Ranking Najlepszych Filmów - edycja 2 - KONIEC ZABAWY!!! [*]

[manwerty]

1.Sokół Maltański
2.Dyktator
3.To wspaniałe życie
4.Podwójne ubezpieczenie
5.Iwan Groźny
6.Obywatel Kane
7.Casablanca
8.Lina
9.Iwan Groźny : Spisek Bojarów
10.Listonosz zawsze dzwoni dwa razy

[Mefju]

LATA 1940-1949 - PODSUMOWANIE!





5. Pinokio (1940) - 17
6. Lina (1948) - 16
-. Sokół Maltański (1941) - 16
8. Dumbo (1941) - 12
9. Biały Żar (1949) - 11
10. Fantazja (1940) - 10
-. Skarb Sierra Madre (1948) - 10
-. Złodzieje Rowerów (1948) - 10

13. Iwan Groźny: Spisek Bojarów (1945) - 9
14. Sklep na Rogu (1940) - 8
15. Iwan Groźny (1944) - 7
-. Na Przepustce (1949) - 7
-. Filadelfijska Opowieść (1940) - 7
-. Podwójne Ubezpieczenie (1944) - 7
19. Bracia Marx na Dzikim Zachodzie (1940) - 6
-. Nocna Wyprawa (1940) - 6
-. Arszenik i Stare Koronki (1944) - 6
-. Trzeci Człowiek (1949) - 6
23. Abbott i Costello Spotykają Frankensteina (1948) - 5
-. Bambi (1942) - 5
25. Abbott i Costello Spotykają Mordercę (1949) - 4
-. Wielki Sen (1946) - 4
-. Rebeka (1940) - 4
28. Sahara (1943) - 3
-. Dziewczyna Piętaszek (1940) - 3
-. Osławiona (1946) - 3
31. Tarzan w Nowym Jorku (1942) - 2
-. Niepotrzebni Mogą Odejść (1947) - 2
33. Gilda (1946) - 1
-. Dziewczęta z Chóru (1948) - 1
-. Stracony Weekend (1945) - 1
-. Krew Bestii (1949) - 1
-. Listonosz Zawsze Dzwoni Dwa Razy (1946) - 1


Głosowało 10 osób, które łącznie wymieniły 37 filmów. Najczęściej na listach pojawiała się "Casablanca" - 8 razy.
9 różnych pozycji na pierwszych miejscach list.


Xavi, film "Trema" jest z roku 1950 - tak mi wszystkie źródła potwierdziły - dlatego sorry, ale nie mogłem Ci go policzyć. W związku z czym wszystkie Twoje pozycje powyżej tego filmu dostały o jeden punkt mniej.

Przy okazji mam jeszcze do Was dwie małe prośby:
Primo - w miarę możliwości podawajcie rok produkcji w nawiasie obok filmu, a także zawsze ten sam polski tytuł(sprawdzajcie zatem czy ktoś nie dał już tego samego filmu przed Wami i trzymajcie się tego tytułu, który dana osoba już podała), żebym nie musiał kilkakrotnie sprawdzać czy to ten sam film.
Secundo - liczyłem to podsumowanie po kilka razy, bo zrobiłem kilka głupich błędów. Nie wiem jednak czy teraz już na bank wszystko jest bezbłędnie więc jakbyście zobaczyli, że coś źle policzyłem to dawajcie znać(nie musicie przez pw, możecie w temacie organizacyjnym), a ja poprawię.

[Mefju]

LATA 1950-1954

[Gnietek]

No tak, śmiesznie to wygląda - najpierw 4 komedie z Abbottem i Costello, a potem 3 polskie filmy propagandowe z czasów socrealizmu. Żeby było śmieszniej, ułożyły się chronologicznie (to na serio jest przypadek!).

1. Abbott i Costello w Legii Cudzoziemskiej (1950)
Scena, w której Lou Costello przypadkiem pozbywa się pilnujących go strażników, bo jego chuchnięcie w twarz powoduje omdlenie każdego z nich (zjadł wcześniej "arabskie jabłko" - jak się okazało, chodziło o zwykłą cebulę ) to jedna z moich ulubionych scen komediowych ever.

2. Abbott i Costello spotykają niewidzialnego człowieka (1951)
Bardzo amerykańska komedia, ale też bardzo fajna komedia z nutą adrenaliny, elementami kryminału i SF.

3. Abbott i Costello spotykają Jekylla i Hyde'a (1953)
No wiadomo, parodia filmów o doktorze Jekyllu i Mr Hyde. Całkiem udana, zwłaszcza że tytułowego dwulicowego człowieka grał aktor znany z roli potwora Frankensteina - Boris Karloff.

4. Abbott i Costello lecą na Marsa (1953)
Kojarzy mi się z (pochodzącym z podobnego okresu!) jednym z pierwszych komiksów o Tytusie, Romku i A'Tomku. I tu, i tam przypadkowe osoby dostają się do rakiety kosmicznej i przeżywają przygody na różnych planetach. W dodatku planeta Wenus jest tu przedstawiona jako świat, w którym wymarli mężczyźni - dodatkowo więc kojarzy mi się z "Seksmisją". I chyba te skojarzenia dają mi największy sentyment, bo gagi jak na Abbotta i Costello są tu jednak dość słabe. Niemniej trzymali poziom.

5. Celuloza (1953)
Jak wiadomo, książki i filmy powstałe w Polsce w czasach socrealizmu są kiepskie, schematyczne i nieznośnie propagandowe. Usłyszałem, że z książek wyróżnia się na plus "Pamiątka z Celulozy" Igora Newerlego, a z filmów - ekranizacja tejże powieści. Książkę przeczytałem i naprawdę zaskoczyła mnie pozytywnie - poza wykazywaniem racji komunizmu Newerly pokazał całkiem rzetelnie problemy Polski przedwojennej, piekło rewolucji bolszewickiej i przemiany ideologicznej młodzieńca, który ostatecznie stał się działaczem partii, ale bardziej wbrew sobie i przypadkowo niż z jakiejś konieczności. Poza tym stylistycznie jest naprawdę nieźle. Ale ekranizacja rzadko dorównuje książce, i ten film jest świetnym przykładem. On JEST nachalnie propagandowy, wyrzucono prawie wszystko, co było interesujące, a nie dodano w zamian nic porównywalnego. Jedyne, co ratuje ten obraz, to genialne aktorstwo, np. Stanisława Milskiego (który gra tu dwie role, zahukanego chłopa i cwanego mistrza cechowego - na serio trudno w jednym poznać drugiego) czy Teresy Szmigielówny... ale już nie grającego główną rolę Józefa Nowaka. Powiem tak: można obejrzeć, ale niekoniecznie polecam.

6. Pokolenie (1954)
Rrrrany, ależ drażniąco naiwny i propagandowy! W dodatku Tadeusz Łomnicki kompletnie nie pasuje do swojej roli (a mówią, że potrafił zagrać wszystko...). Trzeba jednak przyznać, że te stare filmy osadzone w realiach II wojny światowej naprawdę odtwarzały klimat wojenny. W dodatku jest tu sporo interesujących scen poza głównym wątkiem. Cóż, mimo wszystko debiut kinowy Andrzeja Wajdy godny pochwały nie był.

7. Pod gwiazdą frygijską (1954)
To jest kontynuacja "Celulozy". Tu już nie ma zbyt wiele obrazu społeczeństwa, a jedynie wychwalanie heroizmu rewolucjonistów bolszewickich działających w Polsce międzywojennej - z dzisiejszego punktu widzenia zdrajców. Dla mnie TYLKO gra aktorska wielu naprawdę wybitnych, nieżyjących już artystów jest tu godna uwagi - ale znowu nie odtwórcy roli głównej.

Dawno, dawno temu oglądałem jeszcze "Deszczową piosenkę" i "Niagarę", ale pamiętam z nich już tylko dosłownie kilka scen. Pamiętam też, że nie bardzo mi się podobały.

[NAR]

to chyba tyle. Pierwszą dwójkę uwielbiam.

1 Dial M for Murder [M jak morderstwo] (1954)
2 Rear Window [Okno na podwórze] (1954)
3 Sunset Blvd. [Bulwar Zachodzącego Słońca] (1950)
4 Rashomon (1950)
5 Singin' in the Rain [Deszczowa piosenka] (1952)

[Kriejtiw]

1. La Strada (1954)
Rozwałka. Realizm magiczny w swojej najlepszej postaci. I ja lubię wczesnego Felliniego, ten późniejszy (ten bardziej pstrokaty i krzykliwy) już mnie nie bierze. Szczytowe osiągnięcie Felliniego-realisty.

2. Cena strachu (1953)
Francuski Skarb Sierra Madre? Nie do końca, choć początek bardzo podobny. Mniej przygody, ale więcej mroku i śmierci zaglądającej w oczy na każdym zakręcie. Niektórzy psioczą na zakończenie, że strasznie wymuszone... Ja powiem, że idealnie obrazuje kruchość naszego życia.

3. M jak morderstwo (1954)
Potężne kino dialogu.

4. Wałkonie (1953)
I znów wczesny Fellini. Trzeba było zostać przy tej stylistyce, Federico! Film o takich typowych ludziach z blokowisk, których zaskakuje dorosłość, a każdy radzi sobie z nią inaczej... a raczej nie radzi. Aktualne do dziś, wystarczy przejść się na osiedle.

5. Rashomon (1950)
Japoński Człowiek na torze.

6. Okno na podwórze (1954)
I kolejne firmowe kino Hitchcocka. Klasyk, napięcie można kroić nożem, a James Stewart błyszczy pełnym blaskiem. Dużo znaczy to w moich ustach, bo nigdy za gościem nie szalałem.

7. Sabrina (1954)
Klasyczna komedia Wildera, chociaż ciężko znaleźć bardziej niedopasowany duet od Bogart-Hepburn, to i tak ogląda się bardzo miło. No i William Holden, który nie znosił Bogarta z wzajemnością.

8. Zapominani (1950)
I zaś gość, który znany jest z kompletnie innych filmów próbuje sił jako realista. Ciężko skojarzyć ten film z Bunuelem, ale to jednak on. Życie w meksykańskich slumsach to ciężki kawałek chleba, i tyle.

9. Pustka (1950)
Dość nietypowy noir, gdzie Bogart gra frustrata, który frustratem być nie chce. Kino psychologiczne to mimo wszystko nie jest, ale i tak solidna firma.

10. Umberto D. (1952)
Znowu Włochy. Gdyby ten film bardziej skupiał się na losie profesora, a nie jego psa, to byłby dużo wyżej. Niestety, lecz tu po prostu za dużo jest o czworonogu, a za mało o dwunogu. Szkoda, bo na przykład scena, miażdży i takich powinno być więcej.

Kilka klasyków (W samo południe czy Afrykańska królowa) nie podeszło mi prawie wcale. Pierwszy film Kubricka jest bardzo zabawny. No i takie.

[Michalzbiku95]

1.Piotruś Pan
2.Kopciuszek
3.Alice in Wonderland
4.Folwark zwierzęcy
5.Deszczowa piosenka
6.Mężczyźni wolą blondynki

[MCwalter01]

Dość solidna dziesiątka wyszła...
1. Rashomon (1950) - wybierałem między filmem Kurosawy a "Bulwarem Zachodzącego Słońca". Zadecydowało uniwersalne przesłanie filmu, znakomita reżyseria, klimat i nietypowa struktura. Dla mnie to nie tyle japoński "Człowiek na torze", co "Obywatel Kane"
2. Bulwar Zachodzącego Słońca (1950) - William Holden gra tu postać niemal jak z antycznej tragedii. Wciągająca intryga z paroma zaskakującymi zwrotami. Znakomity klimat, charakterystyczny dla czarnego kryminału. Cyniczne rozliczenie z przeszłością kina.
3. Deszczowa piosenka (1952) - obok filmów Capry, jeden z najbardziej optymistycznych obrazów w historii. Zankomity Donald O'Connor, dekoracje, dużo humoru i niezapomniane piosenki.
4. La Strada (1954) - subtelne dzieło, należące do najbardziej przystępnych w twórczości Felliniego.
5. W samo południe (1952) - nie uważam tego filmu za najlepszy western w historii kina. Wyżej stawiam m.in. "Dobrego, złego i brzydkiego" i "Poszukiwaczy". Jednak "W samo południe" to obraz, do którego najbardziej pasuje określenie "kultowy". Szeryf Will Kane to postać ikoniczna. Fabuła oparta niemalże na zasadzie trzech jedności, klasyczny, pełen napięcia finał...
6. Harvey (1950) - wolę Jamesa Stewarta w takich filmach, jak "Filadelfijska opowieść", "Pan Smith jedzie do Waszyngtonu", czy właśnie "Harvey". To nieco już zapomniana, ale mądra, niezwykle zabawna i optymistyczna komedia, w niczym nie ustępująca znanym dziełom, które wymieniłem.
7. Rzymskie wakacje (1953) - Rzym w filmie jest pełen uroku. Świetny duet Hepburn-Peck.
8. Światła rampy (1952) - film o czerpaniu radości z życia i dążeniu do realizacji marzeń. Mamy tu wspólny występ Chaplina z inną ikoną kina niemego, Busterem Keatonem.
9. Wakacje pana Hulot (1953) - od Chaplina do Tatiego. Mnóstwo slapsticku w świetnym wydaniu. Główna postać jest outsiderem. Tati w pewnym sensie kontynuuje postać chaplinowskiego Trampa.
10. Naga ostroga (1953) - nie tak przełomowy jak "Poszukiwacze", jednak pełen dość nowatorskich pomysłów. Postaci nie są tak krystaliczne. Kibicujemy Stewartowi, bo jest najmniej zły ze wszystkich postaci. Nie jest to jednak klasyczny, szlachetny bohater bez skazy.

[Atrus]

1. La strada (1954)
Magia. Podpisuję się pod tym, co napisał Kriejtiw - wczesny Fellini to jest to. Z błahych historii potrafił zmontować arcydzieła. Urzekający, piękny film, który równie dobrze można poddać daleko idącym interpretacjom, co odebrać zupełnie dosłownie.

2. Okno na podwórze (Rear Window, 1954)
Jedno z największych osiągnięć Hitchcocka, bez dwóch zdań. Intrygująca przesłanka, narastające napięcie i zaskakujące rozwiązanie. I Grace Kelly.

3. Opowieści księżycowe (雨月物語, 1953)
Nie jestem wielkim miłośnikiem japońskiego kina (tym dziwniejsze, że w dziesiątce są aż trzy filmy z tegoż kraju), ale co do wielkości tego filmu nie mam wątpliwości. Ujmuje mnie jego legendarno-mityczny charakter i doskonała scenografia.

4. The Big Heat (1953)
Bardzo ponury noir Fritza Langa, chyba mój ulubiony film tego reżysera. Podstawowy zestaw środków użytych w filmie jest dość charakterystyczny dla kina noir - uczciwy gliniarz vs. skorumpowani gliniarze, problematyczne kobiety, twarde gadki - ale pozbawione przy tym wszelkiego romantyzmu, przez co bliższe życiu.

5. Wałkonie (I Vitelloni, 1953)
Fellini raz jeszcze. Ani fabuła nie jest specjalnie sensacyjna, ani głębia zbyt głęboka - a jednak wyszedł z tego wybitny film. Bardzo przy tym życiowy.

6. M jak morderstwo (Dial M for Murder, 1954)
Za jedną z recenzji na RYMie: "Isn't the real mystery why would any man want to kill Grace Kelly?"

7. Rashomon (羅生門, 1950)
Nie do końca rozumiem fenomen Kurosawy, ale kinematografia w tym filmie jest bezbłędna.

8. Rzymskie wakacje (Roman Holiday, 1953)
Pamiątka z czasów, kiedy komedie romantyczne nie kisiły się we własnych nieprawdopodobnych schematach. I kiedy grała w nich Audrey Hepburn.

9. Brama piekieł (地獄門, 1953)
KOLORY

10. Biały ren (Valkoinen peura, 1952)
Fińska hipsteriada. Takie lapońskie "Opowieści księżycowe". Przepiękne zdjęcia i ogólny klimat.

[Xavi]

Sabrina (1954)
Tokijska opowieść (1953)

1. Siedmiu samurajów (1954) - brak tego filmu na listach to jakiś żart czy błąd filmwebu znowu?
2. Rzymskie wakacje (1953) - za bardzo wielbię Audrey, żeby dać niżej. Przykro mi, nieobiektywnie.
3. Bulwar Zachodzącego Słońca (1950) - scena schodzenia po schodach to jeden z TYCH momentów.
4. La Strada (1954) - są 2,3 filmy Felliniego, które lubię chyba bardziej. Ale nie przez przypadek to mój ulubiony nie-anglojęzyczny reżyser. Piękna rzecz.
5. Rashomon (1950) - za końcówkę szczególnie.
6. Okno na podwórze (1954) - jeden z lepszych Hitchcocków. Najlepsze dialogi mam zapisane.
7. Stalag 17 (1953) - Wilder o wojnie tym razem. Uniwersalny był ten plan.
8. Piętno śmierci (1952) - Kurosawa kręci komedię. I to jaką. To Ci historia.
9. Deszczowa piosenka (1952) - jeden z musicali wszech czasów jednak.
10. Wszystko o Ewie (1950) - żeby nie było, że brak dobrych polskich filmów w tamtym czasie.

[Mefju]

1. Deszczowa Piosenka (1952) - Kapitalny musical! Drugi najlepszy zaraz po "Na Przepustce", ale przez długie lata był bezwzględnie pierwszy! Jeden z filmów dzieciństwa! Pamiętam jak będąc małym raz na działce podczas deszczu zacząłem w samych gaciach tańczyć jak Gene Kelly i śpiewać! Taki na mnie wywarł wpływ ten film między innymi! xD No i jest jeszcze kapitalny Donald O'Connor, który jak na niego patrzę to się tak zastanawiam czy to nie jest jakiś zaginiony brat braci Marx! xD Z nim też jest najlepsza scena tego filmu, kiedy tańczy z manekinem! xD No i ogólnie w genialne humorystyczny sposób pokazano tu problemy z przejściem z kina niemego w dźwiękowe.
2. Piotruś Pan (1953) - Kolejny film dzieciństwa i jeden z mojej disney'owskiej świętej trójcy obok Pinokia i Dumbo. Może i niesłusznie zawyżona lokata, bo głównie przez sentyment z dzieciństwa, no ale trudno.
3. Okno Na Podwórze (1954) - Kurde, naprawdę film trzyma w napięciu przez cały czas jego trwania, a jego zakończenie... dla mnie najdziwniejsze w historii i niestety ale chyba nie do końca zrozumiałe, bo albo finał jest zbyt oczywisty, albo zbyt wiele tam niedociągnięć. A i jeszcze inna sprawa, że z jeszcze większą przyjemnością oglądało mi się ten film jak sobie przypomniałem, że jeden z moich ulubionych odcinków Simpsonów jest niemal w całości oparty na tym filmie! I jak tak zajrzałem na swoją recenzję tego odcinka na forum Simpsonów sprzed ponad 6 lat to odkryłem, że napisałem jak bardzo pragnę obejrzeć ten film... no i stało się i się nie zawiodłem! xD P.S. Xavi, PW farfoclu!!!
4. Rzymskie Wakacje (1953) - Po prosty kapitalny film! Cała ta ucieczka(nie dziwię się Hepburn, bo też miałbym dojść tej całej dworskiej bufonady ) i ukrywanie prawdziwej tożsamości przez Hepburn i Pecka oraz jakie to miało konsekwencje... nie no momentami ten film to naprawdę niezłe jaja! xD Bracia Marx by się chyba tego nie powstydzili! xD Nie no może przesadzam, ale naprawdę mnie momentami ten film nieźle rozbawił i aż trudno oprzeć się wrażeniu w jaki on później przechodzi gorzki dramat. A zakończenie imo strasznie smutne.
A no i piękne zdjęcia Rzymu także tego - kolejny plus, ale nieprawdą jest jak głosi napis na początku filmu, że wszystkie zdjęcia były kręcone w Rzymie, bo zaraz po nim pojawiają się Londyn i Amsterdam, no chyba, że zbudowali w Rzymie jakieś ogromne ich makiety!
5. Nie Ma To Jak Show (1954) - Inny film miał być na tej pozycji, no ale ja mam taką słabość do musicali wszelkiej maści, że po prostu nie mogłem się powstrzymać, no a poza tym to tak genialne i równa dekada, że ciężko mi się zdecydować który film powinien być na którym miejscu i jakbym nie ułożył swojej listy to i tak byłoby mi żal. No ale ja mam słabość do musicalu, no to chyba najlepsza z nimi dekada(pomimo, że mój ulubiony jest z poprzedniej ). No ale ok - tutaj mamy znowu O'Connora, a także Marilyn Monroe! genialne piosenki, może nie najlepsze, ale takie od których zaczynałem swoje zainteresowania z filmami z Marilyn, m.in. "Heat Wave", "Lazy" czy moje ulubione "A Man Chases A Girl" w wykonaniu Donalda O'Connora tańczącego z ożywionymi posągami kobiałek przed rezydencją Marilyn. No a do tego rodzinne spory, dramat pomiędzy realizacją własnych marzeń(jak np. zostanie sukienkowym pedałem ) a showbiznesową ambicją reszty rodziny... no i wiecznie wracający pijany i nieszczęśliwie zakochany O'Connor. xD O ja go jeszcze lubię chyba też dlatego, że jest szalenie podobny do mojego Ś.P. dziadka za młodu.
6. Pokolenie (1954) - I wreszcie polski akcent. I to z nie byle kim - MŁODY PAŹDZIOCH i wszystko jasne! xD To on pierwotnie miał być pozycję wyżej, ale do końca miałem zagwozdkę. Nie mam żadnych punktów odniesienia, więc pewnie Gnietek jako historyk mnie tu wyśmieje, ale dla mnie to jest wręcz wzorcowy film propagandowy i nie trzeba tutaj wysilać mózgownicy i doszukiwać się piątego dna bo dla mnie był dość prosty w odbiorze. Krytyka kapitalizmu, wychwalanie pod niebiosa ruskich jako naszych wyzwolicieli, ukazywanie Niemców w jak najgorszym świetle - jak nas brutalnie leją, ale na szczęście my też ich lejemy w tym filmie. xD Tylko krytyka kościoła katolickiego była mało wyrazista(w ogóle propagandowa kwestia traktowania kościoła katolickiego jest dla mnie zagadką, bo widzę tam sporo niejasności), choć dobra była scena na lekcji religii z tym ultraortodoksyjnym księdzem(czyżby karykatura KK?) oraz jak go później Paździoch strollował! xD Obejrzałem ze względu na wspomnianego już Paździocha, bo to był jego debiut na dużym ekranie zdaje się. No i jeszcze młodzi Polański i Łomnicki - fajnie było zobaczyć tych dziadków z czasów ich studenckiej gówniarzerii. xD A poza tym na plus jest jeszcze muzyka, tak łudząco miejscami podobna do amerykańskich filmów z tych samych czasów że jakbym włączył ten film w momencie gdy nie ma żadnych dialogów to bym pomyślał, że jest amerykański!
Jednej sceny w tym filmie jednak nie mogę zrozumieć, UWAGA, SPOJLERY!!!a mianowicie kiedy ten gość co zwał się Jankiem, uciekał przed Niemcami na ostatnie piętro kamienicy, zastał tam kratę zamkniętą na kłódkę... no przecież miał spluwę i mógł zwyczajnie rozwalić nią zamek to on wolał zrobić jakieś kamikadze...KONIEC SPOJLERÓW!!! .
7. Stąd Do Wieczności (1953) - No nie wierzę, że nikt nie ma tu tego filmu. Jak dla mnie genialnie przedstawiona sytuacja nastrojów w armii przed niespodziewanym atakiem kitajców na Pearl Harbour jak i sam atak. No a poza tym świetne sceny pojedynków no i hawajskie klimaty. Czegoż chcieć więcej?
8. Kopciuszek (1950) - No tam kolejny Disney. Ale nisko bo za dużo w tej dekadzie powychodziło dobrych rzeczy, żebym miał tu namolnie sentymenty z dzieciństwa promować. Już wystarczy, że Piotruś Pan jest wysoko.
9. Alicja w Krainie Czarów (1951) - I jeszcze jeden Disney. Kurde, dacie wiarę, że ja ten film obejrzałem pierwszy raz w życiu dopiero w zeszłą środę? I to właśnie na potrzeby tego rankingu? Serio, nie widziałem go w dzieciństwie! Widziałem różne wersje Alicji, ale akurat nie tą! I teraz musiałem nadrobić zaległości i powiem szczerze... trochę żałuję, bo myślę, że w dzieciństwie bardziej by mnie porwał, a tak to niestety ale nie zrobił na mnie aż takiego wrażenia jakie sobie wymarzyłem. Nie warto odkładać filmów z dzieciństwa na dorosłość, bo już potem tak nie czarują.
10. Mężczyźni Wolą Blondynki (1953) - No jeszcze Marylin na koniec(listy głównej, bo jeszcze będzie coś poza nią). Nisko, bo jednak średnio mi się ten film podobał i uratowały go chyba tylko piosenki oraz niektóre śmieszne sceny jak np. gdy ten mały dzieciak z jakimś lordowskim tytułem pomagał się wydostać Marylin przez okno i jak ją kamuflował albo jak w pół roznegliżowana Marylin zaczęła tańczyć w sądzie czy próby odzyskania pewnych zdjęć poprzez zdejmowanie gościowi spodni. Ale zniechęciło mnie w tym filmie zbyt duże stężenie salonowej bufonady. No i miejscami film do złudzenia przypominał Titanica

11. W Samo Południe (1952) - No, mógłbym powiedzieć, że wzorcowy film o męstwie i tchórzostwie, ale jak dla mnie stanowczo za mało w nim akcji i napierdalanki, chociaż jest budowane napięcie.
12. Jak Poślubić Milionera (1953) - I jeszcze jedna Marilyn, ale niestety zawiodłem się raczej. Ja się tu spodziewałem kolejnego musicalu, a tymczasem muzykalny był tylko wstęp. Marilyn jak i jej kumpele pokazały tylko jakie są puste i pazerne, a ja miałem dziką satysfakcję, gdy ci ich upolowani panowie rollowali i trollowali. Ale żeby nie było, że uwzględniam w rankingu film który wyłącznie hejtuję - spodobały mi się tu kreacje Marilyn(no naprawdę genialne się tu ubierała) oraz to jak pomyliły jej się samoloty. xD


I to tyle. Chciałem jeszcze poznać "Bulwar Zachodzącego Słońca" i "Tramwaj Zwany Pożądaniem" między innymi, ale już nie dam rady. A lista filmów, które planowałem obejrzeć od czasów dzieciństwa lub późniejszych jest jeszcze jeszcze dłuższa! To naprawdę mocna i genialne dekada jest! I kiedy ja to wszystko ogarnę...

[manwerty]

1.Rashomon
2.Okno na podwórze
3.Siedmiu samurajów
4.M jak morderstwo
5.Cena strachu
6.La strada
7.W samo południe
8.Piętno śmierci
9.Gabinet figur woskowych
10.Na nabrzeżach

[Faraday]

1. Siedmiu samurajów
2. Okno na podwórze
3. Rzymskie wakacje
4. Bulwar Zachodzącego Słońca
5. Piętno śmierci
6. Noc myśliwego
7. Tokijska opowieść
8. Rashomon

[Mefju]

LATA 1950-1954 - PODSUMOWANIE!





4. Rzymskie Wakacje (1953) - 28
5. M Jak Morderstwo (1954) - 25
-. Siedmiu Samurajów (1954) - 25
7. Bulwar Zachodzącego Słońca (1950) - 24
8. Deszczowa Piosenka (1952) - 23
9. Cena Strachu (1953) - 15
-. Piotruś Pan (1953) - 15

11. Wałkonie (1953) - 13
12. W Samo Południe (1952) - 10
13. Piętno Śmierci (1952) - 9
14. Kopciuszek (1950) - 8
-. Opowieści Księżycowe (1953) - 8
16. Abbott i Costello w Legii Cudzoziemskiej (1950) - 7
-. Pokolenie (1954) - 7
-. The Big Heat (1953) - 7
19. Abbott i Costello Spotykają Niewidzialnego Człowieka (1951) - 6
-. Alicja w Krainie Czarów (1951) - 6
-. Nie Ma To Jak Show (1954) - 6
22. Abbott i Costello Spotykają Jekylla i Hyde'a (1953) - 5
-. Harvey (1950) - 5
24. Abbott i Costello Lecą Na Marsa (1953) - 4
-. Sabrina (1954) - 4
-. Stalag 17 (1953) - 4
-. Stąd Do Wieczności (1953) - 4
28. Celuloza (1953) - 3
-. Zapominani (1950) - 3
-. Folwark Zwierzęcy (1954) - 3
-. Światła Rampy (1952) - 3
32. Pustka (1950) - 2
-. Mężczyźni Wolą Blondynki (1953) - 2
-. Wakacje Pana Hulot (1953) - 2
-. Brama Piekieł (1953) - 2
-. Gabinet Figur Woskowych (1953) - 2
-. Tokijska Opowieść (1953) - 2
38. Pod Gwiazdą Frygijską (1954) - 1
-. Umberto D. (1952) - 1
-. Naga Ostroga (1953) - 1
-. Biały Ren (1952) - 1
-. Wszystko o Ewie (1950) - 1
-. Na Nabrzeżach (1954) - 1


Głosowało 10 osób, które wymieniły łącznie 43 filmy. Najczęściej na listach pojawiały się "Okno Na Podwórze" i "Rashomon" - po 7 razy.
7 różnych filmów na pierwszych miejscach list.


Film od Faraday'a "Noc Myśliwego" jest z 1955 roku, więc nie był liczony. Dałem Faraday'owi możliwość poprawienia swojej listy, ale niestety coś długo nie było go na forum w ciągu ostatniej doby, a ja już nie miałem siły na niego dłużej czekać. W związku z czym wszystkie pozycje z jego listy powyżej tego filmu dostały o jeden punkt mniej.

I w związku z powyższym prośba do wszystkich: Patrzcie uważnie jakie lata obejmuje okres danego notowania, sprawdzajcie dokładnie rok produkcji Waszych filmów i nie znikajcie nagle z forum zaraz po wrzuceniu listy, bo potem będą takie problemy, że ja nie mogę podsumowania zrobić, a jak zrobię to ktoś się będzie czepiał czemu go nie poinformowałem i na niego nie zaczekałem.
Amen!

[Mefju]

LATA 1955-1959

[NAR]

Ja jebie, rok 57 był "całkiem" w porządku. Ciężko zestawić ze sobą takie rzeczy jak Ścieżki Chwały, Pociąg, czy Świadek Oskarżenia. Zatem na pierwsze poleciał Kanał, bo to fhuj poruszający i odważny obraz. Niesamowite że nakręcono ten film w latach 50. Dalej Świadek bo to mistrzowsko zrealizowany film jest. Oczywiście z genialnym zakończeniem, ale nie tylko. Na trzecim najsłynniejszy Bergaman, scena gdy rycerz gra ze śmiercią w szachy z pewnością wryła mi się w mózg na zawsze. Najbardziej poruszający Kubrick ze słynnym cytatem "Gentlemen of the court, there are times when I'm ashamed to be a member of the human race and this is one such occasion."
Dalej12 spoconych facetów i kolejne mistrzostwo świata. Na 6 ulubiony film Coppoli. Następnie jeszcze jeden polski film, tym razem niezwykle klimatyczny. Na 8 Wściekłe Psy nakręcone 40 lat przed Wściekłymi Psami, jeszcze jeden (tym razem co dziwne całkiem pozytywny) Bergman i na koniec film, który mówi, że nikt nie jest idealny.

1 Kanał (1957)
2 Witness for the Prosecution [Świadek oskarżenia] (1957)
3 Det sjunde inseglet [Siódma pieczęć] (1957)
4 Paths of Glory [Ścieżki chwały] (1957)
5 12 Angry Men [Dwunastu gniewnych ludzi] (1957)
6 Popiół i diament [Ashes and Diamonds] (1958)
7 Pociąg [Night Train] (1959)
8 The Killing [Zabójstwo] (1956)
9 Smultronstället [Tam, gdzie rosną poziomki] (1957)
10 Some Like It Hot [Pół żartem, pół serio] (1959)

[Gnietek]

No dobra, od teraz (pewnie aż do końca ) naparzam polskimi produkcjami. Z tym, że akurat w tym i następnym pięcioleciu ma to całkiem niezłe uzasadnienie - polska szkoła w filmie. Nurt, w którym powstawały filmy wybitnie ponure i czasami niełatwe w odbiorze, ale na najwyższym poziomie artystycznym.

1. Człowiek na torze (1956)
Jeden raz widziałem ten prosty, ani trochę nie efekciarski film Andrzeja Munka, dawno temu, i to jeszcze w kiepskiej jakości, bo przed rekonstrukcją cyfrową, ale tak mi się wbiły w pamięć poszczególne, bardzo wymowne sceny, słowa, ze nie ma opcji - musi być na pierwszym miejscu. Gorzka rozprawa z niesprawiedliwością czasów stalinowskich mogłaby być tylko dokumentem pewnego okresu, ale nie jest. Głębsze, moralne przesłanie o tym, co świadczy o wartości człowieka, pozostaje aktualne.

2. Eroica (1957)
Andrzej Munk po raz drugi (koleś był geniuszem, szkoda, że tak mało zdążył nakręcić), teraz jednak jego diametralnie odmienne, niemal prześmiewcze dzieło. Polemika z narodowymi mitami, bardzo żywymi wówczas wspomnieniami wojennymi musiały być w połowie lat 50. odważnymi głosami w dyskusji o mentalności polskiej. Obraz polskich oficerów w niewoli dobrze traktowanych przez hitlerowskich strażników, ale niemogących znieść siebie nawzajem; ich karmienie się snami o swojej wielkości, przykładanie wagi do przebrzmiałych spraw - zaskakująco oskarżycielsko wygląda także dziś. Przy okazji: genialne aktorstwo (ale w sumie mógłbym to powiedzieć o każdym z filmów, które dziś tu przywołuję).

3. Kanał (1956)
To też miał nakręcić Andrzej Munk. Podobno zrezygnował z powodu trudności w kręceniu w kanałach, Nie dziwię się. Nawet dzisiaj pewnie nie byłoby łatwo. W wielu scenach widać niewiele, trzeba się wpatrywać w ekran, żeby wszystko wychwycić (no ale znowu - oglądałem w starej wersji, sprzed rekonstrukcji cyfrowej)... Niemniej warto. Piekło podróżowania kanałami pod Warszawą, w której Niemcy tłumili powstanie zostało oddane w pełni.

4. Pętla (1957)
Obejrzałem po raz pierwszy w życiu właśnie przed chwilą, specjalnie na potrzeby tego rankingu. Powinienem powiedzieć, że to mocny film o piekle, jakim jest życie alkoholika... ale tak się nieszczęśliwie złożyło, że wczoraj byłem w kinie na "Pod Mocnym Aniołem", który to ma tę samą tematykę, ale jest wręcz ekstremalnie dosadny i brutalny w przedstawianiu tegoż piekła. W "Pętli" nie ma naturalizmu, "Pętla" jest teatralna (no cóż, główną rolę grał Holoubek, więc wiadomo) i pełna symboli. Aż takiego wrażenia nie robi, ale to jednak świetny film.

5. Ostatni dzień lata (1958)
Debiut reżyserski Tadeusza Konwickiego to film krótki (trwa około godziny) i wybitnie minimalistyczny - tylko dwoje aktorów, cała akcja dzieje się na plaży, rekwizytów jest dosłownie kilka. A mimo to obraz wciąga. Skupia się na grze między dwojgiem ludzi, którzy nie umieją się porozumieć, choć nie mają nikogo innego; ludzi, których psychikę wykrzywiły złe doświadczenia (wojenne? rodzinne?). Interesujące... chociaż chyba najmniej z całej (w sumie niewielkiej twórczości filmowej Konwickiego).

6. Popiół i diament (1958)
Nie do końca rozumiem kultu otaczającego ten film. Owszem, ukazano dylematy młodych ludzi, którzy dorastali w czasach wojennych, przeżyli okupację w podziemiu i znaleźli się w Polsce "Ludowej". Owszem, pokazuje nieźle kariery dorobkiewiczów, którzy są moralnymi zerami. Przemyśleń jest tu jednak za mało. Wszystko dzieje się w przeciągu doby, nie ma czasu na refleksje, zwroty akcji, wszystko zmierza od razu prosto do tragedii. Brakuje mi w tym wszystkim jakiejś większej głębi.

7. Pociąg (1959)
Brakuje mi jakiejś spójnej fabuły, wyrazistego zakończenia, puenty... W dodatku strasznie drażni mnie jazz i smętna wokaliza Wandy Warskiej, które prawie cały czas snują się w tle. Niemniej ciekawie pokazano różne postacie, które jadą tym samym pociągiem, ich przypadkowe spotkania, krótkie splecenie się historii ich życia.

8. Orzeł (1958)
Rekonstrukcja historii polskiego okrętu podwodnego i jego bohaterskiej załogi. Hm, dla mnie to tych marynarzy pokazano trochę mało męsko , a postać grana przez Bronisława Pawlika (miał być zapewne takim sympatycznym rozrabiaką, który na koniec okaże się największym bohaterem) budzi we mnie antypatię. Aaaaale tak ogólnie klimat jest i można sobie wyobrazić, jak to się żyło na początku wojny na okręcie podwodnym.

9. Ewa chce spać (1957)
Rany, jaka głupiutka komedyjka! Nieudolni policjanci, złodzieje szanujący swój fach i naiwne dziewczę szukające noclegu w baśniowym miasteczku... To jest tak durne, że aż boli. Co ciekawe, są za to genialne sceny poboczne (np. kiedy Kalina Jędrusik w popłochu chce ukryć swojego chłopaka - Jana Kobuszewskiego - przed wizytą szefowej hotelu) i bardzo niezwykły muzyczny wstęp. Dodam jeszcze standardowo aktorstwo na wysokim poziomie (dla mnie wyróżnili się tu choćby Ludwik Benoit i Roman Kłosowski).

10. Lecą żurawie (1957)
To "arcydzieło" kina radzieckiego mnie nie ruszyło ani trochę. Strasznie banalna historia. Na pewno jednak jest niezłym dokumentem odwilży w ZSRR.

[shamar]

Powoli zaczynają się lata, które moja pamięć obejmuje. Choć też wybiórczo.

1. Ben Hur (1959)
2. Most na rzece Kwai (1957)
3. Rio Bravo (1959)
4. Noc myśliwego (1955)
5. Zawrót głowy (1958)
6. Dziesięcioro przykazań (1956)
7. Północ - północny zachód (1959)
8. Popiół i diament (1958)
9. Wojna i pokój (1956)
10. Zakochany kundel (1955)

[MCwalter01]

Mocna dziesiątka. Wiele znakomitych filmów się nie załapało (najbardziej szkoda "Eroiki", "Na wschód od Edenu" i "Zawrotu głowy")...
1. Siódma pieczęć (1957) - fascynująca, pełna symboliki opowieść, usytuowana w realiach średniowiecznej Europy to jeden z największych filmów w historii kina.
2. Pół żartem, pół serio (1959) - obok "Żywotu Briana" i "Dr Strangelove" moja ulubiona komedia. Wilder mistrz. "Well, nobody's perfect!"
3. Tam, gdzie rosną poziomki (1957) - mądry, refleksyjny film z elementami kina drogi. Dobry na początek dla kogoś, kto nie widział żadnego filmu Bergmana - w przeciwieństwie do np. "Szeptów i krzyków" czy "Persony" jest dość przystępny.
4. Dwunastu gniewnych ludzi (1957) - specyficzny, duszny klimat. Wzrastające napięcie dramaturgiczne. Film ten doskonale ukazuje różnice społecze, panujące w tym czasie w Ameryce.
5. Ścieżki chwały (1957) - Kubrick świetnie odnajdywał się chyba w każdym gatunku filmowym. Inteligentne, głębokie dzieło, które nie pozostawia widza obojętnym.
6. Popiół i diament (1958) - rewelacyjna aktorsko, pełna symboliki, przejmująca opowieść. Znakomite zdjęcia.
7. Północ - północny zachód (1959) - znakomicie trzymający w napięciu i dostarczający sporej rozrywki film.
8. Poszukiwacze (1956) - film wiele zawdzięcza doskonałej reżyserii Johna Forda i pięknym krajobrazom Monument Valley. John Wayne stworzył intrygującą postać.
9. Pętla (1957) - film, oparty o znakomite opowiadanie Hasa to wstrząsający i przejmujący obraz walki z nałogiem. "Pętla" posiada niesamowity klimat.
10. Świadek oskarżenia (1957) - znakomita, wciągająca intryga. Ciekawe, wiarygodnie przedstawione postaci i sporo humoru.

[Kriejtiw]

1. Marty (1955)
Zapomniany film. Wielka szkoda, bo jest naprawdę wspaniały. Połączenie włoskiego neorealizmu z amerykańskim przepychem. Strasznie chwyta mnie ta historia, no i w dobie taniej jak barszcz chirurgii plastycznej i innych upiększaczy (duh) taki film już nie powstanie. Mnie to strasznie chwyta, bardzo nostalgiczny, romantyczny i... po prostu piękny. Jeden z moich ulubionych rozczulaczy.

2. Ballada o żołnierzu (1959)
Mmm, jaka piękna radziecka odwilż. Aloszka jedzie do matki przez pół ZSRR, po drodze spotyka dobrych i złych. Dobrzy zostają za swe czyni wynagrodzeni, źli zostają ukarani. Kolejny przepiękny film, strasznie sentymentalny jestem chyba...

3. Los człowieka (1959)
Kiszka, dalej jadę z filmami z ZSRR. Może i Szołochow był złodziejem, ale dobrze, że to opowiadanie zostało spopularyzowane. Kolejny radziecki film drogi z wojną w tle. Scena, gdy Bondarczuk pije wódę, żeby się wykupić, jest rozwalająca. Ale chyba jeszcze bardziej niszczące są ostatnie sceny z dzieciakiem... Aczkolwiek one niszczą w innym sensie.

4. Tym cięższy ich upadek (1956)
Ostatni film Bogarta i tym samym jeden z jego najlepszych. Historia dziennikarza sportowego, który wpada na trop wielkiej afery broni się sama. Ale ten film to przede wszystkim Hump, który choć wygląda momentami bardzo źle, słania się na nogach, jest blady... i tak nie rezygnuje z palenia i dziarsko gra. Może zawyżam ocenę ze względu na to, że to jego pożegnanie z kinem, ale trudno. Panie Bogart, szacunek!

5. Popiół i diament (1958)
Uch, kult. Maciek to już zaiste pomnikowa postać, zasłużenie. Ważny i cenny film, pokazujący maksimum prawdy, jakie można było wówczas uchylić.

6. Pętla (1957)
Kto by pomyślał, że Has, który znany jest z widowiskowego Rękopisu i onirycznego Sanatorium wysmaży coś takiego, wow. Realizm w tym filmie powala, świetna ekranizacja mojego ulubionego opowiadania Hłaski (swoją drogą, w tamtym czasie dość sporo go ekranizowano: Ósmy dzień tygodnia czy Baza ludzi umarłych; dobre to filmy, ale chyba się nie zmieszczą).

7. Dwunastu gniewnych ludzi (1957)
Wiadomo, mistrzowskie dialogi i takowe napięcie.

8. Człowiek na torze (1956)
Z uporem maniaka będę powtarzał, że to polski Rashomon, tylko lepszy. Cóż, jest dość nisko, sam się tamu dziwię. Bardzo dobra przypowieść o karze, ale chyba też jeszcze lepsze świadectwo czasów. Ciężki i surowy, jak wagon pełen węgla.

9. Buntownik bez powodu (1955)
Niektórzy mówią, że się zestarzał. Może patrząc przez pryzmat naszego wieku, no ale to jest film o młodzieży z tamtych czasów. Świetnie ukazany konflikt pokoleń, i tyle.

10. Rio Bravo (1959)
A o to miejsce walczyło chyba z piętnaście filmów. Zdecydowałem się więc na lajtowy western, gdzie Amerykańce śmieją się, śpiewają, piją, a w przerwach od tego masakrują bandytów niczym Korwin lewaków. Taki western familijny, ale to się ogląda!

[Atrus]

Grubo. Chyba najlepszy okres dla polskiego kina.

1. Siódma pieczęć (Det sjunde inseglet, 1957)
Być może najlepszy film jaki widziałem. Jak powszechnie wiadomo, dobre filmy dzielą się na filmy o miłości i filmy o śmierci, ten naturalnie należy do drugiej kategorii, i to w bardzo dosłownym sensie. Śmierć, która sama nie zna rozwiązania żadnej z zagadek tego świata przyjmuje wyzwanie rycerza, który ma wiele pytań i mało czasu, by ostatecznie udowodnić to, co wiedzą wszyscy od zawsze - śmierć zawsze wygrywa w szachy.

2. Pociąg (1959)
Uwielbiam klimat i rytm tego filmu. Uwielbiam dialogi i muzykę, wreszcie uwielbiam aktorów i aktorki w nim grające. I "resztę pani wyłzawi", i "pan chyba chce wylądować w szpitalu" (czemu Cybulski się konduktora nie posłuchał, czemu?), i fakt, że najwyraźniej w 1959 ludzie podróżujący nocnymi pociągami byli nadzwyczaj uprzejmi. Take that, 2014.

3. Ścieżki chwały (Paths of Glory, 1957)
Pierwsze arcydzieło Kubricka. Mocne i poruszające, chyba jego najbardziej "ludzki" film.

4. Dwunastu gniewnych ludzi (12 Angry Men, 1957)
Napięcie jak w najlepszych filmach Hitchcocka, z tą różnicą, że o morderstwie tylko się mówi i bez blondynek. Jedno z największych osiągnięć kina.

5. Popiół i diament (1958)
Poszczególne sceny zapadają w pamięć z wyjątkową siłą. Plus wiadoma rola Cybulskiego, który musiał z nią się zmagać do końca życia.

6. Świadek oskarżenia (Witness for the Prosecution, 1957)
Zaczyna się jako wyborna komedia, kończy jako tragedia nie mniej poważna, niż "12 gniewnych".

7. Tam, gdzie rosną poziomki (Smultronstället, 1957)
Bergman mistrzowsko o siłach rządzących ludzkim życiem, coś jak "Proces" Kafki z happy endem.

8. Eroica (1958)
Odważnie o polskich mitach, ale nie bez szacunku. Scena z czołgiem to chyba świadome nawiązanie do Chaplina czy Keatona.

9. Kanał (1957)
O Powstaniu odartym z patosu i wzniosłości - bohaterowie brną po uszy w gównie w niepewnym kierunku, nadzieje nikną z każdą minutą, a oni brną i brną. Mocniej się nie da.

10. Zabójstwo (The Killing, 1956)
A tu Kubrick zaczyna swoją dobrą passę, która potrwa przez następnych, bagatela, 44 lat.

Nie zmieściły się:

[Faraday]

1. Dwunastu gniewnych ludzi
2. Ścieżki chwały
3. Północ - północny zachód
4. Świadek oskarżenia
5. Pociąg
6. Dotyk zła
7. Tam, gdzie rosną poziomki
8. Noc myśliwego
9. 400 batów
10. Ucieczka skazańca

Kanał
Buntownik bez powodu
Plan dziewięć z kosmosu

[Xavi]

0. Plan dziewięć z kosmosu - Ed Wood u szczytu formy.

1. Ścieżki chwały - a bo ja wrażliwy koleś jestem.
2. Dwunastu gniewnych ludzi - film o dwunastu spoconych kolesiach w jednym pokoju. Jest jakiś trailer tego?
3. Ognie polne - jak ktoś uwielbia 'Idź i Patrz' to myślę powinien zarwać przy tym wieczór. Beznadzieja wojny i potrzeby ludzkie.
4. Siódma pieczęć - najlepszy Bergman jakiego znam. Może Persona ewentualnie. Niespodzianka.
5. Dotyk zła - chyba lepszy niż Obywatel Kane jeśli chodzi o Wellesa.
6. Północ - północny zachód - nie wiem czy nie ulubiony Hitchcock bo zrobiony z jajem (scena licytacji - trolling totalny). Czasami zbytnia powaga u Alfreda czasem drażniła. A scena z samolotem > scena z prysznicem (której aż takiego kultu nie łapię ;p)
7. Pętla - najbardziej emocjonujący polski film jaki widziałem chyba.
8. Pociąg - klimat jak rybo dwudyszna.
9. Świadek oskarżenia - Wilder potwierdza wszechstronność. Tym razem w sądzie.
10. Kanał - faktycznie polski film wtedy miał swój czas.

Tyle rzeczy odpadło...

400 batów (1959), Buntownik bez powodu (1955), Hiroszima, moja miłość (1959), Tam, gdzie rosną poziomki (1957), Ucieczka skazańca (1956), Noc myśliwego (1955) [bez tego filmu nie byłoby wszystkich Jokerów i Hannibali], Miłość po południu (1957), Zawrót głowy (1958), Pół żartem, pół serio (1959), Ewa chce spać (1957), Popiół i Diament.

[Xavi]

0. Plan dziewięć z kosmosu - Ed Wood u szczytu formy.

1. Ścieżki chwały - a bo ja wrażliwy koleś jestem.
2. Dwunastu gniewnych ludzi - film o dwunastu spoconych kolesiach w jednym pokoju. Jest jakiś trailer tego?
3. Ognie polne - jak ktoś uwielbia 'Idź i Patrz' to myślę powinien zarwać przy tym wieczór. Beznadzieja wojny i potrzeby ludzkie.
4. Siódma pieczęć - najlepszy Bergman jakiego znam. Może Persona ewentualnie. Niespodzianka.
5. Dotyk zła - chyba lepszy niż Obywatel Kane jeśli chodzi o Wellesa.
6. Północ - północny zachód - nie wiem czy nie ulubiony Hitchcock bo zrobiony z jajem (scena licytacji - trolling totalny). Czasami zbytnia powaga u Alfreda czasem drażniła. A scena z samolotem > scena z prysznicem (której aż takiego kultu nie łapię ;p)
7. Pętla - najbardziej emocjonujący polski film jaki widziałem chyba.
8. Pociąg - klimat jak rybo dwudyszna.
9. Świadek oskarżenia - Wilder potwierdza wszechstronność. Tym razem w sądzie.
10. Kanał - faktycznie polski film wtedy miał swój czas.

Tyle rzeczy odpadło...

400 batów (1959), Buntownik bez powodu (1955), Hiroszima, moja miłość (1959), Tam, gdzie rosną poziomki (1957), Ucieczka skazańca (1956), Noc myśliwego (1955) [bez tego filmu nie byłoby wszystkich Jokerów i Hannibali], Miłość po południu (1957), Zawrót głowy (1958), Pół żartem, pół serio (1959), Ewa chce spać (1957), Popiół i Diament.

[manwerty]

1.Zawrót głowy
2.Siódma pieczęć
3.Północ-północny zachód
4.Pociąg
5.Tron we krwi
6.Dom na przeklętym wzgórzu
7.Inwazja porywaczy ciał
8.Dwunastu gniewnych ludzi
9.Eroica
10.Plan 9 z kosmosu

[Mefju]

1. Pół Żartem Pół Serio (1959) - No wreszcie jakaś porządna(mimo, że genderowa, ale to w tym wypadku akurat zaleta xD) komedia z Marilyn, choć to nie ona gra tu pierwsze skrzypce. Do tego mafijne porachunki, impreza w pociągu(w ogóle za sam motyw drogi duży plus), no i piosenki - jak zawsze dobre, choć nie wiem dlaczego ale zabrakło tu tytułowej.
2. Dwunastu Gniewnych Ludzi (1957) - Jak ja uwielbiam te minimalizmy w filmach, bo można przy ich pomocy(albo pomimo nich) przekazać naprawdę zaskakująco dużo treści! Typowy film pokazujący jak ludzie czasem zatracają trzeźwe myślenie i jak łatwo ulegają emocjom. Dodatkowo wszystko potęgują warunki w jakich ci faceci muszą pracować - duszno, ciasno i pod presją czasu bo niektórym się na mecza śpieszy. Poza tym bardzo ciekawa i inteligentna wymiana argumentów, przekabacania innych na swoją stronę... i w ogóle jak ten film uświadamia pewną oczywistą prawdę której wielu ludzi za rybo dwudyszna nie chce pojąć - że nic nie jest jednoznaczne i każda sprawa pozostawia po sobie wiele wątpliwości... że zawsze znajdzie się więcej wątpliwości niż faktów. Jezu, w ogóle jak tak patrzyłem na te kłótnie i argumentacje począwszy od tego gościa co jako pierwszy uznawał tego chłopaka za niewinnego to normalnie miałem wrażenie jakbym widział siebie samego kłócącego się z rodziną o jakieś pierdoły i gdy uświadamiam, że nie można być zbyt pewnym siebie i swoich przekonań to oczywiście nikt nie słucha... bo nie! Argumentacja zupełnie na poziomie tego gościa na końcu. xD Powinni imo zdecydowanie obejrzeć ten film, bo pokazuje on jak w prosty sposób można obalić wszelkie racjonalne argumenty! Na wszystko! I jak łatwo można na wszystko znaleźć jakieś okoliczności łagodzące...
Nie no, wgniata w fotel ten film, bez dwóch zdań! I o ile tam facetom czas się dłużył to u mnie jako widza wręcz przeciwnie!
3. Pociąg (1959) - Za Cybulskiego, jego szaleństwo i ten jego śmieszny nawyk... który w końcu przypłacił życiem i to niestety w realu. W ogóle jak on zrobił tą sztuczkę, że pociąg pędził a on nagle znalazł się po drugiej stronie okna i nic mu się nie stało pozostaje dla mnie zagadką.
Ale głównie spodobał mi się ten film po prostu za sam motyw drogi, który w filmach i w życiu po prostu uwielbiam! I pociągami też jeździć uwielbiam. I w ogóle niesamowite jak się pozmieniało PKP przez te pół wieku - wszystko tam takie lśniące, zadbane i nowiutkie... aż trudno uwierzyć, że to lata 50-te. Chociaż z drugiej strony jeżeli teraz wagony PKP są brzydkie, zniszczone, stare i zaniedbane to jednak logiczne, że te kilkadziesiąt lat temu musiały być schludne, nowiutkie i zadbane.
O i albo mi się zdaje, albo w korytarzach było chyba jakoś mniej ciasno. O i jeszcze morze na końcu... no jak tu nie lubić tego filmu? O i jeszcze ta muzyka jakby sam Miles Davis robił soundtrack do tego filmu.
4. Ostatni Dzień Lata (1958) - Jak już wspomniałem - uwielbiam minimalizmy, bo dzięki nim, albo pomimo nich można wiele cennych treści przekazać. No i jeszcze to morze... Moim zdaniem to jednak bardzo smutny film(co nie znaczy, że zły), a zwłaszcza z tym wyciem na końcu... z takim jakby rozpaczliwym wołaniem o pomoc... Trudno się przy tym nie zmusić do refleksji.
5. Zakochany Kundel (1955) - No skoro pojawiają się Disney'e to znaczy, że po nich będzie tylko gorzej. Nie znaczy, że animacje są złe, bo akurat w tej dekadzie to były jedne z lepszych, ale ja jednak wolę zbyt nachalnie nie promować sentymentów z dzieciństwa i jeśli już gdzieś je promuję to bardziej dlatego, że brakuje mi już pomysłów na to co wstawiać dalej. Choć to oczywiście nie koniec wcale mojej listy.
6. Przystanek Autobusowy (1956) - Jeden z najdziwniejszych filmów jakie widziałem. Jednocześnie mnie bawił i wkurwiał. W dzieciństwie pewnie bym się z tego śmiał, ale jak ja patrzyłem na tego namolnego kowboja co cały czas napastuje Marilyn i jeszcze ją porywa łapiąc na lasso przed wejściem do autobusu... normalnie nie przypuszczałem, że można być aż takim idiotą. A najgorsze jest to, że ja niestety paru takich typków znam w realu i zachowują się tak nie tylko wobec dziewcząt.
Patrząc na tego buca jak nic do niego nie docierało normalnie miałem ochotę dać mu w mordę, ale na szczęście wyręczyli mnie już w tym filmie inni. Ale miał debil szczęście, że to się wszystko mimo wszystko dobrze dla niego i wszystkich skończyło.
A dlaczego w ogóle daję ten film, skoro wymieniłem praktycznie same jego wady? No bo primo: na pewno nie można powiedzieć o tym filmie, że jest nudny, bo jednak wgniatał w fotel i byłem strasznie ciekaw jak to wszystko się rozstrzygnie, secundo: Marilyn wreszcie zagrała jakąś prostą normalną dziewczynę, a nie jakąś pazerną arystokratyczną damulkę z wyższych sfer, pławiącą się w sławie i luksusach i co tylko czyha na jakiegoś milionera - bo na taką to ja już szczerze patrzeć nie mogłem! No i tertio - motyw drogi! Podróży! To zawsze będzie dobre! Quatro - kowboje, rodeo, dziki zachód, Quinto - piosenka "That Old Black Magic".
7. Buntownik Bez Powodu (1955) - Bo James Dean i jego ADHD... nie no, fajnie było popatrzeć na perypetie buntowniczej młodzieży z lat 50-tych, która jak się okazuje wcale nie była lepsza od dzisiejszej. Trudno jednak mi uwierzyć, że to jest dokładnie pokolenie moich dziadków, a sam James Dean jest nawet z tego samego rocznika co jeden mój Ś.P. dziadek i jedna moja Ś.P. babcia. Poza tym wyścigi samochodowe, nawiedzony dom i planetarium. Na pewno nie było nudno.
8. Popiół i Diament (1958) - Nie do końca mnie ten film wciągnął, no ale trudno nie docenić. Poza tym Cybulski i już wiadomo o co chodzi. Czasem mam wrażenie jakby był on polskim Jamesem Deanem, bo ten jego upór i bezkompromisowość są wręcz wzorcowe podobnie jak u amerykanina. I mówię tu nie tylko o jego roli w tym filmie ale i w "Pociągu". Ale żebym uznał ten film za kultowy to musiałbym go obejrzeć na spokojnie, a nie na szybko na potrzeby tego rankingu. Generalnie jednak bardzo dało się tu we znaki to karierowiczostwo co po niektórych na tym bankiecie. W sumie i pijaństwa było tu tyle, że... no generalnie zmierzam do tego, że chyba Smarzowski mógłby spokojnie coś takiego nakręcić.
9. Śpiąca Królewna (1959) - No kolejny Disney dla zapchania listy. Ten zdecydowanie niżej bo to jednak babski film, no ale że ja jestem i byłem dziwny i że wychowywałem się wśród niemalże samych sióstr to oglądałem go w dzieciństwie ochoczo. <runs>
10. Słomiany Wdowiec (1955) - I jeszcze jedna Marilyn. Obejrzałem tylko dlatego, że to właśnie z tego filmu pochodzi ta słynna scena z podmuchem z metra. Ale miejscami mnie ten film nudził, bo za dużo tam było trochę tych wszystkich schizofrenii głównego bohatera, a sama scena z podmuchem z metra pokazana tylko fragmentarycznie... trochę się zawiodłem na tym filmie. Ale momenty też były, jak się gościu przewracał na wrotkach, jak utknął mu palec w butelce od szampana(w ogóle śmieszne jest, że jak Marilyn upadła na podłogę usuwając mu palec to ta się nieźle wywróciła i szampan był cały i nie uroniła się ani kropelka), pakowanie wiosła, no i jeszcze muzyka Rachmaninowa, którego polubiłem za sprawą tego, że jeden z moich ulubionych klawiszowców rockowych nawiązuje do jego twórczości. No i te moje ulubione fragmenty też się tu w tym filmie przewijały.
No generalnie momenty ten film miał, ale starczą one tylko na ostateczne zapchanie listy, bo gdybym miał więcej czasu na przypominanie sobie filmów lub poznawanie nowych to na pewno w tym miejscu pojawiło by się coś innego.

11. Na Wschód Od Edenu (1955) - Kolejny James Dean, ale niestety ten już mnie nudził. Ja rozumiem, że Dean i w filmach i w życiu był zagubiony i bezkompromisowy, ale tutaj pokazywał to aż za bardzo i tak jakoś z trwogą ten film oglądałem jak tak na niego patrzyłem. Reszta postaci niczym mnie nie powaliła. Było tylko kilka fajnych scen w lunaparku i na paradzie z okazji przystąpienia USA do I wojny światowej, ale poza tym... nie no, film jest gorzki, dramatyczny i daje do myślenia, zmusza do refleksji, no ale... nie wiem, może to po prostu nie moje klimaty? Poza tym myślałem, że to będzie western.

No i mam jeszcze kilka filmów które mógłbym dać na listę, ale nie dam, bo albo za słabo pamiętam, albo widziałem tylko fragmentarycznie, a są to m.in.:
Rio Bravo (1959)
Orzeł (1958)
Konnica (1959)
Osobne Stoliki (1958)
Książę i Aktoreczka (1957)

A ja mam zasadę by nie dawać mimo wszystko filmów, których widziałem tylko urywki.

Chciałem jeszcze poznać Ben Hur (1959), ale litości! Co za idiota kręci 3,5-godzinne filmy?! Jakby nie można było tego na dwie części podzielić, że już nie wspomnę, że pewnie większa kasa by z tego była.

Generalnie jednak tę połowę dekady uważam za słabszą od poprzedniej, a na oglądanie więcej filmów które mogłyby mi się spodobać po prostu nie miałem w tym tygodniu czasu.

[Mefju]

LATA 1955-1959 - PODSUMOWANIE!





4. Ścieżki Chwały (1957) - 40
5. Popiół i Diament (1958) - 33
6. Północ - Północny Zachód (1959) - 29
7. Świadek Oskarżenia (1957) - 24
8. Kanał (1957) - 21
9. Pół Żartem Pół Serio (1959) - 20
10. Tam Gdzie Rosną Poziomki (1957) - 18
-. Pętla (1957) - 18

12. Zawrót Głowy (1958) - 16
13. Eroica (1957) - 14
14. Człowiek Na Torze (1956) - 13
-. Ostatni Dzień Lata (1958) - 13
16. Dotyk Zła (1958) - 11
17. Ben Hur (1959) - 10
-. Noc Myśliwego (1955) - 10
-. Marty (1955) - 10
20. Most Na Rzece Kwai (1957) - 9
-. Rio Bravo (1959) - 9
-. Ballada o Żołnierzu (1959) - 9
23. Los Człowieka (1959) - 8
-. Ognie Polne (1959) - 8
25. Zakochany Kundel (1955) - 7
-. Tym Cięższy Ich Upadek (1955) - 7
27. Buntownik Bez Powodu (1955) - 6
-. Tron We Krwi (1957) - 6
29. Dziesięcioro Przykazań (1956) - 5
-. Dom Na Przeklętym Wzgórzu (1959) - 5
-. Przystanek Autobusowy (1956) - 5
32. Zabójstwo (1956) - 4
-. Inwazja Porywaczy Ciał (1956) - 4
34. Orzeł (1958) - 3
-. Poszukiwacze (1958) - 3
36. Ewa Chce Spać (1957) - 2
-. Wojna i Pokój (1956) - 2
-. 400 Batów (1959) - 2
-. Śpiąca Królewna (1959) - 2
40. Lecą Żurawie (1957) - 1
-. Ucieczka Skazańca (1956) - 1
-. Plan 9 z Kosmosu (1959) - 1
-. Słomiany Wdowiec (1955) - 1


Głosowało 10 osób, które wymieniły łącznie 43 filmy. Najczęściej na listach pojawiało się "Dwunastu Gniewnych Ludzi (1957)" - 8 razy.
9 różnych filmów na pierwszych miejscach list.

[Mefju]

LATA 1960-1961

[mumin_king]

1. Krzyżacy
2. 101 Dalmatyńczyków

lol

[Gnietek]

1. Ludzie z pociągu (1961)
W czasie okupacji hitlerowskiej pasażerowie zepsutego pociągu są zmuszeni przeczekać kilka godzin na dworcu. Znakomita panorama polskiego społeczeństwa czasów wojny - mamy AK-owca i martwiącą się o niego kochankę, karciarzy, handlarzy niekoniecznie legalnym towarem, kobietę ukrywającą żydowskie dziecko, kapusia i śmiesznie mówiącego poznaniaka. Interesujące, co się dzieje, kiedy cała ta zbieranina musi stawić czoła zagrożeniu - hitlerowskiemu policjantowi zginął pistolet maszynowy, jeśli pukawka się nie znajdzie, będzie rzeź...

2. Nóż w wodzie (1961)
Pierwszy film pełnometrażowy Polańskiego, który tak wkurzył towarzysza Wiesława, że reżyser nie miał już czego szukać w Polsce. :p Znakomicie pokazany walkę charakterów dwóch dumnych facetów. Kto by pomyślał, że film, którego większość akcji toczy się podczas wycieczki jachtem po jeziorze, może być taki interesujący. Nawet muzyka Komedy mi nie przeszkadza.

3. Zaduszki (1961)
Drugi film Tadeusza Konwickiego jest przeniesieniem problemu niemożności znalezienia porozumienia między dwojgiem skrzywdzonych przez wojnę ludzi w już konkretne realia (w czasy, kiedy film powstawał). Choć mamy tu retrospekcje, gdzie wracamy do czasów wojny (genialne ujęcia! zwłaszcza detale! Kurt Weber był mistrzem kamery, szkoda, że szybko skończył karierę w Polsce), jak na tego reżysera jest tu zadziwiająco spójna i realistyczna fabuła. Analiza wykrzywionej psychiki i wydarzeń, które spowodowały te spaczenia na serio do mnie trafia. Co zaskakujące, jest tu happy end, który naprawdę daje otuchę.

4. Matka Joanna od Aniołów (1960)
Niby wiem, skąd kultowość tego filmu, ale mnie to nie bierze. Aktorstwo na mistrzowskim poziomie (zwłaszcza drugoplanowa rola Zygmunta Zintla jako wioskowego jajcarza ), zdjęcia genialne, fabuła pełna scen symbolicznych i niejednoznaczna (nie ma odpowiedzi, czy bohaterka była rzeczywiście opętana, czy udawała, czy też należy wywieść wniosek, że miłość kobiety do mężczyzny i na odwrót jest opętaniem przez demona), nawet darowałbym Kawalerowiczowi te typowe dla niego dłużyzny, bo w końcu robią klimat, ale... obejrzałem to z takim sobie zainteresowaniem, ani mnie to wszystko nie poruszyło, ani nie zmusiło do refleksji. Sam do końca nie wiem, czego mi tu brak, ale czegoś naprawdę brak.

5. Najwyższy czas (1960)
Dla odmiany lekka komedyjka z Bingiem Crosbym (czyli gościem od "White Christmas" ), który na starość postanowił iść do college'u. Zastanawia mnie, czy na amerykańskich uczelniach naprawdę wykładają rzeczy, które my mamy w gimnazjum?

6. Krzyżacy (1960)
Rycerzyki w plastikowych zbrojach, dwumetrowa Danuśka spadająca z wysokiej na dwa cale przedszkolnej ławeczki i ogólnie Syria, rok 1203 (według Monty Pythona). Trudno dziś oglądać ten film bez uśmiechu, ale jednak to jest polska megaprodukcja z niezłym rozmachem, w dodatku jeden z pierwszych polskich kolorowych filmów. Nie można nie dać na listę.

7. 101 dalmatyńczyków (1961)
No tam taki sentyment z dzieciństwa. Powiedzmy, że małpuję dziś Mefju.

8. Nikt nie woła (1960)
Demoniczni byli AK-owcy polują po wojnie na zaszczutego kolegę, który nie zabił "czerwonego". Nie dają biedakowi (o imieniu Bożek - jakby co, to zdrobnienie od Bohdana) rozpocząć nowego życia. Poza tym, że ta propaganda jest wręcz śmieszna, to film ma jednak ciężki klimat. Brakuje mu morału, a para głównych aktorów ma głupie głosy, ale jednak ogląda się to wszystko z zaciekawieniem.

9. Niewinni czarodzieje (1960)
Pół filmu to przygody młodzieży pasjonującej się jazzem (nie cierpię jazzu, tfu!), a drugą połowę stanowi jedna, rozwleczona scena - nocna dysputa dwojga ludzi, w której on stara się przekonać ją, żeby się przespali (w dodatku ona jest niezbyt atrakcyjną dziewczyną, więc już w ogóle nie rozumiem jego uporu). Ja wiem, że upraszczam, wiem, że są tu zabawy konwencjami, ale jednak byłem zawiedziony całokształtem filmu. Na plus oczywiście gra aktorska, kamera i... tyle.

10. Do widzenia, do jutra (1960)
Film podobny do "Niewinnych czarodziejów", tylko gorszy. Nie no, dobra, czaję, że postać grana tu przez Cybulskiego, taki niedzisiejszy, trochę fajtłapowaty romantyk oraz jego nieszczęśliwa miłostka, w której dziewczyna ewidentnie bawi się biedakiem, nie docenia go - to może się podobać, wzruszać... Ale mnie tylko nudzi. Znowu jest jazz (Komeda pisał strasznie dużo muzyki filmowej)... Powiem tak: dla mnie ten film ma wartość tylko z jednego powodu - nagrano na jego potrzeby niezwykły fenomen, jakim były występy studenckiego teatrzyku Bim-Bom, krótko przed jego rozpadem.