1. Sami swoi (1967)
"Sąd sądem, a sprawiedliwość musi być po naszej stronie".
Kultowa polska komedia. Jak dla mnie, najmniej śmieszna z całej trylogii o Pawlakach i Kargulach, bo przecież przyjeżdżający na chwilę do Polski emigrant Jaśko, który ciągle mówi o swojej rychłej śmierci to postać właściwie tragiczna. Tu jest jednak najwięcej powagi, a najmniej prześmiewczości.2. Mocne uderzenie (1966)
A tu z kolei bardzo leciutka, prosta i naiwna komedyjka, której bohaterem jest... polski big beat. W filmie zagrali m.in. Skaldowie i Niebiesko-Czarni (ach, Ada Rusowicz!
). Z kolei Jerzy Turek jako nieznający się na muzyce facet próbujący naśladować rockamana (swoją drogą, genialnie ten gwiazdor się nazywa: Johnny Tomala 
) jest rozbrajający. 3. Mały pływak (Zwariowany weekend, 1967)
Klasyczna komedia z Louisem de Funesem. Wiele gagów jest genialnych, np. choćby ksiądz próbujący wygłosić kazanie z rozpadającej się ambony.
4. Fantomas kontra Scotland Yard (1967)
Ostatnia część przygód przestępcy w masce i ścigającego go nieudolnego komisarza Juve (zresztą, Fantomas ostatecznie ucieka przed pogonią właśnie dzięki nieoczekiwanemu zjawieniu się komisarza, który tylko powoduje zamieszanie, a jakże!
) ma dość ciekawy klimat tajemnicy. Pojawiają się tu nawiązania do spirytyzmu i innych zjawisk nadprzyrodzonych. Fajne, ale jednak tylko fajne.5. Asterix Gal (1967)
Pierwsza ekranizacja przygód dzielnego, choć niskiego galijskiego wojownika i jego kompanów z jedynej wioski, której nie podbili Rzymianie, jest stosunkowo słaba. Nie ma tu jeszcze żadnych legendarnych gagów, prawie nic nie dzieje się w tle, a zaprezentowana w całości smętna piosenka kupca wołów to chyba najgorsza dłużyzna w całej serii tych filmów. Niemniej mam wielki sentyment do wszystkich filmów animowanych (te ekranizacje z ostatnich lat z żywymi aktorami to już zupełnie nie to) o Asteriksie. W dodatku ten widziałem jako pierwszy - i musiało coś w nim być, skoro potem tak szybko jak się dało, zobaczyłem resztę.
Z całą pewnością pojawiający się tylko tu nieudacznik Kaligulaminus to najzabawniejszy żołnierz rzymski w całej serii.6. Westerplatte (1967)
Tytuł mówi wszystko - to po prostu rekonstrukcja bitwy.
Ale bardzo dbająca o szczegóły i wierność źródłom.7. Oskar (1967)
Podobno popisowa rola Louisa de Funesa. Jeździł on z tą sztuką w trasy tak długo, aż dostał zawału.
Z całą pewnością pokazał wielki kunszt aktorski (ach ta gumowa twarz ), jednak adaptacje sztuk teatralnych rzadko są filmami wykorzystującymi możliwości kina w dużym stopniu. Tu też czuć niedosyt.8. Wielkie wakacje (1967)
Typowa komedia Jeana Giraulta z Louisem de Funesem w roli głównej, czyli dużo krzyku despotycznego ojca, jego buntownicze dorosłe dziecko, fabuła komplikująca się przez pomyłki itd.
Jest to oczywiście fajne, ale jednak bywało lepiej.9. Fatalista (1967)
Krótkometrażowy film-przypowieść o przeznaczeniu. Taki sobie.
10. Bajka o carze Sałtanie (1966)
A to wrzucam już wyłącznie ze względu na sentyment do baśni, na której oparty jest ten film oraz oryginalną animację, której użyto. Gdyby można było wrzucić dwa filmy krótkometrażowe, to na ostatnim miejscu dałbym raczej "Syd Barrett's First Trip".
Swoją drogą, z 1966 r. pochodzi polski film "Poznańskie słowiki", który Filmweb opisuje: "Psychologiczny/Dla młodzieży/Muzyczny". Interesujące.
O ile kolejnych części nigdy nie załapałem, tak jedynka jest mistrzowsko zrealizowana. Teraz może nie robić takiego wrażenia, ale wtedy to musiał być szok. 
Fabuła może trochę mniej mnie wciągnęła, ale i tak trzyma wysoki poziom! A może mówię tak bo po prostu zdjęcia, muzyka(skąd motyw przewodni, a nawet i dwa tak naprawdę zna chyba każdy przedszkolak, bo wielokrotnie oba z nich są w popkulturze wykorzystywane wszędzie gdzie się da) i efekty specjalne tak mną zawładnęły, że na fabułę w ogóle przestałem zwracać uwagę? 
) próbują mu wykraść miód. Ryło banię w dzieciństwie, ryje banię i teraz. Ach co to była za epoka - koniec lat 60-tych - gdzie nawet dzieciom starano się zaserwować psychodelicznego ducha tamtych czasów. 
