoś się specjalnie nie zachwycam

FtS jest bardzo dobre, może nie tak genialne jak Black lub White Queen, ale mimo wszystko mocne.

Chyba założę Klub Obrońców Father to Son

Father to Som to jedna z najlepszych rzeczy na QII. jesli takowy klub bedzie to sie wpisuje! ;p

Mateusz i Dawid znają się na muzyce najbardziej

Jedna z dwóch Queen, które uznaję za genialne (sami się domyślcie która jest druga - podpowiedź: nie odstaje to od opinii większości forumowiczów). Aż dziw, jak wielki przeskok wykonał zespół od pierwszej płyty - również IMO bardzo dobrej, ale jednak mniej przemyślanej i nieporównywalnie mniej dojrzałej. Po prostu chłopaki na pierwszej pokazali, że są, że są, że umieją grać, że mają ciekawe pomysły - i tyle. Na drugiej walnęli z grubej rury tak głośno, że po 40 latach jeszcze słychać głośny pomruk tamtego uderzenia.

Płyta zawiera kilka słabszych punktów (nie liczę procesji, sztucznie i niepotrzebnie rozdzielonej z FTS). Mam na myśli mianowicie ogólnie poprawne i przyzwoite, ale nie pasujące poziomem do reszty płyty utwory "zapasowych" wokalistów (chociaż ten rogerowski świetnie pasowałby na Q1 zamiast Modern Times) oraz już wyraźnie bez pomysłu "Funny how love is" - ale tragedii jednak ogólnie nie ma, każdy utwór stoi wysokim poziomie.

Lubię oczywiście WQ, FTS i ubóstwiam praktycznie całą suitę od Ogre Battle po FHLI (to ostatnie troszkę mniej, ale niech tam już będzie). Działa na mnie i energia Ogre Battle, i klimat Fairy Tellera i to wyciszenie podczas słuchania Nevermore (utwór bardzo podobny do cudownej przecież Lily z następnego albumu), a na kontrolowany chaos Marszu Czarnej Królowej nie mam wręcz słów - orgazm osiągam na części z "I reign with my left hand, i rule with my right - i tak dalej". I jeszcze to podwójne zakończenie - po prostu boskie.